Kadootje

Na steeds door de zon te zijn wakker gekust, is het vanochtend bewolkt. De voorspelde regen is beperkt gebleven. Wat blijft is de hoge luchtvochtigheid. Vanaf vandaag is het sanitair geopend en meteen zijn de rijen zichtbaar. Niet voor de douches, maar bij de loosplaats van de chemische toiletten. Na dagenlang intensief gebruik, zijn de tanks overduidelijk boordevol. Hijgend en puffend sjouwen de heren de cassettes naar de daarvoor bestemde plek. Vanaf nu kunnen we weer met de toiletrol onder arm. 

Ondertussen is het voor onze campers langs ook een komen en gaan. Een schier oneindige rij koeien lopen af en aan naar de melkrobot tegenover ons in de stal. Hier worden de dames niet alleen verlost van hun kostbare “lading” maar krijgen ze gelijktijdig hun portie voer. Wat opvalt is dat de koeien telkens in groepjes van drie voorbij sjokken. Soms blijven ze stam, om vervolgens stomverbaasd ons aan te gaan gapen. Maar de meeste sjokken zonder blikken of blozen heen en weer terug. 

Vandaag willen we het Pinepad gaan lopen. Dat is oorspronkelijk een heen-en-weer pad (4 km enkele reis). Als we over het dijkje, door het hoge gras starten met de wandeling lopen we door dichte wolken van vliegende insecten. Met ervaring van gisteren nog vers in het geheugen draaien Harold en Petra al snel om en gaan terug naar de camper. Mariëlle en Paul gaan door. 

Terwijl de zon weer de overhand heeft en de temperatuur zomerse waarden bereikt lopen Mariëlle en ik verder langs het water en vergapen ons aan het landschap dat zich zo prachtig spiegels in het water. Aan het eind van de 4 km gaat het, in plaats van terug te lopen, richting Oudega. Waar helaas niets open is. Op een picknickplaats bij de jachthaven wordt de meegebrachte lunch verorbert. 

Ondertussen vergapen we ons aan twee dames die met hun gehuurde boot van kade proberen los te komen. Voorzichtig duwend, sturend en gas gevend komen ze nauwelijks van de kant af. Terwijl ze langzaam achteruit drijven, en vast dreigen te lopen in de bocht, staan de dames elkaar vertwijfeld aan te kijken. Ze zij klaarblijkelijk niet in staat tot enige actie. Uiteindelijk drijft de neus van de boot richting het midden en kunnen ze, tot ieders opluchting, het ruime sop kiezen. 

Terug op de camping treffen we Harold en Petra aan, zij zijn op de fiets naar Gaastmeer geweest voor koffie met wat lekkers. Terwijl de bierflesjes voor ons hun kou afgeven in de vorm van waterdruppels op het glas, genieten wij van het ijskoude gerstenat en happen we in de witte schuimkraag die mooi afsteekt tegen het diepe blauwe van de zonverlichte hemel. 

Achterin de middag lopen Harold en ik nog even naar voren en zitten mijmerend aan het water. Hier zijn we ook getuige van de tewaterlating van een zeilboot. Met een graafmachine, en een rek waaraan de spanbanden die de boot dragen, worden vastgemaakt gaat dit gebeuren. Al snel is het duidelijk dat de eigenaar van de camping en zijn zoon dit al vaker hebben gedaan. Als een geoliede machine haken zij de boot aan het rek. Des te meer valt de onhandigheid van de booteigenaar en zijn maatje op. Enigszins onbeholpen stommelen zij rond de boot om deze los te maken van de trailer. Gelukkig krijgt de zoon van, een telefoongesprek, zodat het niet zo opvalt dat ze erg lang bezig zijn. Ondanks dat ligt de boot met ‘n kwartiertje in het water. Zonder problemen, geen drama, geen gedoe. Het is dus weer tijd om terug te gaan naar dr campers. Waar Petra al bezig is met het eten, onbewust zijn we gelokt door de heerlijke geuren. 

Na een mooie wandeling of fietstocht, een heerlijk koud biertje en een heerlijke maaltijd kunnen we concluderen dat deze zonovergoten dag best als een kadootje mag worden beschouwd. Wat heb je nog meer te wensen?