Routeaanduiding

Vandaag willen we actief sportief zijn en sportief actief. Voor het eerste staan we om 09:00 u met de wandelschoenen aan en de rugzak om voor de camper. Als voorbereiding op de Eifelsteig-etappe Monschau – Einruhr die we morgen willen lopen. We willen in de buurt een rondje lopen om de spieren een beetje warm te lopen.

Nu hebben we tijdens onze wandeling naar Monschau gisteren gezien dat er verschillende routebordjes op de bomen genageld zijn, heet moet dus mogelijk zijn om zo’n route te lopen en tijdig binnen te zijn voor het middagprogramma.

Als we zo’n 500 m vanaf de camping zijn, zien we een bord met wel negen (9!) verschillende routes. We kiezen een leuke uit en gaan op pad. De keuze is gevallen op route 6. Wel geteld twee bordjes nummer 6 hebben we gezien en toen hield het op.

Gelukkig was dit aan de rand van Monschau (Altstad), zodat we in ieder geval even voor een Cappuccino und eine Apfelstrudel konden gaan zitten. Het door ons gekozen etablissement heeft een terras over het water. Maar als we door de zaak heen gelopen zijn en bij het terras aankomen, blijkt het een soort aquarium te zijn, rondom voorzien van glas. Maar goed de koffie en de Apflstrudel waren goed al kon dat niet worden gezegd van het toilet.

Weer op pad, begon de jacht op routebordjes ook weer. Bij het aanschouwen van routebordje 7 zijn we overgestapt op deze route. Hier waren wat meer bordje vervaardigt, want hier hebben we er twee gevonden, wat ’n luxe! Goede raad was duur, lukraak hebben we daarna gewisseld van routebordje 15, 25 en 35.

Wat in ieder geval volgde was een wandeling met plenty hoogteverschillen, mooie uitzichten (helaas wel schuilgaand onder een grijs wolkendek) en uiteindelijk hebben we toch het rondje gemaakt dat we wilden maken. Al heb ik voor het laatste stuk wel gebruik gemaakt van mijn wandelnavigatie. Ik had bij vertrek de locatie van de camper opgeslagen en nu kon ik, door zo kort mogelijk op de rechte lijn naar de camper te blijven, terug navigeren zonder last te hebben van allerlei bordjes.

Rond 13:00u waren we terug, mooi op tijd om de spullen op te ruimen en gewapend met de laptop naar de WiFi-hotspot te gaan. Vandaag is namelijk de Grand Prix Formule 1 op het circuit van Silverstone. Gewapend met een extra programma, een zogenaamd VPN-programma dat simuleert dat je via een Nederlandse provider inlogt, probeer ik in te loggen voor de beelden van de race.

Maar alle beloftes ten spijt, na lang proberen en vele, vele pogingen lukt het me niet om sportief actief te zijn en dus actief naar sport te kijken. Via één of andere lifestream probeer ik nog op de hoogte te blijven van de race. Max is uiteindelijk 4e geworden, maar ik heb er NIETS van gezien.

Maar het meest vermakelijke aan het kamperen zijn toch wel je mede-kampeerders. Terwijl we heerlijk van het spaarzame zonnetje genieten krijgen we twee verhaallijnen door elkaar voorgeschoteld. Voor de duidelijkheid zal ik ze apart van elkaar opnoteren.

Allereerst verschijnt schuin tegenover ons een gezin met drie dochters. Ze komen, aan het accent van moeders te horen uit het Zuid Hollandse. Hij, de lange stoere stugge bouwvakker, stuurt kundig de caravan achteruit het plekje op. Dat verraadt ervaring en routine, die is vast vaker met de caravan op pad geweest. De hond van het gezin word aan het plaatspaaltje vastgelegd en het waterpas zetten van de caravan gaat beginnen. Het eerste verval van het beeld van de stoere, ervaren caravanner wordt dan al zichtbaar. Hij is eigenlijk te lang bezig met het stellen van de pootjes van de caravan. Bij het aansluiten van de elektra wordt het echt duidelijk. Hij doet dit pas voor het eerst. Onbeholpen staat het met een bos snoeren en ook de grote hoeveelheid blauwe eurostekkers en verloopsnoertjes maken het hem er steeds ongemakkelijker. Hulpeloos bekijkt hij snoer voor snoer en ik onderdruk de neiging om ‘m te gaan helpen. Er is geen beter vermaak dan leedvermaak!

Ondertussen loopt er ook nog een jong stel in het rond. Zij, overduidelijk zwanger, en hij met een zwarte labradoedel (want hij moest ook iets). Lara, zo heet de hond, is jong, ongedurig en (nog) niet opgevoed. Het stel is bezich met het “jureren” van de plekjes. Het uitzoeken van het perfecte plekje is best nog wel lastig. “Heb ik genoeg zon?” “Wordt ik niet wakker van het geruis van het water?”; “Hier kijk je wel erg tegen die witte camper aan” en zo gaat de litanie aan klachten maar door. Ondertussen heeft Lara de hond van onze bouwvakker gespot en geeft een ferme ruk aan de riem, die daarop ook meteen breekt. Daarop spreekt het baasje haar bestraffende toe: “Laartje, dat mag niet hoor”. Ondertussen kwispelt Lara vrolijk en kijkt naar het vrouwtje met een blik van “Ken jij die sukkel die m’n naam nog niet eens weet?”. Ze komen nog drie (3!) keer langs voor een volgende beoordelingsronde. Bij de volgende rondes blijft Lara gewoon los, en schiet aan alle kanten over de camping.