Na regen, komt zonneschijn, komt regen, komt ...

Vandaag staan we bijtijds op, we willen namelijk de Pillbox Hike lopen in de buurt bij Lanikai. Als we eenmaal op zijn tooit Hawaii zich in het grijs. Het is regenachtig en klam, in ieder geval, aan onze kant van het eiland. Maar dat wil nog niets zeggen over de andere kant. Daarom gaan we toch op pas, in de hoop de ergste hitte voor te zijn. 

Eenmaal onderweg blijkt dat de Pali Highway nog steeds is afgesloten (net als op 31 juli) en dat terwijl de borden destijds iets anders aangaven. We moeten dus op zoek naar een andere route. Het wordt via de John H Wilson tunnel en de Likelike Highway, die noem ik alleen al voor de naam, en weg is ons voordeel om vroeg te starten. Helemaal als in Lanikai, tijdens het verlate ontbijt, regen krijgen en moeten wachten. 

We zetten Pris af bij het strand, die heeft last van d’r voeten en (eindelijk) om 10:45 starten we de Pillbox Hike. De rots is stijl, en moeilijk begaanbaar, op sommige plekken zijn touwen gespannen om houvast te bieden. De zon is onbarmhartig en schaduw is er nauwelijks. Naar boven kijken naar de top werkt dusdanig démotiverend dat ik me maar concentreer op die paar meter voor me. 

Al na een paar meters gutst het zweet van ons af, de temperatuur loopt richting de 30 gr. C. Af en toe krijgt het windje vat op onze bezwete lijven. Dat gaat meestal gepaard met adembenemende uitzichten op de kust van Lanikai. De camera klikt driftig. Echter op 2/3 van de helling blijkt voor mij dat de tank leeg is. Het verlate ontbijt is nog niet omgezet in brandstof en ik heb last van de ‘hongerklop’. 

Het wordt licht in m’n hoofd en ik pauzeer op een vlak stuk. De rest verdwijnt al uit het zicht. Omdat ik:

a) (te) voorzichtig loop en, 

b) de tijd neem om foto’s te maken;

loop ik meestal achteraan. Nu zie ik dus ook het water met de rest van het gezelschap verdwijnen. Nou ja, zien? Het zweet loopt in m’n ogen en dat verbeterd mijn zicht niet bepaald. Ik besluit, na ‘n korte rust en na het zweet te hebben weggeveegd terug naar beneden te gaan. Nu doorlopen lijkt mij miet verstandig. 

Als iedereen weer terug beneden is gaan we terug richting Honolulu. Binnen 15 min. Nadat we op weg zijn naar Honolulu verandert het weer van stralend blauw in ‘n striemende regen. Dichterbij Honolulu verdrijft het blauw, de natte grijsheid weer. 

Pris weet ‘n geschikte plek voor de lunch. Het houdt het midden tussen ‘n soort supermarkt en food court. Er is ondermeer ‘n supergroot buffet met van alles en nog wat, een pizzeria en ‘n counter waar ze ter plekke je rijst (of noodles) klaarmaken. Er is dus voor ieder wat wils.

Na de lunch strijken we, alweer, neer bij het zwembad dat hoort bij het appartementencomplex van Eric. We gaan sissend te water en spoelen het zweet van ons af. Daarna is er tijd voor rust, met ‘n boek, of gewoon met de ogen dicht.