Meditatief

De dag start vreemd (én vroeg). Rond zessen (!) gaan we beiden voor ‘n sanitaire (nood)stop. Terug in bed gaat de WhatsApp af. het is Prisca, wat ze met de vuilnis moet doen, en of de gordijnen open of dicht moeten. Dat lijken op zich misschien rare vragen, maar Pris staat op het punt om naar Schiphol te vertrekken. Ze vertrekt vandaag, voor ‘n weekje, naar Washington, naar Eric. Na wat heen-en-weer ge-App wordt het stil en vallen we toch nog in slaap. We ontwaken op het moment dat Pris op Schiphol aankomt 08:40. Die heeft er al ‘n “wereldreis” met de NS opzitten. Om 9:22, als we aan het ontbijt zitten, krijgen we het bericht dat ze alle checks heeft gehad en naar de gate gaat (nog 2u38m door zien te komen). Wij maken ons klaar voor vertrek. Vandaag rijden we naar Telgte. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

Vandaag, helaas, geen zonovergoten rit. Maar laat ik niet klagen, de afgelopen dagen hebben we uitstekend weer gehad en kon de jas in de camper blijven. Na de lunch die we onderweg nuttigen komen we aan bij Gasthaus Lauheide bij Telgte. Ook hier hebben we ‘n mooie plek en gaan op pad voor ‘n wandeling in het bos.

Aan onze kant van de weg is het militair gebied, dus de weg overgestoken. Door het hek komt net ‘n echtpaar. Zij, met iets te nette schoenen voor ‘n boswandeling en ‘n soort mandje in d’r handen. Pas als we een tiental meters het bos in zijn, zien we de verklaring. We lopen op een Waldfriedhof. Op heel natuurlijke wijze zijn de diverse graven in het bos verspreid. De oppervlakte van deze begraafplaats is gigantisch. We lopen ruim ‘n uur rond en hebben nog nauwelijks de helft gezien.

Ondanks de aanwezigheid van de graven heb je lang niet altijd het idee dat je op een begraafplaats loopt. Wat wel gebeurt is dat het gevoel van rust, zelfs van sterfelijkheid hierdoor versterkt wordt. Onwillekeurig loop je bij de aanblik van de grafstenen te rekenen hoe oud diegene geworden is. Dan blijkt eens temeer dat oud worden niet vanzelfsprekend is. Uiteraard gaan tijdens deze wandeling onze gedachten uit naar degenen die ons zijn ontvallen. Zo krijgt deze wandeling iets héél bijzonders. De rust die we zochten in het bos krijgt ineens zoveel meer diepte.

Om weer terug te komen op aarde, drinken we, na afloop van de wandeling een glas wijn bij het Gasthaus. Na eerst geproost te hebben op zij die er niet meer zijn, pakken we de draad weer op. Naarmate de bodem van het glas meer zichtbaar wordt, wordt met name Petra steeds meer “ontspannen”. Deinend wordt de gang richting de camper ingezet. Waar tenslotte de slappe lach het laatste restje ontspanning brengt. En Pris? Pris moet nog zo’n tweeënhalf uur vliegen voordat ze bij Eric is.