Toch weer half vol

We verlaten voor even het geaccidenteerde landschap het wordt allemaal wat vlakker. Eén keer steken we door een grote stad Selestat. Daarna worden het weer een hele sliert van dorpjes. In de verte zien we de bergen gehuld in nevels. Het is helaas een bewolkte dag en voor de tweede keer deze vakantie starten we de dag in een spijkerbroek. Uiteindelijk is dat toch niet echt gek voor begin september?

De heuvels komen echter dichterbij en voegen, letterlijk en figuurlijk, een dimensie toe aan de rit. De Duitse invloed is zichtbaar op elk richtingsbord, elke plaatsnaam eindigt op -heim. Nadeel van de kleine plaatsjes is dat de kans om iets te vinden voor koffie klein is. Uiteindelijk stoppen we op een parkeerplaats en regelen we zelf onze koffie. Met de smaak van koffie nog in onze mond komen we meteen daarna langs twee (2!) gezellige tentjes, salon du thé.

Rond half een arriveren we bij Weingut Hitziger. We zijn inmiddels in Duitsland (Bad Bergzabern). Al tijdens het inchecken heb ik de eerste flessen wijn onder mijn arm. Da’s makkelijker afrekenen denk ik, de camperplaats en de wijn. Maar nee, de camperplaats moest contant en de wijn kon met een card. De Zwitsers die voor ons reden zijn wat minder voortvarend.

Maar dat zagen we al bij het aanrijden van deze camperplaats. Het laatste stukje reden ze voor ons, en de rijstijl was wat onzeker, zal ik maar zeggen. Hetzelfde gold eigenlijk ook voor het inchecken. Helemaal hilarisch werd het toen de camper op een plaats moest worden gezet. Bij het oprijden van de plaats, nog voor het inchecken, bleven zij (weer) aarzelend staan, waar Peet meteen erlangs schoot om onmiddellijk een plekje te kiezen én de camper neer te zetten. De Zwitsers gingen pas ná het inchecken een plekje kiezen.

Als je de keuze hebt uit vijf plekken kan de keuze toch niet zó lastig zijn. De praktijk bleek anders. Maar we waren er nog niet, de camper moest ook nog op de blokken. Werkelijk minutieus werden de blokken geplaatst, totdat bij het oprijden bleek dat de banden niet precies in het midden stonden. Dus er weer af en de betreffende blok enkele millimeters opschuiven en opnieuw een poging doen. Nu had ‘ie ook nog twee paar verschillende blokken bij zich. Je kunt nu zelf nagaan hoeveel combinaties je daarmee kunt maken en dat dan maal twee (één “proefsessie” en één, min of meer, definitieve).

Kortom wij stonden al lang en breed, hadden een keer opnieuw moeten steken zodat we zelfs zonder blokken konden staan. Ik had het stroom al geregeld en wat muntgeld in de paal gedaan én de schoonwatertank met gevuld met vijf, 10 ltr gieters, voordat zij eindelijk stonden.

“Gelukkig” had de Zwitserse dame bij het inchecken “goed” opgelet, er was namelijk verteld dat het elektra apart moest worden betaald door middel van muntgeld in de paal. Terwijl wij inmiddels al genoten van onze laatste ‘Franse lunch’, zien we hem alle aansluitingen op de paal proberen, telkens aan haar vragend of ze al stroom hebben. Ik bleef maar even uit zijn zicht, dit was te hilarisch. Uiteindelijk deed hij de geniale ontdekking om het deurtje te openen waarna hij eindelijk het ‘licht’ zag. Een euromunt later zag zijn vrouw ook het ‘licht’.

Om 16:25 was het (eindelijk) droog. Dus snel de schoenen aan en naar buiten. Snel, omdat het om 17:35 weer zou gaan regenen. Ondanks dat we midden in de wijngaard staan, is het centrum op loopafstand. Een bestemming was dus snel gevonden. Hoewel de geveltjes links en rechts alleraardigst zijn, zijn de etalages voor meer dan de helft leeg. Een sfeerloze boel dus eigenlijk. Ook qua restaurants is het meerendeel gesloten of niet aantrekkelijk.

Op de weg terug naar de camper zien we aan de rand van het centrum Villa Tabernus. Deze gaat pas om 17:30 open. Pas, omdat we in een sneltreinvaart door het stadje zijn gegaan, met zoveel lege etalages ben je er snel door. We moeten nog bijna een half uur wachten. Dus maar weer eens BuienRadar gecheckt: “Het blijft voorlopig droog”, krijgen we als melding. Na de reviewscore in Google ook bekeken te hebben van dit restaurant besluiten we toch maar de tijd uit te zitten.

Als we om 17:30 het restaurant binnenkomen lijkt het op een soort Kneipe, maar wel heel sfeervol. We worden aan een tafeltje met een bank erachter geplaceerd en krijgen de kaart. Voor mij een variatie op de schnitzel en voor Petra een Gordon Blue. Hoewel de frites wat zout is, is het drinken veel en koud en is het vlees heerlijk. Rond half zeven, wel wat vroeg voor de vakantie, staan we met een meer dan voldaan gevoel weer buiten en lopen we terug naar de camper.

Ondertussen kondigt de zon zich nog net aan om de dag vaarwel te zeggen. Een dag met twee gezichten. Enerzijds grijs, lege etalages en nat Maar aan de andere kant, weer een mooie rit, een bijzonder plekje om te staan en ook één om te gaan eten én waar het goed toeven was. Zo is het glas toch weer halfvol.