Dan maar de lucht in

We worden wakker door het zonnetje, de camper warmt weer op. Ontbijten doen we nog wel binnen, maar de koffie pakken we buiten. Heerlijk relaxt koesteren we ons aan de zon en observeren de schaapjes die iets verderop lopen. Grappig om te zien hoe het in zo’n kudde werkt. Trouwens, ook voor een schaap geldt: “het gras bij de buren is altijd groener”. Dus met je kop door het gaas zo ver mogelijk de grassprieten uitzoeken aan de andere kant van het hek. Met de willekeurigheid van een robotmaaier gaat het over het veld. 

Daarna maak ik een praatje met onze Duitse buurman, hij heeft eenzelfde camper als wij, alleen iets nieuwer. Gelukkig verstaat hij Nederlands, zoals ik Duits versta, en zo samen komen we er wel uit. De gespreksstof wordt gevormd door onze campers. 

Het loopt ondertussen in het richting van 12:00 en dus onze afspraak bij de watertoren in St Jansklooster. Volgens afspraak melden we ons, tien minuten voor tijd, bij het informatiecentrum. Daar krijgen we te horen dat we ons moeten melden bij de watertoren. Met de beenspieren inmiddels flink warmgelopen stormen we twee minuten over twaalf de toren binnen. Gelukkig zijn ze niet zo stipt dus we kunnen mee. 

Buiten verzameld de volgende groep zich al en één van de gidsen, een oudere dame, vindt zichzelf erg interessant en laat dat luidkeels blijken. Door de akoestiek van de toren is zij binnen beter te verstaan dan onze eigen gids. Met een kordaat gebaar (de wijsvinger tegen de lippen) legt Petra haar het zwijgen op. Nog wat nasputterend verdwijnt zij, en haar stem, naar de achtergrond. 

Dan mogen we de toren beklimmen. Speciaal voor de bezoekers zijn nieuwe trappen in de toren gebouwd. In een surrealistisch spinnenweb constructie reiken deze trappen naar de top. De met chipwood platen bekleden trappen detoneren geen moment met de oude grijze mantel en vormen een vreemd geheel dat zich graag laat fotograferen. 

Veel sneller dan gedacht staan we in het voormalige reservoir en kunnen we van 46 meter hoogte genieten van het fascinerende uitzicht. Jammer is wel dat de zon schuil gaat achter het wolkendek. De ramen maakt het uitzicht naar alle windstreken mogelijk. De camera maakt wederom overuren. 

Buiten raken we aan de praat met twee stellen. De gids had het in zijn verhaal gehad over de Amsterdamse waterleidingduinen. Toen ik vertelde dat je daar zo mooi kunt wandelen, werd er viermaal instemmend gekinkt. Bleken het allemaal “Westerlingen” te zijn (uit Alkmaar en uit Halfweg). Hoe klein kan Nederland dan weer zijn. 

Eigenlijk was het plan om hierna op de fiets (alweer!) naar Blokzijl, Vollenhove en Zwartsluis te gaan. De grijze lucht én de wetenschap dat het zaterdag is, en dus mogelijk best wel druk, doet ons besluiten lekker onder de luifel te kruipen, wat te lezen, de foto’s avast wat uit te zoeken en de F1 kwalificatie te kijken. Vakantie hebben is tenslotte ook flexibel zijn.