Ajé

Het lijkt alweer eeuwen geleden dat we weg zijn geweest met de camper. Oktober 2022 was de laatste keer. Dat is, volgens mij, een unicum, zo’n lange camperloze periode. Twee en een halve week terug kwam de camper uit haar winterslaap. We hadden haar gewekt voor een APK-tje en een grote beurt. Meteen daarna zouden we een weekend weggaan. Helaas nam de grote beurt meer tijd (en geld) in beslag dan verwacht, of gehoopt.

Ook werd duidelijk dat de koelkast de geest had gegeven. De eerstvolgende twee weekenden zijn we daar druk mee geweest. Eerst een vol weekend met het uitbouwen van de oude koelkast. Zeer waarschijnlijk wordt bij het opbouwen van de camper de koelkast eerst geplaatst en pas daarna de keuken er omheen gebouwd. Via een klein luikje boven de koelkast én de twee luchtroosters buiten (ik weet nu hoe een gynaecoloog te werk gaat) hebben Popco en ik de koelkast na veel vijf en zessen gedemonteerd. Het inbouwen van de nieuwe was minder arbeidsintensief, maar toch hadden we hier ook de nodige vertraging.

Maar goed, de koelkast werkt, we hebben nu zelfs een lampje in de koelkast én we hoeven deze week niet op Tygo, de hond van Popco en Anne, te passen én Prisca zit in Brindisi (Italië). De plannen waren snel gemaakt, ik zou anderhalve dag nog gaan werken en daarna richting Eindhoven waar we zondag Prisca oppikken als ze terugkomt uit Italië.

Later dan gehoopt, er moet toch meer de camper ingebracht worden zo’n eerste keer dan we rekening mee hadden gehouden, gaan we onderweg. We gaan naar Gastel, waar we achterin de middag aankomen. Gastvrij worden we daar ontvangen met koffie en cake. We zijn de derde gast, er is dus plaats genoeg.

Snel nadat we kwartier hebben gemaakt spettert en spattert het eten in de pan en na een paar potjes Rummikub gaat al snel het licht uit. Wat alleen nog opvalt is dat er weinig verlichting op de strak vormgegeven koelkast zit. De oude had van die grote verlichte tuimelschakelaars, handig als je in het donker moet manoeuvreren. Al snel wordt het echt donker als de ogen dichtvallen.

Gelukkig ben ik vandaag niet zo héél vroeg wakker, zo rond half acht aanschouw ik voor het eerst vandaag het daglicht. Met de wetenschap dat ik vandaag niets hoef, dommel ik nog lekker even wat.

Na het ontbijt én de afwas, gaan we lopend naar Budel. In Gastel zijn zo’n beetje alle winkels verdwenen en Budel is slechts twee kilometer verwijderd. Dus precies op het moment dat we lekker op stoom raken qua wandeltempo, passeren we het bord Budel.

Budel is een aller charmants plaatsje en we drinken koffie in het Schepenhuis aan het Dorpplein. De eerste tekenen van bebouwing hier zijn opgetekend in 1616. In 1772 is, met een begroting van maar liefst 4500 gulden gestart met de bouw van het huidige raadhuis, het Schepenhuis. Tijdens de laatste restauratie zijn vele originele details weer smaakvol hersteld. Terwijl we genieten van onze koffie, miezert het buiten even, onze timing is perfect.

Nadat we wat gekocht hebben in het bijbehorende snoepwinkeltje en een vrolijk “Ajé” gaan we verder. We doen wat boodschappen, bezoeken de lokale slijterij ( weer klinkt het: “Ajé”) en zien in een herenmodezaak drie dames worstelen met het spiksplinternieuwe kassasysteem. Ik scoor in ieder geval weer twee shirts die ik ondanks alles, maar mét de gezamenlijke inspanning aan de kassa kan afrekenen met als toegift een heuse kassabon. Dat was één van de pijnpunten van het nieuwe systeem.

Ondertussen is het lunchtijd en verdwijnen we bij de De Bonte Os achter een kom Tom kha kai (Thaise kip kokossoep) en een lekkere lunch. Ook nu is onze timing perfect, buiten toveren de regendruppels glinsteringen op de straat. Ook hier hebben ze problemen met de kassa. Door problemen met het internet is contactloos betalen niet mogelijk. Het wordt dus weer ouderwets afrekenen met contant geld. Vlak voordat we de deur dichttrekken klinkt het “Ajé”.

Op de terugweg naar de camping zien we omfloerst blauw in de lucht en een vreemd licht treft ons. Het lijkt zowaar dat de zon het gaat winnen van de bewolking. Terug bij de camper zetten we de stoelen buiten. Terwijl ik een poging doe om onze avonturen vast te leggen worden langzaam maar zeker de oogleden zwaarder. Ineens is het een halfuur later. Het verhaal gaat weer verder, ondertussen komen er jaloersmakende foto’s uit Italië van Prisca binnen. Ook zij vermaakt zich prima. Straks gaan we Mo uitlaten en morgen trekken we weer verder. Maar voor nu is het “Ajé”!