Daar heb je Flipper

Na de inspanningen van gisteren starten we de dag rustig. Hoewel? Petra en ik gaan te voet naar Pris. Een wandeling van een uur door down-town Honolulu. Onderweg ontbijten we bij de Honolulu Coffee Compagny. 

Tijdens de wandeling raakt de hemel half bewolkt. Meteen verandert het van warm in klam. Zo verscholen tussen de hoge, hoge glazen kolossen, is de wind nauwelijks voelbaar en is er dus dito verkoeling. Bij elke kruising moet je je strategie bepalen over hoe je aan de gewenste kant komt. Waar liggen de zebrapaden, want ze zijn hier strikt wat betreft Jaywalking (oversteken zonder een zebrapad te gebruiken). Bezweet komen we aan bij Pris, waar we, oh verrassing, neerploffen bij het zwembad. Ondertussen zijn Popco en Anne naar Waikiki. Ze gaan wat winkelen. 

Achterin de middag gaan we naar Hanauma Bay. Deze vulkanische baai is een bekende plek om te snorkelen. Het koraalrif daar, herbergt een grote diversiteit aan vissen. Het eerste zicht op de baai, we staan hoog boven de baai, is waanzinnig. De blauwe zee, omzoomt de rotsen, het strand, de palmbomen en alles badend in het zonlicht. 

We dalen af naar zee-niveau, draperen onze handdoeken op het zand en gaan naar het water. Eerst transformeren we onze voeten in zwemvliezen. Onhandig lopend met die flippers aan je voeten ( ik kijk vanaf vandaag heel anders naar eenden) lopen we verder het water in. Nu is het tijd om het snorkelmasker (van de Decathlon) op te zetten. Dit is een full-face masker met geïntegreerde snorkel. Dat betekend geen moeilijk bitje tussen je tanden, gewoon door je neus en/of je mond ademhalen. Verwachtingsvol duik ik voorover en ..., na enige gewenning kan ik inderdaad het één en ander onderscheiden. 

Ik zie daadwerkelijk vissen doodgemoedereerd met me meezwemmen. Zij vinden die flippers helemaal niet zo raar. So far, so good, al vind ik wel dat het ademen wat zwaar lijkt te gaan. Of beeld ik me dat in? In ieder geval krijg ik het ineens Spaans benauwd en moet naar de oppervlak. Amechtig hijgend kom ik boven water en haal het masker van m’n gezicht. De beloning is niet de hap frisse lucht waarop ik gehoopt had, maar een klets brem zout zeewater. Het zout brand in m’n ogen. In m’n ogen wrijven kan niet, het masker zit in de weg en zou ook niet helpen, m’n handen zijn net zo zout. Dus maar naar het strand geworsteld, nog ‘n keer ruzie gehad met die flippers. Maar uiteindelijk heb ik, struikelend, de verlossende handdoek gevonden. 

Het diner hebben we vanavond gescoord bij ‘n Food truck. Wat ‘n geweldig leuk fenomeen is dat. We bestellen kip met noodles en saus, en zien voor ons neus hoe het klaargemaakt wordt op een grote bakplaat. Aan de rand van het zwembad, omringt door de feeëriek verlichte wolkenkrabbers, doen we ons tegoed aan al dat lekkers. Dit is wel weer ‘n bijzondere manier om de dag af te sluiten.