Het kan maar niet op

Ook vandaag belooft het een mooie dag te worden. Als we de gordijnen openen zien we dat de zon de ochtendnevel aan het verjagen is. Helaas geen foto gemaakt, maar de opkomende zon over een nevelig veld en gras glinsterend van de dauw met het bos op de achtergrond geeft een prachtig beeld.

Langzamerhand maken we de camper ‘Reisebereit’. We maken nog een praatje met de achterbuurman en ook het afrekenen bij boer himself loopt uit op een heel gesprek over boeren in Nederland, maar ook het (zogenaamde) natuurbeheer. Zo wist hij bijvoorbeeld te vertellen dat de uitgebreide houtkap waar ik gisteren over schreef, enkel en alleen wordt gedaan ten faveure van de wilde korhoender. Ettelijke hectaren bos moeten hiervoor wijken. De milieubeweging (het Korhoender Liberation Front) heeft een succesvolle lobby gehad. Stikstof verslindende bomen moeten wijken voor één of andere verwilderde kip. Gelukkig heb ik meer verstand van verzekeren.

Halverwege de ochtend draait Petra de camper weer de openbare weg op. We gaan eerst richting Nijverdal. Gewoon even site-seeing en nog wat laatste boodschapjes. Uiteraard staat een cappuccino ook op de wish list. Ondanks dat het géén maandag is, maar nog wel, nét, voor elven is, is het gros van de terrassen (nog) dicht. We shoppen wat, al moet je je daar niet al teveel van voorstellen. Zo groot is Nijverdal nou ook weer niet. Maar uiteindelijk strijken we neer op het terras van, notabene, de Hema. Maar eerlijk is vals, de cappuccino smaakte uitstekend en het zonnetje was ruimschoots aanwezig.

Na de koffie slingeren we de camper weer aan en gaan op weg naar Camperplaats de Bosweide in Haarle. Deze camperplaats heeft samen met de camperplaats in Holten en nog drie andere een soort samenwerkingsverband. Ook deze ligt aan de rand van de Sallandse Heuvelrug en biedt dus voldoende mogelijkheden om te wandelen.

Net als de diesel op bedrijfstemperatuur is rijden we het terrein van de Bosweide op. Qua sfeer en opzet is deze vergelijkbaar met de vorige. Zelfs het naambord ademt dezelfde sfeer uit. We vinden een mooi plekje ver genoeg van de bosrand om niet in de schaduw te staan en kort bij het sanitair. Dat er overigens pico bello bijstaat.

Als we geïnstalleerd zijn gaan de wandelschoenen aan en lopen we een klein uurtje door het bos pal naast de camper. We horen een roofvogel hoog in de bomen. Na wat speuren vinden we ‘m hoog in een dode boom. Het is een flinke jongen. Fotograferen laat hij zich niet, de autofocussysteem van de camera kan niet, zoals wij, tussen de bladeren door kijken.

Terug op de camperplaats vinden we bij het informatie schuurtje, ook hier, een foldertje met een aantal wandelroutes die (ook hier) geheel bewegwijzerd zijn. Morgen dus maar eens de ‘rode’ route gaan volgen. Maar dat is morgen, we maken de middag vol met lezen (Petra) en met Photoshop-pen (Paul). Ondertussen draait in het washok de wasmachine, dat scheelt straks thuis weer. We zitten weer op een mooie plek én we hebben het prachtigste weer. Het kan maar niet op.