In de kantlijn van een vakantiedag

Het opstaan gaat vandaag volgens een ander protocol. Er is geen sprake van een aanstaand vertrek, we gaan straks gewoon een stukje wandelen. We volgen daarbij vandaag een ander pad en starten vlak. Maar, onvermijdelijk, moeten we uiteindelijk omhoog. Het is warm, een beetje broeierig, we zijn dan ook blij met het water dat we meegenomen hebben.

Hoewel we minder steil hoeven te klimmen stijgen we toch behoorlijk, we zitten nog hoger dan gisteren. Dat heeft zeker z’n uitwerking op het uitzicht dat we hebben. Het is prachtig, ik doe pogingen om het op camera vast te leggen. Maar dat blijkt lastiger dan verwacht. Na ruim een uur lopen zien we een bekend stukje. Hier hebben we gisteren óók gelopen én …. niet onbelangrijk, aan het einde van dit pad ligt Konditorei Alt Völs. Nu maar hopen dat deze geopend is.

We hebben geluk, het terras is open en we vinden een tafeltje in de hoek met uitzicht op het terras. De cappuccino’s met Erdbeerkuchen zijn besteld, en m’n ogen gaan spiedend het terras af. Kijken wat voor vlees we vandaag in de kuip hebben.

Naast ons zit zo’n model gezinnetje met 2,0 kinderen. Iedereen is onberispelijk op z’n zondags gekleed en ze doen hun best om het decorum hoog te houden.Maar daar heeft de jongste dochter, van ca. 1 jaar, niet veel mee op. Ze doet driftig haar best om het ideaalbeeld te verstoren. Krijsen als ze haar zin niet krijgt, wat uiteindelijk elke keer weer succes heeft. Ondertussen smeert ze d’r hele kinderstoel vol met dat wat ze nou nét niet wilde. Tja, schone schijn is ook maar flinterdun.

Verderop zit een grote groep, het lijkt familie want de hiërarchie is duidelijk zichtbaar. Hoewel de volwassen dochter dit samenzijn heeft georganiseerd, heeft vader de touwtjes stevig in handen. Het zijn wel vaste gasten van dit etablissement want ze doen wel erg amicaal richting de kelner. Vermakelijk is het om te zien hoe de hiërarchie zich ontvouwt. De pikorde van deze familie wordt al snel duidelijk.

Tenslotte maakt, op het moment dat we willen vertrekken, een alternatief stel z’n entree. Beide zijn ver in de zestig, maar ze zijn ook in de zestiger jaren blijven hangen. Hij draagt een slappe cowboyhoed die zijn lange haren niet verhullen. Zij heeft bohèmiene uitstraling, een lange jurk waaronder ze, uiteraard, teenslippers draagt. Dit alles getooid met een opzichtig rode haardos en ditto handbeweginkjes. Uitgebreid en net iets te hard pratend wordt omzichtig een tafeltje uitgezocht in, hoe kan het ook anders, het midden van het terras.

Omdat én onze koffie op is, én de pater familias “zijn” gezelschap het terras heeft afgedirigeerd, én ook het model gezin getooid met fietshelm en al klaarstaan te vertrekken, rekenen we af en gaan naar de camping. Hier nemen we plaats in onze stoelen en genieten we van de zon en een goed boek. Héél af en toe voelen we wat gespetter, alsof er iemand met een plantenspui bezig is. Allemaal gedoe in de kantlijn van zo’n vakantiedag, het is niet eens de moeite om voor op te staan.

Dat doe ik alleen nog om het waterpompen van de camper te repareren. Hoewel ik deze onlangs vervangen had, weigert hij sinds het begin van deze reis dienst. Maar gelukkig, na demontage, schoonspoelen, doorblazen en montage werkt alles weer naar behoren en hoeven we de toilet niet met een flesje water door te spoelen.

P.S. Met de hulp van GoogleTranslate is onze volgende overnachting in Italië (vlak onder Verona) al geregeld. Lekker!