De slag te pakken

Weer een ‘reisdag’, ons doel is Le Marche te bezoeken en onze eerste overnachting daar is ruim zes uur rijden. Ik heb namelijk

via de App CamperContact in GoogleMaps een eigen kaart gemaakt met bezienswaardigheden en interessante overnachtingsplekken. Nu vinden we, op dit moment, zes uur te lang. We zijn tenslotte op vakantie. Dus hebben we, halverwege, een Agri camping gevonden die op zo’n drie uur rijden ligt.

Even na acht uur, nadat we de schoonwatertank geleegd en weer gevuld hebben (doordat het pompje dienst weigerde heeft het water wat lang in de tank gezeten, vandaar) gaan we op pad. Al snel rijden we ‘met de vlam in de pijp’ over de Brennerpas.

Een indrukwekkend staaltje werk dat hier is geleverd. Maar minstens zo indrukwekkend is de omgeving waar we doorheen rijden. Majestueus rijzen de bergen links en rechts van ons hoog op. Soms heel dichtbij, en zie je de naakte ruigheid van de rotsen, maar soms ook weer iets verderop. Dan zijn de rotsen lieflijk bekleed met groen en pittoreske huisjes. Alsof je door een modelspoorbaan rijdt (hé Cees?).

Helaas ontbreken in dit landschap niet de grote(re) steden met hun moderne hoogbouw die zo uit de toon vallen. Maar de indruk die beklijft is die van de ruige schoonheid die vandaag fraai omlijst werd door een prachtige blauwe lucht met wat bewolking die het mysterie van de hoogste toppen nog even geheim hielden.

De rit verliep voorspoedig in die zin dat we geen last van Stau of iets dergelijks hebben gehad. Het bleek een goede keuze te zijn om de rest van het weekend uit te zitten om daarna de Brennerpas te slechten. We zijn dan ook bijtijds in de buurt van onze bestemming van vandaag. Eerst nog even de lokale supermarkt aangedaan voor wat kleine boodschappen en daarna door naar de camping.

Om tien over twaalf staan we voor een gesloten receptie. Zoals een goed Italiaan betaamt, houdt ook deze campingbaas siësta, en wel tot maar liefst vier (4!) uur. Ik stel voor de stoelen buiten te zetten en zo de tijd door te brengen (of je dat nu op je plek doet of …). Peet zit er heel anders in. Om een lang verhaal kort te maken, ik bel toch de baas van het spul op. Terwijl ik beschaamd het geluid van bestek en borden hoor op de achtergrond, hoor ik hem antwoorden dat hij er met vijf minuten is.

Binnen no-time komt er een autootje aan scheuren, ‘n jonge vent stapt uit. In gebroken Engels (maar hé, of dat van mij zo perfect is) struikelt hij over z’n woorden. Zoveel haast heeft hij om alles te vertellen. We mogen een plekje uitzoeken en als we langer willen blijven? Alles is mogelijk. Gastvrijer dan dit kan het haast niet.

Het is ondertussen behoorlijk warm, dat valt pas op als je uit de camper stapt waar constant de airco aanstaat. In rap tempo draaien we de luifel uit, dekken de voorruit af en zorgen dat de camper “aan-de-paal” staat. Met de stoelen onder de luifel, de voeten omhoog en een koud biertje op tafel en af en toe de oogjes toe, komen we de rest van de dag wel door. We krijgen de slag al aardig te pakken.

Onze avondwandeling maken we op het land van de campingeigenaar. Aangezien het een boerencamping is, ligt het voor de hand dat hij een boer is. Maar wel een bijzondere, een wijnboer, we lopen dus door z’n wijngaard. Dat is weer eens iets anders dan een weiland. Ook best bijzonder.