Ferienzentrum

Langs dorre maisvelden, af en toe gehuld in gigantische stofwolken, daar waar de spaarzame oogst binnen gehaald wordt, reizen we verder. Alsof de natuur virtueel in brand staat na deze intense droogte. Een soort stil protest. Onderweg passeren we talloze terrasjes, we zijn op zoek naar koffie. Maar de meeste zijn (nog) gesloten. Of heeft hier het Corona-spook ook gezorgd voor massale personeelstekorten in de horeca?

Uiteindelijk vinden we een terras, we parkeren de camper en zoeken een plekje in de schaduw. Missie geslaagd, maar we juichen iets te vroeg. Zoveel moeite als we hadden om een terras te vinden, zoveel moeite moeten we ook doen voor onze bestelling. En als we dan eindelijk de dame aan onze tafel hebben, lijkt ze niet te snappen dat Petra thee (Tee) wilt. Uiteindelijk, via GoogleTranslate godbetert, snapt ze het.

Met nog een uur te gaan, en op het moment dat we de A1 passeren, schakelen we de optie ‘vermijd snelwegen’ uit. Het restant reistijd wordt meteen gehalveerd. Zo komen we even voor tweeën aan op onze bestemming van vandaag en verblijf voor de komende drie dagen. Zo overbruggen we het vaak drukke weekend, kunnen we even de rust nemen én de Grand Prix Van België hier kijken. Drie vliegen in één klap.

We staan in Heidenau op het Ferienzentrum Heidenau. Wat een mooi woord is dat toch: “Feriezentrum”, een soort epicentrum voor de vakantie. We staan op de camperplaats en mogen gebruikmaken van de faciliteiten van de camping. Daar vinden we een prachtig toiletgebouw met alles erop en eraan. We installeren ons en onder het genot van een glaasje wijn en wat kaas, bekijken we de verrichtingen van de andere camperaars.

Bijvoorbeeld dat Duitse stel dat duidelijk moeite heeft met het vinden van de juiste plek. En als ze die dan gevonden hebben het ook nog eens lastig te vinden hoe de camper dan neer te zetten. Een aantal keren rijdt hij voor én achteruit. Maar telkens vinden ze wel iets waardoor de plaatsing niet helemaal 100% is. Mopperend klimt hij maar weer de cabine in en weer wordt de motor gestart. Maar dan, net als hij het zat is en de camper wil laten staan, komt de overbuurvrouw hem vertellen dat er een vervaarlijke tak los (of eigenlijk bijna los) hangt, pal boven z’n camper.

En toen begon het hele verhaal weer van voren af aan. Maar precies op dat kwam bij ons de man met de hamer en langzaam dimde het licht. Begeleid door het tokkelen van de diesel drijf ik langzaam weg, op zoek naar het epicentrum.