Echt een rustdag

We dompelen ons nog één keer onder in het vakantiegevoel, het Limburgse vakantiegevoel. We gaan voor de koffie met vlaai naar down town Helden. Maar eerst even de ambachtelijke bakker aan de overkant van de camperplaats bezocht. De vlaai daar laten we liggen (te groot) maar wel een ambachtelijk gebakken brood en een vruchtencake nemen we mee.

Daarna dan echt richting Helden. De belevenis is helemaal Limburgs, “Hoi” bij aankomst of onderweg en “Héje” als tot ziens. We horen hoe het Koninklijke Schuttersgilde Sint Lambertus aan het oefenen is op de hooggeplaatste doelen en zien het plaatselijke pupillenelftal voetballenbij de plaatselijke voetbalclub. De ouders bij elkaar geklit langs de lijn.

We gaan dus voor koffie en vlaai. Nu is ons track record wat betreft koffie deze vakantie niet al te best. Zo ook vandaag. We weten van een leuke tent in Helden, maar die is pas om 12:00 open. We zien een terrasje pal aan de doorgaande weg en één iets verderop. Met die kleurige stoelen ziet het er gezellig uit. Maar schijn bedriegt, de stoelen en tafels zijn smerig. De aanwezige emmer met sop wekt de schijn dat het etablissement nog niet open is, niet dat ik hier zou willen gaan zitten.

Dan toch maar de tafel pal aan de weg. Een wat slonzige jongedame komt de bestelling opnemen. “Nee” ze heeft geen cafeïnevrije koffie of cappuccino. Nadat we één cappuccino en één thee hebben besteld wil ze zich onmiddellijk uit de voeten maken. Nog in haar draai weten we haar te stoppen met de vraag of ze er ook iets bij heeft, vlaai? Dát wel, maar welke soorten? Dat moet ze navragen.

Ze blijken enkel kersenvlaai te hebben, Peet bedankt maar ik sla toe. Maar of dat nu zo verstandig was. De kersenvlaai zou zo bij de Hema vandaan kunnen komen. Niks mis mee, maar ook niets bijzonders. Vervelend is wel datde vlaai op het bordje, op een servetje werd opgelegd. Als je niet oppast zit je namelijk dat servetje samen met de vlaai op te eten. Niet handig dus.

Na een rondje door het dorp en nog wat boodschappen lopen we naar ‘De Zoes’. Waar je volgens de site kunt ‘Preuve, prooste [e-38] praote’ in een sfeervolle, authentieke setting’. En inderdaad, een bar gezellige tent waar we op het tuinterras achter plaatsnemen. Eén netjes verzorgde jongeman bediend ons. Hij heeft een uitstekende kennis van de kaart en vooral wat er niet op staat.

We kiezen voor het seizoens twaalfuurtje en ik laat me adviseren welk biertje hier het beste bijpast, ze hebben hier een werkelijk indrukwekkende collectie bieren. Als alles op tafel staat ziet het er niet alleen fantastisch uit, het smaakt ook nog zo. En de combinatie met het geadviseerde biertje is voortreffelijk. De vlaaien-flop is snel vergeten.

Hierna “vergeten” we de wandelplannen en nemen plaats op de stoelen voor de camper in de zon, uit de zon, in de zon. Af en toe verstopt de zon zich achter een wolk. Maar David en ik (David Baldacci, de schrijver van het boek dat ik lees) vinden dat niet erg. De laatste echte vakantiedag is echt een rustdag.