Een pareltje

Vandaag moet het er toch echt van komen, we moeten nu ‘wat’ meer werk maken van de terugreis. Maar nog steeds kassie-an hoor. We plannen ‘n etappe van 200 km.

We verruilen het heuvelachtige voor het meer vlakke. Maar de uitgestrekte landbouwgronden, badend in het zonlicht, met z’n horizon verre vergezichten maken ook deze rit weer bijzonder. Ook al is, een deel van, deze route dezelfde als de heenweg. We volgen de D977, aangelegd met behulp van een lineaal, en ‘n passer voor de rotondes. Kilometers ver zien we recht voor ons het vervolg van onze route.

Op het moment dat we het Departement Ardenne binnen rijden verandert alles als bij toverslag. De bochten worden talrijker en gaan we weer omhoog en omlaag. Uiteindelijk komen we aan bij Buzancy, hier ligt de camping voor vandaag. We zien een, nogal vervallen, richtingsbordje ‘camping’. Daarna zien we in het dorp zelf geen enkel bordje meer. Louter gegidst door de navi rijden we verder. Dan zien we nog een bordje, ook deze is in staat van ontbinding. Ook de navi wijst ons dezelfde kant op, we gaan dus verder. Maar de weg wordt steeds slechter, en aan weerszijde van de weg wordt de begroeiing alsmaar dichter en dichter. Het lijkt wel de Franse variant op het regenwoud. Plots roept de navi triomfantelijk: “Bestemming bereikt”. Maar waar we ook kijken er is hier niets van beschaving zichtbaar. Puur op gevoel rijden we nog iets verder, we zien verderop twee witte pilaren. Zou dat de ingang zijn? Maar nee, ook hier een ondoordringbare groene barrière en geen bordje, of iets dergelijks zichtbaar. We rijden toch nog door.

Circa 500m na de melding van de navi, zien we ineens links van ons iets dat de ingang van de camping zou kunnen zijn. We slaan linksaf en komen terecht op werkelijk een pareltje van een camping. Natuurlijk, hoe kan het ook anders, is de receptie gesloten. Maar er wordt net nieuwe voorraad gebracht voor de friterie en de kampwinkel, en onze aankomst is dus niet onopgemerkt gebleven. Als alle gekoelde waar is ‘veiliggesteld’ gaat de deur van de receptie open en worden we, tot onze verbazing, in het Nederlands te woord gestaan. Vandaag staan we dus op camping La Samaritaine, en hebben we weer een hele mooie plek.

Tegenover ons staat een bejaard Nederlands stel, aan de tongval te horen uit het Noorden. Een praatje is al snel even gemaakt. Waar wij de vakantie aan het afsluiten zijn, beginnen zij net. Maar voordat het te gezellig gaat worden, willen we eerst de camper op z’n plek hebben, de isolatie deken op de voorruit en de luifel uit. Op die manier voorkomen we dat het te warm wordt binnen. Onze buren gaan een stukje fietsen. Het gekeutel aanziend, hoe de fietsen worden klaargezet. Hoe zij de caravan weer ingaat om een tientje uit haar portemonnee te halen die hij dan weer bij zich steekt is kostelijk om te zien. het is dan heel makkelijk om aan je eerste indruk toe te geven. Hoe ver ik er naast kon zitten bleek later. Het bleek dat ze regelmatig met de caravan eropuit trokken, tot in de hak van Italië. Hij deed tot een paar jaar terug nog aan parachutespringen en … is tachtig (80!) jaar. Ineens kreeg ik een heel ander beeld van dit ouder stel.

Ondertussen ‘rommelt’ de dondergod ergens in de verte. Om straks niet verrast te worden ruimen we alvast de isolatiemat op. Maar als ik eenmaal weer aan m’n verslag zit, is het gerommel gestaakt, zijn de wolken weer verdwenen en is de lucht weer blauw. We eten dan ook gewoon weer buiten.