Dodendraad

Met een half oog op de weersvoorspellingen zijn we vandaag bijtijds op pad. We willen bij de Sint-Benedictusabdij De Achelse Kluis in Hamont-Achel gaan wandelen. Dat is slechts een kleine 8 km hier vandaan maar in combinatie met een wandeling van 8,8 km wordt dat voor Peet net teveel. We rijden dus met de camper heen en weer.

Waarom gaan we nu juist daar wandelen? Tijdens ons bezoek gisteren aan het Schepenhuis vertelde de dame aldaar dat bij deze Abdij een mooie wandeling was uitgezet: de Dodendraadwandeling. De Dodendraadwandeling? Een wat lugubere naam, het internet wist er het volgende over te vertellen.

In De Groote Oorlog van ’14-’18 was België grotendeels bezet door Duitsland terwijl Nederland neutraal bleef. Dit leidde tot een groot aantal vluchtelingen die naar Nederland wilden. Om deze vluchtelingenstroom tegen te gaan bouwden de Duitsers een versperring langs de gehele Nederlands-Belgische grens: een elektrisch hekwerk van meer dan 200 kilometer lang.

Deze grensversperring was een bijzondere noviteit: een hekwerk van ijzerdraad, met daarop 2000 Volt spanning. De Duitsers noemden het “Grenzhochspannungshindernis”, maar staat beter bekend als de “Dodendraad”.

Delen hiervan zijn nagebouwd en opgenomen in een wandeling in het Leenderbos. We parkeren de camper bij de Abdij. Als we starten is het grijs prominent aanwezig en dreigt de natuur ons plannetje in het water te laten vallen. We focussen ons op de blauwe vlekken tussen het grijs en gaan op pad. Ons optimisme wordt beloond met een prachtige wandeling waarbij we veelvuldig begeleid worden door de zon. De blauwe hemel zwanger van de nakende zomer.

De reconstructies van het Dodendraad vormen een schril contrast met de prachtige natuur, afgezoomd met overwegend blauwe, maar o zo Hollandse luchten. We hebben het hele bos voor ons alleen. Hoewel? We delen het met de vele vogels die zich regelmatig laten horen. Hoog boven ons kreunen de tegen elkaar leunende bomen luidkeels tegen de wind. Hier beneden krijgen we nauwelijks iets van de wind mee. Hooguit een blaadje dat wordt voortgejaagd, waar Mo dan weer achteraan rent. Genieten in optima forma.

Terug bij de Abdij zoeken we een schuilplaats in de herberg aldaar. We zijn de eerste gasten. Met een cappuccino en een brok vlaai is het er prima toeven. Na ons komt er een jong stel binnen. Hij, met van die zwarte sluipmoordenaar handschoentjes aan, en zij, een Chinese vlogster zo lijkt het. Buiten, op de binnenplaats (hoe vreemd klinkt dat), was ze al druk bezig met filmen. Hij, iets te minzaam glimlachend, aanschouwt het tafereel en doet z’n glimmende handschoentjes nog eens goed.

M’n verbeelding gaat weer met me aan de haal. Zou dit zo’n internet-bruidje zijn? Is ze bevreesd over wat er komen gaat dat ze maar liefst twéé glazen bier besteld. Maar dan verandert de sluipmoordenaar in een cameraman en doet zij een soort vergelijkend warenonderzoek, in het Chinees, van het lokaal gebrouwen abdijbier.

Naast ons komt een ouder stel zitten ze bestellen één stukje kersenvlaai met twee vorkjes, één koffie en een glas water. De koffie is voor hem, het glas water is voor haar. Dan valt me op dat zij met een smartphone in haar handen zit. Niet dat zij ook gaat vloggen, ze is op zoek naar iets. Dan laat ze hem wat foto’s van haar familie zien. Humm, het is (nog) geen man en vrouw. Ik concludeer dat ze elkaar vast via Tinder hebben gevonden. Het wordt, geloof ik, tijd dat ik de abdijwinkel ga bezoeken, even de gedachten verzetten. Dit gaat niet goed zo.

In de winkel vind ik rijen abdij bieren en gewapend met een mandje sla ik m’n slag. Met de buit rinkelend achterin de camper rijden we terug naar de camping. Net als we weer staan en het stroom opnieuw aangesloten is, krijgen we een felle bui over ons heen. Onze timing is weer perfect. Na de bui breekt de hemel weer open, we pakken de stoelen achteruit en nemen plaats in de zon. En dat terwijl de voorspellingen voor deze dagen echt niet best waren.

Al lezend en schrijvend brengen we de middag door. Al gaat de wind wel een steeds prominentere rol innemen. We zijn dan ook ooggetuige van het ‘Belgisch-kampioenschap-voortent-opzetten-tegen-de-wind-in’. Ik laat het aan jullie verbeelding over hoe dat eruitziet. Vermakelijk is het wel, voor de toeschouwers tenminste.