Tijd om te schrijven

Vanochtend waren we weer getuige van camper malheurs. Niet bij onszelf, maar bij de overburen. Gisteren waren ze al héél lang in de weer om hun camper (formaat touringbus) neer te zetten. Het type camperaar die jullie wel kennen uit mijn verhalen. Oneindig vaak heen én weer voordat eindelijk de exact juiste plaats is gevonden. Om dan vervolgens met de rolluiken dicht binnen te gaan zitten.

Maar vanochtend lijkt er iets mis te zijn. Nu wij niet het lijdend voorwerp zijn van een storing neemt het leedvermaak het weer over. De garagedeur gaat open (dat is camper jargon voor de deur van de laadruimte waar doorgaans de fietsen staan) en om beurten verdwijnen hij en zij in het ontstane gat. Een soort kiekeboe voor volwassenen. Dit spel herhaald zich nog enkele malen. Eerst zonder, dan mét zaklantaarn én dan nog een keer met de telefoon in de aanslag. Hij mag telkens eerst, waarna zij de definitieve diagnose lijkt te moeten stellen.

Maar wij wachten de uiteindelijke diagnose niet af, we starten de camper, in gedachten de vingers gekruist, maar de diesel ronkt alsof er helemaal niets is gebeurd. Als we Brilon verlaten rijden we zo weer de modelspoorbaan weer in. De weg golft door de dalen en tegen de flanken van de heuvels op. Beneden ons zien we petieterige dorpjes rondom een kerk gegroepeerd. We gaan (weer) naar Arnsberg en zien verderop de lucht steeds lichter worden. Het eerste blauw gloort alweer. Terwijl we vanaf de hoge bruggen beneden de lappendeken van het leven voorbij zien glijden.

Arnsberg is dus de eerste stop vandaag. We bezoeken de Altstad en maken de klim naar de Schlossruine Arnsberg. Het uitzicht is mooier dan de ruïne zelf. De grote gegalvaniseerde hekken verpesten het zicht. De Joodse buurt pal onder de Schlossruine ziet er echt beter uit. Het informatiebord verschaft inzicht in waarom dit er zo goed uitziet. De wijk had hevig te leiden gehad van de Pogromsnacht in ‘38.

We zoeken en vinden een Bäckerei voor koffie, wat lekkers en wat belegde broodjes voor de lunch. We hebben qua weer, weer geluk, de zon maakt juist wat ruimte in het wolkendek en maakt het nét iets geriefelijker op het terras.

Aan de ‘stamtafel’ naast ons zit de “hangjeugd” uit 1950. Één van de oudjes is klaarblijkelijk jarig en de groep feestvierders wordt almaar groter. Een tweetal heren staat onder rabbinaal toezicht, “moeders-de-vrouw” is meegekomen. Ondanks dat het ergens op de wereld wel vijf uur moet zijn (geweest). Zit het gezelschap nog (steeds) aan de koffie. Al is het volume van het gesprek wel iets gezakt nu er dames in het gezelschap zijn.

Wij hebben de koffie in ieder geval op en zoeken de campers weer op. We maken vandaag een wat grotere sprong richting Nederland, want voor Harold en Mariëlle is het zondag alweer gedaan. We besluiten vandaag de route naar Camping Hagener Meer in Hamminkeln via de snelweg te rijden. Slechts onderbroken door de lunch, de meegebrachte broodjes uit Arnsberg. We laten ons de broodjes smaken voordat we de laatste kilometers slechten.

Even voor drieën staan we bij de ingang van de camping. Gastvrij worden we ontvangen en we vinden twee prima plekken achter de haag, maar in het zonnetje. Dat inmiddels weer z’n stinkende best doet om alles mooi uit te lichten én te verwarmen. De stoelen gaan weer naar buiten en, terwijl de dames de honden gaan uitlaten, nestelen de heren zich in de zon. Tijd om te gaan schrijven.