Bombardement

Noodgedwongen is het vandaag weer: ”blokken weg, haspel in”. Er is geen plaats meer in de “herberg” en we moeten dus verder. Omdat we hier in de buurt nog niet klaar zijn, hebben we in Marknesse, vijf km verderop, weer een plekje geregeld. Een ultra korte etappe dus. 

Ook willen we deze dag gebruiken om toch nog even Blokzijl te bezoeken. Wanneer we de camper richting Blokzijl sturen staat de berm vol met gele borden. Het lijkt waarschijnlijk dat er sprake is van wegwerkzaamheden. Maar zelfs met ons tempo is de hoeveelheid borden, en daarmee te hoeveelheid tekst te groot om alles te lezen. Daarom wordt pas een paar kilometer verder duidelijk dat er sprake is van een omleiding voor het verkeer richting Blokzijl. We komen dus weer langs de camping steken het Beulakerwijde over, via Giethoorn. De paar kilometer worden er zo’n dertig hierdoor. Wel hebben we zo een mooi zicht op de Weerribben. Onbegrijpelijk dat dit grotendeels door mensenhanden is ontstaan in een tijd dat de mechanisatie nog een onbekend begrip was. Maar de finishing touch is toch gedaan door Moeder Natuur, en dat heeft ze met verve gedaan. 

Dat Giethoorn nog steeds populair is blijkt uit de overvolle camperplaats vlak buiten het dorp. Ze hangen er nog net niet met de benen uit. Dan zijn wij toch wel erg blij met de mini campings waar we tot nu toe gestaan hebben. Hoofdschuddend rijden we verder, om uiteindelijk in Blokzijl terecht te komen. 

Buiten het oude centrum, op een ruime parkeerplaats, stallen we de camper we gaan te voet verder. Via de haven komen we binnen en vergapen ons aan de oude geveltjes die, bijna zonder uitzondering, bewaard zijn gebleven. Op een rustig terras genieten we van een cappuccino en de Blokzijler Brok. Daarna verliezen we ons in de pittoreske straatjes en doorkijkjes en proeven we voorzichtig van de sfeer die hier jaren geleden heeft gehangen. 

Bij de sluis is het natuurlijk bootjes kijken. Bij de brug bij de sluis verbazen we ons over een Duitser die zich met een mega grote camper door de kleine straatjes wurmt. Sommigen zijn pas tevreden met een parkeerplek voor de deur of nemen genoegen met het uitzicht vanachter het glas. Vergetend dat je de sfeer pas echt proeft als je er onderdeel van wordt. 

Op de terugweg naar de camper komen we langs dat rustige terras waar we zonet hadden gezeten. Wat zijn we blij dat we vanochtend bijtijds waren, een grote groep wielrenners overspoeld het terras en anderhalve meter lijkt plots een utopie. 

Het ritje naar de camping is voorbij voordat het goed en wel begonnen is. De navigatie heeft nauwelijks tijd voor de positiebepaling of we rijden het veld al op. Op het veld waar normaal je zo’n tien/twaalf plekken zou hebben zijn wij de vierde. Meer komen er ook niet. Met een zee van ruimte, onder een bombardement van vallende eikels, staan we wél weer heerlijk in het zonnetje.