Winterswijk

Ondanks dat we ons allemaal waarschijnlijk weleens storen aan het veelvuldig gebruik van smartphones is het hebben ervan toch af en toe ook heel handig. Zo konden we vanochtend even met Pris App-en in Washington. Zo kon ze ons vertellen dat Eric inderdaad geslaagd is voor z’n Dolphins (dat is de marine versie van, bijvoorbeeld, de Wings van de luchtmacht). Ook kon ze ons mededelen dat ze, alweer, een prachtig cijfer had teruggekregen uit haar laatste toetsweek. Haar “P” komt steeds dichterbij. Door het slagen van Eric kunnen ze in ieder geval de komende zes dagen samen doorbrengen, daar in Washington.

Die zes dagen hebben wij niet meer, voor wat deze vakantie betreft. Daarom zetten we vandaag weer de stap over de Duits/Nederlandse grens. Ons doel vandaag is Winterswijk, we hebben een mini-camping gevonden waar we tot en met zondag willen blijven staan.

Voordat we Duitsland verlaten willen we eerst nog een bakkie koffie drinken. In Oeding vinden we Eis Café San Remo. Hoewel, zoals de naam al doet vermoeden, ijs het hoofdbestanddeel van de omzet uitmaakt, zullen ze hier toch ook wel koffie hebben. We parkeren de camper en nog voordat we zelfs de camper uit zijn, staat een Duitse, wat oudere, man te tikken op mijn raam. Niets vermoedend, maar toch enigszins op de hoede, doen we de deur open. Blijkt de man een groot liefhebber te zijn van een camper. Hoe oud die van ons dan wel is; hij ziet er nog zo nieuw uit. De man valt nog net niet om van verbazing als we vertellen dat de camper uit 2007 en nu zo’n 130.000 km heeft gelopen. Een geanimeerd gesprek ontspint zich, voor zover mijn Duits dat dan toelaat. Het blijkt dat de man graag zelf een camper zou willen hebben, maar dat moeder de vrouw er niet aan wil. Zij verblijft liever in een huisje. Maar hij ging veel liever er op uit, en hoe dat bij ons is? Tja, wij vinden het allebei geweldig om er op uit te trekken. De man vindt dat duidelijk geweldig, maar tegelijkertijd zie je de vertwijfeling. Bij hem thuis is dat duidelijk anders. Ik ben dan ook benieuwd wat er daar vanavond aan tafel ná de maaltijd wordt besproken.

Nu kunnen we in ieder geval aan de koffie. Een norse jongeman komt de bestelling opnemen. Hij heeft duidelijk lol in z’n werk (NOT). Omdat ze geen cafeïnevrije koffie hebben en Petra al bij binnenkomst verdwenen is richting de toilet, moet haar bestelling even wachten. Onze “vriendelijke” vriend moet dus nogmaals de gang richting onze tafel maken. Hij mompelt de antwoorden ergens in zijn spreekwoordelijke baard en verdwijnt weer richting de bar. Onze bestelling wordt vervolgens onverstaanbaar uitgeserveerd. Na de koffie, en nog wat boodschappen te hebben gedaan verlaten we Duitsland en gaan we richting Obelink. Voor de niet-kampeerders onder ons, dat is een mega grote kampeerwinkel bij Winterswijk.

Bij Obelink wil ik nog een vuldop voor de schoonwatertank scoren. Daarop past een Gardena-koppeling, waardoor je niet een gedeelte van de slang in je tank hoeft te hangen. Dat lijkt mij toch wat hygiënischer, want je weet op een camping of camperplaats nooit waar de vorige camperaard die slang gestopt heeft. Troy gaat ook mee naar Obelink. We leggen z’n kleedje in een winkelwagentje, zo kan mijnheer plaatsnemen en liggend alle aandacht over zich heen laten gaan. En aandacht kreeg hij daar weer meer dan voldoende. Letterlijk bijna iedereen moest ‘m even aanhalen. We schoten daarom nauwelijks op, ondanks de non-verbale smeekbede van Troy (“Haal me hier vandaan!”). Maar uiteindelijk stonden we, zonder vuldop, maar met allerhande andere uiterst nuttige zaken bij de kassa.

Bij de camping worden we, weer, uiterst vriendelijk ontvangen door de gastvrouw van deze mini camping: Astrid. Het leek erop dat het winterseizoen iets te lang had geduurd voor Astrid. Want ze ratelde aan een stuk door. Het ging over plastic grondzeilen, warm water voor een duppie, gereserveerde plekken in het voorseizoen, douchen met muntjes in plaats van een hogere overnachtingsprijs en hoe de plekken waren ingedeeld. Ze vertelde dat het bordje met het plaatsnummer, en de bijbehorende stoeptegel, precies het midden van de plek aangaf. Dus, legde ze uit, als je camper zes meter lang is moet er drie meter aan de ene kant van de tegel zijn én drie meter aan de andere kant. Waarop ik haar probeerde te geruststellen dat ik straks bij het plaatsen de rolmaat zou hanteren. Maar dat was dan ook weer niet nodig, reageerde ze héél serieus.

Na een wandelingetje in het nabijgelegen bos trekken we ons weer terug in de camper om even bij te komen van alle indrukken. Geen seconde te laat, de koffie staat net te pruttelen als zachtjes de regen op de camper neerkomt. Begeleidt door het rustgevende getik van de regen vertrouw ik onze belevenissen van vandaag toe aan het toetsenbord.