Het begin van het einde

Dit weekend hadden we gepland om de finale van het Pieterpad te lopen. Vandaag de etappe Sittard- Strabeek en morgen Strabeek - Pietersberg. We hadden het qua weer niet beter kunnen plannen. Want vanochtend, een uurtje nadat we de auto achter lieten in Sittard, kon de jas al uit. Al is de wind af en toe best wel fris, de beweging en de zon houden ons meer dan warm.

Maar eerst moeten we nog één hobbel nemen, het NS-station van Sittard. We hebben de auto aan de andere kant van het station staan en de tunnel onder het spoor door is "beveiligd" met poortjes. Inchecken met onze OV-chipkaart is geen optie, we hebben (nog) geen voldoende saldo. Dus 'sluipen' we met ander passagiers mee door de eerste poortjes. Maar bij het tweede poortje staan NS-beveiligers. Ik besluit me daar niets van aan te trekken en slip achter één van de mannen, die juist naar binnen gaat (terwijl wij naar buiten willen) door het poortje. Uiteraard kan hij dat als " rechtgeaarde beveiliger niet toestaan. Petra, die niet mee kon komen, wordt dus aangesproken. Wat volgt is wat gedoe met een OV-pas met te weinig saldo en een soort vaderlijke speech, dat dit toch eigenlijk niet kon. Maar hij blijft correct, vervalt niet in: "Mevrouwtje" en " Waar zijn wij mee bezig?". Na een lesje 'hoe-kom-ik-door-een-station-zonder-een-trein-te-nemen' mogen we verder.

Vandaag dus door het Limburgse land, dus qua schoonheid kan deze finale nauwelijks worden overtroffen. Door een werkelijk schitterend glooiend landschap met meanderende beekjes en af toe gemene klimmetjes, banen we ons een weg langs uiterst vriendelijke mensen.

Nauwelijks zijn we Sittard uit of worden begroet door een 'local', met de woorden: "welkom in ons mooie Limburg, Pieterpad-wandelaars". Geweldig toch! Vandaag zullen we meermalen worden 'verrast' door uiterst vriendelijke mensen, die ons een mooie wandeling wensen en tegelijkertijd het mooie weer prijzen.

Voor het eerst ontmoeten we ook, tot tweemaal toe, vrijwilligers die druk doende waren om de bewegwijzering in orde te maken/houden. Met hen hebben we beide keren een alleraardigst gesprek. Ondertussen vorderen we zeer gestaag op onze quest. Het tempo ligt ondanks de hoogte verschillen hoog.

Bij de Gasterij Kasteel Terborg zoeken we een plekje in de zon en uit de wind. Terwijl we de overige gasten op het terras 'begluren' nuttigen we een heerlijke mosterdsoep, zijn we toch nog een beetje thuis. De lunch, de broodjes die we bij ons hebben, eten we later op een bankje, weer in de zon.

Verderop zien we een oude vrouw. Haar hondje ruikt de vrijheid en heeft de kuierlatten genomen. Luidkeels staat ze te roepen: "Hondje, hondje", tenminste dat dachten we. Dichterbij gekomen bleek het hondje en boven 'verbonden' te zijn en heette het dier "Bontje". Die overigens, naar geen van beide namen luisterde. Bij het passeren, hebben we het dier maar even in de juiste richting geholpen.

Ondertussen zitten we in ons tijdelijke onderkomen, in een voormalig klooster. Het klooster wordt op dit moment multi-functioneel gebruikt. Een deel is manege, een deel wordt door mensen bewoond en er huis, zo leven we op een bord voor de deur, een stukadoor. Die zou zich overigens best wel eens nuttig mogen maken en de buitengevel van het pand voor z'n rekening te nemen. We worden hartelijk begroet door onze gastvrouw en hebben een keurige kamer, met gebruik van keuken en badkamer. Eenvoudig, maar netjes en schoon. Vanavond eten we met het gastgezin mee en morgen trekken we verder naar het eindpunt.