Aha-erlebnis

Vandaag stond, zoals gemeld, in het teken van de Eifelsteig. De etappe Monschau – Einruhr stond op ons “verlanglijstje”. Deze etappe staat bij de Eifelverein gekwalificeerd als zwaar, is 24,3 km lang en kent zo’n 800 hoogtemeters omhoog en zo’n 900 omlaag. Op papier best een heftige etappe. Een paar jaar geleden heb ik deze etappe met Johan en René gelopen, ik wist dus ongeveer wat ik kon verwachten.

Eerlijk gezegd, maakte die wetenschap me er niet gerust op. Ook al hebben we de afgelopen maanden de nodige kilometers afgelegd, het merendeel daarvan was zo vlak als het in Nederland maar kan zijn. Voor Peet was het helemaal de eerste kennismaking met dit fenomeen, dus toch wel met gemengde gevoelens op pad gegaan.

Het begon al meteen goed, het navigatieapparaat, kon de route van vandaag niet vinden. Maar, uit ervaring weet ik dat, dat geen probleem hoeft te zijn. Want waren de rondwandelingen van gisteren slecht aangegeven, wat ik me herinner van de Eifelsteig was dat daar zeker niet het geval. Inderdaad bleek vandaag dat de routeaanduiding met bordjes e.d. ruimschoots voldoende was om zonder verdere hulpmiddelen de route te lopen.

De dag begon zoals hij gisteren eindigde, grijs en bewolkt. De hoge luchtvochtigheid in combinatie met een redelijke temperatuur zorgde ervoor dat ik liep te zweten als een pakjesdrager. Vooral tijdens de vele beklimmingen die we moesten doen werd het een vochtige aangelegenheid. Veel drinken dus, we hadden gelukkig ook gezorgd voor een flinke watervoorraad.

De omgeving zorgde voor de nodige aahh’s en oohh’s of “Oh ja” als ik weer iets herkende van de vorige keer dat ik hier liep. De vergezichten die we voorgeschoteld kregen tarten iedere beschrijving. Zelfs de fotocamera is machteloos bij het zien van zoveel moois. Een klein beetje jammer was het wel dat het rond elven heel zacht ging miezeren. Echt een klein beetje jammer, want we liepen merendeels beschut in het bos en merkte er nauwelijks iets van.

Ondanks al het klimmen (en dalen) gingen we behoorlijk vlot over het parcours. Inclusief de rust- en lunchpauzes hebben we de etappe in zes-en-een-half uur geslecht. Een heel behoorlijke tijd, zeker gezien de relatieve onervarenheid van Peet in dit terrein. Het blijkt wel dat de wandelingen van de afgelopen periode gezorgd hebben voor een basisconditie die behoorlijk solide is.

Om 15:30 kwamen we aan in Einruhr, het laatste uur hebben we overigens heerlijk in het zonnetje gelopen, en zijn we neergestreken op hetzelfde terras als waar ik met René en Johan heb gezeten. Tjonge, wat smaakt een lekker koel biertje lekker na zo’n warme, zwoele en zweterige wandeling. Na deze koele versnapering gaan we op zoek naar de VVV. De busverbindingen in dit deel van Duitsland zijn niet helemaal doorzichtig heb ik de vorige keer gemerkt, dus je goed laten voorlichten is dan niet onbelangrijk.

De dame van de VVV stond ons in keurig Nederlands te woord en vertelde dat we de bus net gemist hadden en dat we dus bijna een uur moesten wachten. We moesten in Simmerath overstappen, de aankomst- en vertrektijden waren exact gelijk. Maar, vertelde ze, de chauffeurs hadden onderling contact en er werd op elkaar gewacht. Gewapend met het briefje dus weer terug naar de bushalte tegenover het terrasje waar we gezeten hadden.

Daar zorgde een grijzende dame ervoor dat de wachttijd danig bekort werd. Ze werd door een taxi afgezet tegenover ons en leek wat onvast op haar benen te staan. Toen de taxi eenmaal verdwenen was bleek, hoe onvast dat wel was. Ze ging van de ene stoeprand naar de andere stoeprand om uiteindelijk te eindigen op het tegenovergelegen terras. Amicaal begroette ze twee local’s, waarvan er één niet wist hoe snel hij moest afrekenen en de benen moest nemen.

Ze wist de ander eerst te bewegen tot een haaltje van z’n sigaret en vervolgens om een glas wijn voor haar af te rekenen. Toen werd het hem ook te gortig en nam hij ook de wijk. De dame wist niet goed wat ze moest, dan hing ze weer in een stoel, dan paradeerde ze weer over het terras, met een hand op haar heup als ware ze een femme fatale. Tot ze op een gegeven moment weer de weg op zwalkte en aanstalten maakte om onze richting op te komen. “Niet aankijken” siste Petra links van me “Ik heb hier geen zin in”. Maar de dame klaarblijkelijk ook niet en ging weer rechtsomkeert. Gelukkig voor Peet was daar de bus en konden we richting Monschau.

In Monschau hebben we heerlijk een schnitzel gegeten (when in Rome ……) en hebben we de laatste twee kilometer, deels bergop, naar de camping gelopen. Het laat zich raden dat het eerste deel niet zo heel erg soepeltjes liep. Maar na een warme douche en dito koffie ging alles alweer een stuk beter. Morgen gaan we weer op pad, richting het zuiden. Waar we terecht komen, dat lezen jullie in het volgende verslag.