Een koel glas en een goed boek

Het is vandaag een herrie van jewelste boven de camper. Hele kuddes schapenwolken trekken voorbij en ontnemen de zon de vrije toegang. Desondanks is de temperatuur oké. We willen vandaag wat verder lopen dan gisteren en een stukje van de Sallandse Heuvelrug meepikken. Ondanks de gesluierde zon beloofd het een warme dag te worden, dus de rugzak gaat mee met voldoende water. We nemen ook een thermoskan koffie mee en wat broodjes.

Als we van het terrein aflopen zien we, in één van de campers, een vrouw roerloos in de stoel achter het stuur zitten. ‘Hé’ zegt Peet ‘die zat er gisteren ook al zo’. Als ik, op afstand, de ramen check op vliegen, zien we dat de deur van de camper openstaan. Eventuele vliegen zouden dus alweer ‘gevlogen’ kunnen zijn.

We laten de vrouw voor wat het is en zetten de achtervolging in van een wandelaarster met een rood shirt aan die een stukje voor ons loopt. Aangezien ons tempo hoger ligt dan het hare naderen we gestaag. We kunnen het rode shirt goed volgen tussen de bomen. Op een lang recht stuk (met DRS) lopen we dusdanig op haar in dat een inhaalactie vóór de volgende bocht haalbaar moet zijn. Maar vlak voor de bocht vertraagt ze ineens, haalt haar telefoon uit haar zak en staat omzichtig het scherm ervan te bestuderen. Ze wil duidelijk op geen enkele manier contact maken.

Hoe anders was het later deze wandeling. Als we langs een fietspad, terwijl we verderop het geluid van bosbouwers en vallende bomen horen, zien we een echtpaar op de fiets ons tegemoet komen. Zij, ietwat stoïcijns, voorop en hij erachteraan. Zij is ons nauwelijks gepasseerd of hij begint ineens een heel verhaal over de mooie omgeving, cultureel erfgoed en hoe goed het is dat die bosbouwers ‘die ouwe zooi’ uit het bos halen en … . Hij is inmiddels al afgestapt en ratelt maar door. Ondertussen zien we z’n vrouw uit het zicht verdwijnen. Tja, verschil moet er zijn.

Maar de man had wel gelijk, het is hier schitterend, onze gang over het heideveld hier zorgt voor prachtige vergezichten waarbij de vlakken blauw mooi afsteken tegen de bijna verdreven kuddes schapenwolken. Om alles eens beter te bekijken én om de innerlijke mens te versterken, nemen we plaats op een bankje midden in het heideveld en eten ons broodje.

Omdat er dus bosbouwers bezig zijn, die met angstaanjagend machines het bos een koppie kleiner maken, zijn niet alle delen van het bos toegankelijk. Maar omdat de alternatieve route wel erg ver om is én we de activiteiten uit een héél andere richting horen komen, besluiten we toch tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Als we, aan de andere kant van het bos bijna het pad uit zijn, verschijnt daar een donkergroen autootje met lichtgroene strepen, een boswachter. Snel nemen we ons ‘verhaal’ door, terwijl ik de kaart uit m’n zak tover en quasi verwart deze bestudeer. Maar de boswachter negeert ons volkomen en gaat de verbodsborden van de bomen halen. Pfoe, die hadden we niet zien aankomen.

We vervolgen onze weg en genieten met volle teugen, al met al zijn we zo’n drieënhalf uur onderweg als we de camper weer in beeld krijgen. Ook zien we, tot onze opluchting, dat de dame van vanochtend, door haar man buiten is gezet. Ook wij zetten de stoelen buiten en nemen heerlijk plaats in het zonnetje. Met een koel glas en een goed boek brengen we de rest van de middag door.