Zand, een emmertje en wat water

Om een bezoek aan het Waterloopbos mogelijk te maken hebben we ons gisteren gevestigd op de camping bij Marknesse. Vanaf hier is het slechts zeven minuten fietsen. 

Het Waterloopbos is een plek waar, in de jaren zestig, het Waterloopkundig laboratorium zijn praktijktesten op schaal uitvoerde. We hebben het dan vast over die jongens die vroeger veel op het strand hebben gespeeld met zand, een emmertje en water en daar later hun beroep van hebben gemaakt. 

Hoe succesvol ze daarin zijn geweest blijkt overigens wel uit de modellen die we passeren. We zien een Deens project, de complete havenmonding uit Libië zien we, half overwoekerd door riet en een Thais project. We maken een wandeling door het bos langs de verschillende projecten en raken meer en meer betoverd door wat we zien. 

We zien rimpelloos spiegelend water waarin de schoonheid van de natuur zich dubbel manifesteert, gecontrasteerd door de half-overwoekerde technische installaties. Het zonlicht, gefilterd door het bladerdek, geeft een ware lichtshow hier in het bos en in samenspel met het water ontstaat er iets magisch. Nauwelijks gestoord door andere bezoekers zoeken we ademloos onze weg door het bos. Enkel het klaterende water over de verschillende installaties is hoorbaar. Indrukwekkend is het enige woord dat enigszins in de buurt van ons gevoel komt. 

Na deze rondgang maken we nog een kleine boswandeling. Nauwelijks onderweg vliegt er, vlak over mijn hoofd een flink roofvogel. Hij strijkt neer op een verlaten kar vlak voor mij. Als ik mijn camera in gereedheid wil brengen, spreidt hij zijn vleugels. Om zich weer een meter of drie verder te settelen op de volgende kar. Gewillig laat hij zich fotograferen. Dan vindt hij het genoeg en met trage, krachtige klappen laat hij ons in verwondering achter. 

Als we na de wandeling neerstrijken op het terras aldaar, duurt het niet lang voordat we in de gaten hebben dat twee tafeltjes verderop de dame en heer hun eerste date hebben. We vangen slechts flarden van het gesprek op. Hij is vroeger gepest op school, terwijl zij net een scheiding achter de rug heeft. Wat opvalt is dat hij niet echt luistert naar wat ze te zeggen heeft maar meer op zoek is naar aanknopingspunten voor zijn eigen verhaal. Zijn antwoorden zijn meer de gewenste als die van hemzelf en steeds vaker, en langduriger zie ik dat haar blik zich richt op vast punt aan de horizon gericht. Een tweede date? Ik denk het niet. Een ongemakkelijke stille valt. 

Wij zijn blij dat dating voor ons een gepasseerd station is en we fietsen samen richting de camping. Waar we ons de rest van de middag overgeven aan de rust. Géén gewenste antwoorden, gewoon in stilte gelijkstemmig zijn.