Vijf plaatsen

Vroeg op vandaag. Zoals ik al in het vorige verslag geschreven had willen we vandaag naar Cinque Terre. Dat is aan de Bloemen Riviëra, zo’n 150 km en anderhalf uur rijden hiervandaan. Op zich dus prima te doen. We willen om 08:00u rijden, als de poort opent, zodat we rond 09:30u in Riomaggiore kunnen zijn. Riomaggiore is het meest zuidelijkste dorpje van de vijf die samen dus Cinque Terre vormen.

Aangezien Montecatinie Terme ligt aan de A11, de snelweg van Florence naar Livorno, zijn we dus als snel onderweg. Tot aan La Spezia is het enkel snelweg dus we kunnen lekker doorrijden. Met een tank- en een sanitaire stop en nog een keer verkeerd rijden; die Italianen maken zullen onmogelijke kruisingen dat TomTom niet goed meer weet welke aanwijzingen er nodig zijn om de bestuurder er probleemloos doorheen te loodsen, komen we rond 10:30u aan bij Riomaggiore. Hier kunnen je, betaald, parkeren. Maar eenmaal bij de slagboom hangt er een drukgebarende Italiaan uit het raam van zijn loketje. Ik stap uit en vraag de man wat hij nu precies bedoelt. “To high” blaft hij me toe en ik zie dat er geparkeerd moet worden (tegen E 23,0 voor 9 uur) in een parkeergarage van 1,97m hoog. Wanneer ik vraag waar ik de auto dan wel kwijt kan antwoordt hij: “On the road”.

Die “road” is een bochtige afdaling naar het dorp, breed genoeg om twee auto’s elkaar te laten passeren. Ja, ja, en daar moeten wij die bus, van bijna 2m breed langs de weg zetten. We rijden iets verder terug zien om een slordig met beton afgedichte strook langs de weg een parkeerplekje. Een voorbijganger, een Nederlander, geeft Petra aanwijzingen, maar het plekje is behoorlijk krap. De ruimte die overblijft is minder dan 1m, geen manoeuvreerruimte dus. Hij vertelt wel dat er iets verder terug wel een, soort van, parkeerplaats is. We rijden dus nog iets verder terug en vinden, op 1 km afstand een plek. We vinden ook een wandelpad dat binnendoor, de haarspeldbochten afstekend, ons naar het dorp leidt.

We kopen “All-in”-kaartjes, toegang tot het Parco Nazionale delle Cinque Terre en onbeperkt gebruik van de trein hierbinnen. Ook horen we dat als gevolg van lawines of aardverschuivingen de wandelroute tussen Riomaggiore, Manarola en Corniglia gestremd is. De beroemde Via dell Amore, tussen Riomaggiore en Maranola kunnen we dus niet lopen. We nemen de trein naar Corniglia om vandaar uit te wandelen naar Vernazza. Volgens de plattegrond die we krijgen een wandeling van 1u20m. Om 11:37 starten we met de klim naar het centrum van Corniglia vanaf het station.

Voordat we daadwerkelijk de wandeling inzetten, strijken we neer op een terras en drinken iets. Het weer aan deze kant van Italië is uitermate goed, een strak blauwe lucht en een temperatuur boven de 25 Gr. We hebben dan ook 2,5 lt water bij ons. Maar zoals gezegd eerst een koele non-alcoholische verfrissing genomen en een brood gekocht voor onderweg. Na het panoramisch uitzicht op zee te hebben bekeken gaan we op weg naar Vernazza, het is inmiddels 12:30u. Je moet in Italië geen haast hebben, zeker op de terrasjes bij Cinque Terre niet.

De wandeling zelf is fantastisch, een beetje Corsicaans sfeertje. Ook stijgen en dalen, maar het pad is veel begaanbaarder dan destijds in Corsica. Ook is de wandeling korter en is de stijging minder hoog. Maar al met al toch nog best een stevige wandeling, zeker gezien de heersende temperaturen. Het pad is bij tijd en wijlen zo smal dat passeren alleen mogelijk is door te wachten op de bredere stukken van de route. Veelvuldig wordt ons een blik gegund op de blauwe zee, en soms hebben we het geluk van wat schaduw. Stom is natuurlijk wel dat we onze wandelrugzakken, die hebben een air-systeem waardoor ze niet rechtstreeks op je rug hangen en dat zweet minder, zijn vergeten (ingewikkelde zin hé). We lopen nu met een simpele rugzak om die al na enkele tientallen meters klimmen lijkt te versmelten met je lichaam.

Rond half een pauzeren we ergens onderweg in een olijfboomgaard. We zitten heerlijk in de schaduw ons stokbrood op te eten als plotsklaps een voorbijganger stopt, z’n zonnenbril op zijn voorhoofd plaatst en roept: “Hé, jij hier?”. Blijkt het een collega, van een andere afdeling, van de ING te zijn. Hij wist mijn naam niet meer, maar dat wist ik ook niet meer. Dat wil zeggen zijn naam, mijn eigen naam wist ik nog wel. Moet je uitgerekend hier weer een collega tegen komen.

Even na tweeën wijken de bosschages uiteen om ons een blik te laten werpen op Vernazza. Een voormalig vissersdorpje dat nu helemaal leeft van het toerisme, met een haventje dat nu als strandje voor de toeristen dienst doet. We gaan eerst op zoek naar flessen water, onze voorraad is inmiddels danig geslonken om daarna weer een terrasje op te zoeken voor koel drankje. De eigenaresse van het terrasje vindt het eigenlijk te min dat we alleen maar iets te drinken nemen. We moeten dus weer lang wachten en krijgen de gevraagde drankjes min of meer toegesmeten. Bij het afrekenen besluiten we dus om geen fooi te geven en te wachten op die ene Euro wisselgeld. We zeggen niets, maar blijven geduldig zitten totdat de Euro op tafel wordt gekwakt. Vriendelijk roepen we: “Ciao” en stappen op.

Tijdens de etappe van Vernazza naar Monterosso al Mare moeten we een flink hoogteverschil overbruggen, zo wordt ons door een aantal Nederlanders toevertrouwd. Vanuit Vernazza is dat een stevige klim, gevolgd door een stuk vals plat en daarna een steile afdaling. Achteraf kunnen we zeggen dat de route andersom vermoedelijk een stukkie zwaarder is. Volgens de plattegrond een wandeling van zo’n 2u. Zoals gezegd moeten we meteen vanaf het haventje al aan de bak. Via een poort c.q. overdekt steegje gaan we omhoog. Verschrikt fladdert er iets boven de hoofden van de dames. Het blijkt een vleermuis te zijn. Gegil dus al om.

De klim omhoog vindt plaats via een soort stenen trap. De trap echter is gemaakt door een vermoedelijk dronken trappenbouwer, want de treden zijn ongelijk. Zwetend, zwoegend en puffend komen we uiteindelijk boven. Leuk om te zien is dat er toch een internationale (lichaams)-taal voor vermoeidheid. Overal zie je hijgend, puffende en rood aangelopen wandelaars. Sommige goed voorbereid, maar andere gewoon op teenslippers. Wij lopen in ieder geval op onze berg-/wandelschoenen. Ook dit stuk is geweldig mooi en ruim binnen de twee uur zijn we in Monterosso al Mare. We gaan, uiteraard, weer op zoek naar een terrasje. De wandeling voor vandaag zit erop, een biertje is dus wel op zijn plaats.

We vinden een leuk tentje, waarbij in eerste instantie de serveerster een kloon lijkt te zijn van die van de eerste twee terrasjes van vandaag. Maar wanneer Prisca is d’r allerbeste Italiaans onze bestelling doet, ontdooit ze. Naast de heerlijk koele drankjes bestellen we een plankje met allerlei soorten worst, een Insalata Caprese en Prisca een Bruchetta met tomaat en mozzarella. Het smaakt fantastisch en het spoelt heerlijk weg met, in mijn geval, een ijskoud biertje.

Daarna is het tijd om de trein op te zoeken, we nemen de trein terug naar Riamaggiore. Zoals zo vaak in Italië zien we één bord met “Stazione” daarna vinden we er geen meer. Tijd om te vragen dus. De ober die ik aanschiet geeft ons de nodige aanwijzingen en uiteindelijk komen we op het station terecht. Op het eerste de beste bord dat ik ontwaar meen ik op te kunnen maken dat om even over zessen er een trein vertrekt vanaf spoor 1 naar Riomaggiore. Op het perron zien we een gezin de Telegraaf uitspitten, Nederlands dus. We komen aan de praat en vertellen ze waar wij op de camping staan en waar zij nu verblijven. Totdat de vrouw tegen ons zegt: ”Maar als jullie terug moeten richting Riomaggiore en wij de andere kant op moeten, hoe kan het dan dat we op hetzelfde perron staan?” Ik besluit toch maar even te gaan kijken op het bord.

Blijkt dat ze in Italië ook een bord voor de aankomsten hebben en daarop had ik gekeken. Het volgende bord geeft echter de vertrekkende treinen aan en … de eerste hebben we dus al gemist. Volgens het bord vertrekt om 18:31u de volgende trein vanaf spoor 3. We nemen plaats op een bankje en luisteren met argusoren naar de omroepster, maar daar maak je dus niets van. Het is inmiddels al ruim na de geplande vertrektijd en er komt steeds meer volk op het perron. De twijfel slaat weer toe, ik schiet in mijn beste Italiaans onze buurvrouw op het bankje aan om te vragen of deze trein (die nog steeds niet is gearriveerd) inderdaad naar Riomaggiore gaat. Zij knikt bevestigend en voegt toe “First stop”. Ik bedank haar vriendelijk en we stappen uiteindelijk, gerustgesteld in.

Vijftien minuten later, daar hebben we de hele tijd voor gelopen, arriveren we bij de eerste stop. Bij de uitgang van de trein, precies in mijn blikveld, verschijnt de Italiaanse dame weer en geeft ons een teken dat we er hier uit moeten. Ze had klaarblijkelijk in de volgende coupe gezeten. Geweldig om zo tegemoet te worden getreden, we zijn zeer verrast. We stappen uit, vinden onze weg door het stadje en beginnen aan de tocht naar onze auto. Dat valt absoluut niet mee. De wandeling en vooral de rust erna doet ons de das om en na een korte maar zeer heftige klim via het wandelpad besluiten we bij de eerste de beste kruising met de weg deze route maar te nemen. Het stijgingspercentage hiervan is wat milder dan het wandelpad. Uitgeput en weer helemaal bezweet komen we na een half uur eindelijk bij de auto aan.

Al snel daarna is de auto gestart, hebben we ons in de stoelen laten vallen en zijn we, met de ramen wijd open, onderweg terug naar de camping. Volgens TomTom zullen we rond 21:00u aankomen. Eenmaal goed en wel op weg op de A12 hoor ik Petra zeggen: “Ooh shit het waarschuwingslampje brand”. Ik antwoord niet op letten we rijden gewoon door. We zaten immers op de autostrada en daar is geen vluchtstrook of iets dergelijks, we moesten dus wel door. Maar doorrijden is makkelijker gezegd dan gedaan als de trekkracht van je motor verdwijnt als lucht uit een lekke fietsband. Een blik in het instructieboekje van de Vivaro maakt me ook niet veel wijzer en ondertussen blijft Petra terugschakelen om nog een beetje vermogen over te houden. Gelukkig halen we de eerstvolgende afslag en zetten we, nog voor de tolpoortjes, de auto stil. Petra herinnert zich een dergelijke storing, toen was het gloeimechanisme oververhit of iets dergelijks en was de afdoende remedie, de motor afzetten – even wachten en daarna weer starten. Gelukkig hielp dit en al snel waren we weer op weg.

Zonder problemen hebben we de laatste drie kwartier van de reis afgelegd, al moet ik zeggen dat ik wel erg vaak naar het bewuste lampje heb gekeken. Nog één keer kreeg Petra de schrik van d’r leven. Onze TomTom schakelt namelijk automatisch om van dag- naar nachtkleuren voor het display, Peet was eerst bang dat er weer ergens iets mis ging. Maar dat viel dus gelukkig mee. In het donker kwamen we dus aan op de camping aangezien de parkeerplaats gevuld was hebben we de Vivaro ook nog op ons plekje ‘geprakt’. Dat past allemaal net. Ondertussen was de temperatuur zeer aangenaam en hebben we, na een verfrissende douche, nog heerlijk kunnen uitpuffen van ons uitje naar vijf plaatsen.