Eind goed, al goed

Op de camping is klaarblijkelijk een soort familiekampeerweekend bezig. Twee van de drie stellen vertrekken vandaag en natuurlijk “helpen” ze elkaar. Bij het opbreken van één van hen wordt alles aan en rond de caravan rücksichtslos in caravan gemikt. Weg routine, weg vaste plek voor je spullen. De eigenaar van de caravan is duidelijk de regie kwijt en loopt stuurloos rond te dribbelen. 

Ook de onderlinge communicatie loopt mank. Ze willen de caravan al verrijden terwijl het stroomsnoer nog vast zit. Zo staat iedereen aan de achterkant, blind (en doof) voor wat er vóór gebeurd te duwen, terwijl vóór de oplooprem is aangetrokken. Terwijl de mannelijke helft van het gezelschap luidkeels elkaar instructies geeft kakelen de vrouwen over ditjes en datjes. Kortom het is een wonder dat uiteindelijk de caravan achter de auto wordt gekoppeld en rijdend de poort uit gaat. 

Wij stappen ondertussen op de fiets en gaan op weg naar Havelte. We gaan daar ‘fietsen op de rails’. Op de basis van oude kiplorrie’s zijn er zogenaamde railfietsen gemaakt en kun je via een smalspoor door het natuurgebied Holtingerveld rijden. 

We zijn nog net op tijd voor het vertrek van het tweede konvooi, nou eigenlijk één minuut te laat. Snel worden twee karretjes in gereedheid gebracht en kunnen we vertrekken. De rit laat zich nog het beste vergelijken met een slechte achtbaan. De rails die voor je ligt lijkt nauwelijks parallel te lopen en de kar maakt daardoor onverwachte bewegingen naar links of naar rechts. De dames op de kar achter ons gieren en gillen het uit. Harold perst er verwoestend tempo uit zodat mijn benen 75 % van de tijd in het luchtledige doortrappen. 

Daardoor zijn we in een mum van tijd aan het einde van het 2,6 km lange traject en gaat de kar op de draaischijf. Zo wordend we van laatste ineens eerste. Terwijl de hele groep heeft kunnen uitrusten in afwachting van onze komst, kunnen wij onmiddellijk weer aan de bak. Gelukkig is het vandaag niet zo warm als gisteren. 

Als beloning voor het harde werk belonen we onszelf met een lunch bij OER gelegen naast het informatiecentrum daar. Een uitstekende lunch al moet je er geen haast hebben. Die tijd besteden we aan het observeren van de medegasten. Naast ons zitten een viertal “geitenwollen sokken” senioren. Alleen hadden deze alto’s vandaag voor de gelegenheid sandalen aan en hadden ze geborduurde heuptasjes. Uiteraard bestelde ze een vegetarische salade. Uit flarden van het gesprek die we opving waren ze klaarblijkelijk niet zo vooruitstrevend als het ging op de rolverdeling man/vrouw. Kortom uiterst vermakelijk. 

De route terug naar de camping was wat minder recht-toe-recht-aan. We kozen de toeristische route. Onderweg vonden we nog een paspoort en waren uiteindelijk nét op tijd om de kwalificatie van de F1 te bekijken. Ondertussen werd de eigenaar, met dank aan Google, teruggevonden en werd onze goede daad beloond met een bos bloemen die we aan de eigenaresse van de camping hebben gegeven en stond Max op pole position. Eind goed, al goed.