Éénentwintig

Deze dag staat in het teken van de éénentwintigste verjaardag van Prisca, een mijlpaal die eigenlijk nergens beter gevierd kan worden dan hier op Hawaii. Een bijzondere plek voor haar en miet alleen omdat ze hier Eric heeft ontmoet.

We starten met ‘n brunch bij Bread and Butter. De goedlachse dame die ons bedient vindt het allemaal heel erg gezellig. Ze heeft ‘n aanstekelijk lachje, die ze zich regelmatig laat horen. Als we alle menukaarten verzamelen en aan haar teruggeven, is dat duidelijk niet gewend. Prompt weer dat lachje. Als we haar complementeren met het eten, weer dat lachje. Als we ..., weer ... Kortom, het was best gezellig daar. 

Daarna gaan we de toerist uithangen op Waikiki Beach. We struinen wat over de boulevard, waar ik me telkens Jan verliezen in de, o zo blauwe zee, de hoge golven getooid met witte koppen. Het geheel afgekaderd door groene palmen. Zo links en rechts duiken we ‘n winkeltje in, al was het alleen maar om even te genieten van de airco daar. Ook vandaag is het weer behoorlijk warm. 

Rond half vier zijn we weer terug op de Ala Moana Boulevard voor een tripje met de Hawaii Glass Bottom Boat. Zo’n anderhalf uur varen we voor de kust, zien wat vissen en luisteren naar de kapitein. Weer treffen we ‘n vrolijk type. Hij babbelt er vrolijk op los en vermaakt ons met zijn (on)zinnige informatie. Dat het niet allemaal goud is wat er blinkt bleek uit z’n verhaal dat er, hier aan de zuidkust, nog eens zeventien (!) wolkenkrabbers gebouwd worden. Dat betekend dat straks, vanaf het water, de achterliggende bergen niet meer te zien zijn. Een schrijnend voorbeeld over hoe welvaart en milieu elkaar in het vaarwater zitten. 

Na de boottocht rijden we nog een keer terug naar Waikiki. We gaan cocktails bij Tiki’s. Nu Pris eenentwintig is mag ze hier (eindelijk) een cocktail bestellen. Jammer is het dan ook wel dat ze niet eens naar haar Id wordt gevraagd. Petra is vandaag de Bob, dus de rest neemt ook ‘n cocktail. 

Iedereen die wel eens ‘n cocktail drinkt weet dat dit soort drankjes behoorlijk “gevaarlijk” kunnen zijn. Het smaakt als limonade, maar bevat genoeg alcohol om ... (vul zelf maar wat in). Prompt krijgt Anne daarom de slappe lach. De weg terug naar de auto is ineens héél erg lang. 

En terug naar de auto moeten we nog wel want we eten vanavond bij Sura, ‘n Koreaans restaurant. Als we aankomen staat er ‘n rij tot buiten op de stoep. Maar gelukkig blijkt al snel dat de online reservering wél gelukt is en we naar binnen kunnen. 

Binnen treffen we allemaal tafeltjes (dat is op zich nog niet zo gek voor ‘n restaurant), maar elke tafel heeft in het midden een gasgestookte grill met daarboven een chromen afbuiging die in hoogte verstelbaar is. Je moet hier dus zelf je vlees of vis klaarmaken. Standaard staat er voor ieder ‘n kommetje rijst, een salade, wat augurk en sashimi op tafel, en de rest kun je vanaf de menukaart bestellen.

Wat ik allemaal gegeten heb, ik heb geen idee. Wat ik wel weet dat het ontzettend lekker was en niet te vergelijken met de verschillende Oosterse keukens die ik ken. Na afloop hebben we met ‘n voldaan gevoel Pris afgezet en hebben we daarna één voor één de douche opgezocht om deze mooie dag van ons af te spoelen. Al met al weer ‘n mooi einde van ‘n geslaagde dag. Nodeloos om te zeggen dat het niet heel erg laat werd.