Wispelturig

Vandaag gaan we verhuizen richting Wintelre, onder de rook van Eindhoven AirPort. Vandaag verkassen omdat de voorspellingen voor vandaag niet best zijn en Eindhoven AirPort omdat we daar zondagochtend Prisca moeten oppikken. Vanwege de regen maken we er een toeristisch ritje van.

We besluiten eerst naar Lamont-Achel te rijden. Tevens startpunt van de Dodendraadwandeling die we gisteren hebben gelopen. GoogleMaps wist ons alweer op een nieuwe manier naar Lamont-Achel te loodsen (gisteren waren de heen én terugreis ook verschillend). Daarna rijden we via Hagen naarDe Plateaux-Hageven. Hier verslikt GoogleMaps zich in de omvang van de camper. De geplande route door het natuurgebied De Plateaux-Hageven is helaas verboden gebied voor onze camper. We zetten de reis voort richting Bergeijk. Daar stoppen we voor wat boodschappen en een bak koffie.

Tijdens de koffie kijken we terug op de indrukken die de rit tot op heden heeft achtergelaten. Het is eigenlijk net als het weer, wispelturig. Mooie natuur wordt afgewisseld door bouwvallige huizen die vaak omringd zijn door zooi en rommel. Dan rijden we weer langs prachtige nieuwbouw huizen die eigenlijk allemaal hetzelfde probleem hebben. De ramen in deze huizen zouden echt niet misstaan in een bunker. Hoewel het met de regen meevalt, dat wil zeggen qua hoeveelheid, is het wel de hele tijd grijs. De zon krijgen we vandaag niet te zien.

Na de koffie rijden we via Eersel en Vessem richting Wintelre. Daar blijkt dat ik de verkeerde camping heb ingetoetst. Dus in plaats van linksaf de gelijknamige straat in te gaan (de camping heeft dezelfde naam) rijdt Peet resoluut rechtdoor. Helaas ligt de juiste camping achter ons en hoewel GoogleMaps verwoede pogingen doet om ons via het vliegveld terug te sturen negeert Petra de aanwijzingen. Ze wil NIET over het vliegveld. Het gevolg is dat we in een omtrekkende beweging helemaal om het vliegveld heen rijden, de verkeerde camping passeren en iets verderop de juiste camperplek vinden

Een plekje vinden is hier niet heel lastig, we zijn de tweede gast. We staan pal aan het bos en als het droog is blubberen we samen met Mo door het bos. Ook hier hebben we het rijk alleen en Mo neemt het er ook van. De plassen en de modder deren haar niet, ze komt dan ook met lakschoentjes terug bij de camper.

Terwijl ik dit zit te schrijven pruttelt het eten op het fornuis en vult de camper zich met heerlijke luchten. Nog even en dan sluiten we de wispelturige wereld even buiten en trekken we ons helemaal terug in onze behaaglijke cocon. Tot morgen.