Now the end is near

Gisterenavond, na het verlopen van de deadline voor het verslag, hoorden we buiten een flinke klap gevolgd door een geluid dat mij leek op het snel leeglopen van een band. Maar gezien het feit dat er daarna bijna onophoudelijk sirenes klonken duiden op iets heel anders. Op de Almeloseweg was een flink ongeluk gebeurd, waar uiteindelijk ook de traumahelikopter bij moest worden ingezet.

Doordat er tussen de camperplaats en de weg een flinke bosrand ligt was er, behalve te horen, niets te zien. Maar dat deerde de camperaars niet om met een onvoorstelbare stelligheid allerlei “waarheden” te poneren. De één nog gekker dan de ander. Wat is dat toch, dat mensen elkaar zo menen te moeten overtroeven en dat terwijl aan de andere kant van het bos mensen letterlijk voor hun leven aan het vechten waren. Al snel hebben we ons teruggetrokken in de camper en hebben alle narigheid buiten gesloten.

Maar dat was gisteren, vandaag gaat de camper weer van de blokken en gaan we op zoek naar onze volgende stop. Koffie drinken doen we onderweg bij de Zonnebloem aan de Zutphenseweg in Lochem. We zoeken buiten een plekje. Want ondanks dat we het directe zonlicht moeten ontberen, is de temperatuur prima.

Als we zitten én onze bestelling gedaan hebben komt er een man alleen het terras op. Zonder introductie of aanleiding begint hij meteen een soort monoloog af te steken. We worden overspoeld door een tsunami van woorden. Binnen no-time weten we dat hij uit Apeldoorn komt en dat hij al drie jaar z’n zuster niet gezien heeft. Dat komt omdat zijn hond niet overweg kan met die van z’n zus. Maar nu z’n hond in pensioen zat kan dat nu wel en gaan ze samen met hun jarige moeder (88) een weekend in een huisje.

Gelukkig komt dan onze bestelling en is de ban gebroken. Als wij, met uiterste concentratie, ons werpen op de koffie, gaat hij maar bellen met z’n zus. Meteen daarna krijgt ook hij z’n koffie en blijft het even stil. Zodra wij de koffie ophebben én vóórdat hij de zijne opheeft, gieren de banden als we met een razende diesel er vandoor gaan.

Terwijl we zo zachtjes aan moeten denken aan de epiloog, het einde nadert, zo hebben we vandaag ook nog een primeur deze vakantie. Voor het eerste valt er overdag, regen van betekenis. Maar gelukkig staan we dan al weer op onze nieuwe en tevens laatste (deze vakantie dan) overnachtingsplek. Terwijl de regen zachtjes tokkelt op het dak van de camper doen we vanmiddag rustig ons ding. Vandaag geen heftige beklimmingen of kilometerslange wandelingen. Gewoon het lijf stationair, terwijl het brein ondertussen misschien wel hele wereldreizen maakt óf, ook een favoriet van mij, gewoon in de ‘empty box’.

Zoek maar eens op YouTube op ‘The tale of two brains’ als je het begrip ‘empty box’ niet kent. Een hilarisch filmpje over de verschillen tussen het brein van een man en een vrouw.

Omdat we eigenlijk geen zin hebben om alle resterende dagen te koken bellen we het pannenkoeken restaurant op de hoek of ze voor morgen plek hebben. Het antwoord is negatief, er is geen plek. We vragen of het vanavond misschien nog kan. De dame van het pannenkoeken restaurant antwoord: “dat is eigenlijk van hetzelfde koek een ei”. Tja als je in een pannenkoek restaurant werkt heb je ook recht op je eigen versie van een spreekwoord. Dat is eigenlijk van hetzelfde laken een pak.

Nu het einde nadert, de figuurlijke reis nog kort is, is met onze laatste overnachtingsplek ook de letterlijke reis, het restant, nog kort. Zondag zijn we in een mum van tijd thuis. We zitten in Brummen, aan de rand van het bos en soms horen we de stoomfluit van de Veluwsche Stoomtrein Maatschappij die straks het verhaaltje uitblaast.