Onthutsend

Het is zondagochtend 4:45 en m’n hoofd explodeert terwijl mijn lichaam lamgeslagen voelt als een boxer die tegen een veel te zware tegenstander de ring heeft moeten betreden.

Normaal schrijf ik hier een vrolijk verslag van de gebeurtenissen van (weer) een vakantiedag. Helaas moet ik vandaag met deze traditie breken want gisteren, zaterdag 28 juli om 15:50 kregen we een telefoontje dat de wereld in slow motion deed draaien. Dat was het moment dat Marleen mij belde met de melding: “Ik heb kutnieuws, Johan is dood!”

Vol ongeloof heb ik gereageerd: “Hoe, wat, waarom?”. Een onbegrijpelijke boodschap die zo duidelijk is. Veel te vroeg moet deze wereld verder zonder Jo. Jo die sinds zo’n 24 jaar deel uitmaakt van ons leven, en niet zomaar een deel. Johan, die eigenhandig verantwoordelijk is voor het feit dat René en ik samen met hem het wandelpad zijn opgegaan, gaat nu zijn eigen weg.

Johan was het rustige tegenwicht in ons wandelclubje, hij zorgde ervoor dat wij niet ‘ontspoorde’. Het luisterende oor, lachend om de grollen van René en mij, maar ook diegene die vlijmscherp analyserend, warm, gevoelig en onverwacht uit de hoek kon komen. Sinds Johan het idee opvatte om samen op Corsica gedrieën te gaan wandelen in 2010 zijn we samen regelmatig op pad.

Deze wandeldagen zijn de pareltjes in de tijd. Gedrieën hebben we de mooiste gesprekken, de malste malligheden en de beste stiltes. Een dag om naar uit te kijken, een dag op later weer op terug te kijken. Dagen waar we allemaal intens van genoten, dagen die altijd in mijn herinnering zullen blijven als heel waardevol, zeker nu ik weet dat er geen meer bij komen.

Plannen hadden nog we nog genoeg, want na de Monti et Mari Sud kregen we de smaak te pakken en hebben we in de Ardenne gelopen, in de Eifel, hebben we de Utrechtse heuvelrug van onder tot boven gezien. Regelmatig een ‘mannen’-weekend ergens in een huis, een tent of camper, los van alles. Maar vooral samen, in volledig harmonie ondanks al onze verschillen. Want in al die jaren is er nog nooit een onvertogen woord gevallen.

Een boek zou ik kunnen vullen met de verhalen over Johan, sinds we elkaar hebben leren kennen via het babyzwemmen van Popco. Jarenlang zijn onze gezinnen samen op vakantie geweest, maar ook buiten de vakanties waren we regelmatig samen. ’s Ochtends, op de camping, met een kan koffie en de krant onder de arm naar Johan toe. Of de dagsluiting, als de vrouwen en zon allang verdwenen waren, met een glaasje en een goed gesprek voordat ook wij de tent in kropen.

De Johan die tijdens de barbecue aan het Meer van Trasimeno, struikelend of een muurtje ineens verdwenen was. De Johan waarmee ik steevast, tijdens de bezoekjes aan één of ander Italiaans marktje, samen op terrasje terecht kwam met een espresso. Terwijl de dames kraam voor kraam de markt onveilig maakte. De Johan die de uitdaging niet uit de weg ging en met z’n “fietsclub” op de fiets naar Rome ging, een meerdaagse langlauf-tocht maakte, naar het zuiden van Frankrijk fietste of de Mount Everest beklom. De Johan … die niet er niet meer is.

In zijn epiloog op waarbenjij.nu over onze trektocht over Corsica schreef Johan: (…) Je hebt het gedurende zo´n tocht over van alles en nog wat je zoal bezighoudt. Kortom het verstevigde voor mij de vriendschap met René en Paul nog meer. En dat is bijzonder want die twee kennen elkaar al sinds mensenheugenis (…). Een uitspraak die in mijn hart gegrift staat.

We gaan je missen, vriend!!