Long Island

Na een prima nachtrust, één keer onderbroken door Prisca die niet meer kon slapen door de vreemde geluiden in het huis, vond Petra het tijd om op zoek te gaan naar een lokaal marktje. Zo’n typisch Italiaans marktje met kraampjes met allerlei verschillend koopwaar en lokaal geproduceerde lekkernijen.

Na wat speurwerk op het internet vragen we Mario om raad. Maar het blijkt toch lastiger dan gedacht om de gevraagde informatie van hem los te peuteren. We kunnen het begrip markt niet aan z’n verstand peuteren. Hij denkt meteen aan Supermarkt of een Outlet en zijn Italiaanse temperament en de taalbarrière zorgen ervoor dat we niet boven tafel krijgen wat we willen. Wel allerlei andere informatie over bezienswaardigheden, want behulpzaam is Mario absoluut, maar de door Peet zo geliefde marktjes blijven buiten bereik.

Toch besluiten we bijtijds op pad te gaan zodat, tenminste, de mogelijkheid ontstaat dat we onderweg een marktje tegen komen. We gaan vandaag naar Noto. Noto is één van de belangrijkste baroksteden van Italië en bovendien huist hier de beste Gelato-maker van héél Italië. Dus luidt het adagio: “Andiamo”.

Met de airco voluit stuiteren we richting Noto. Het Siciliaanse landschap trekt aan ons voorbij. Hoewel we zeker het Italiaanse, het mediterrane in het landschap herkennen is het héél anders dan het lieflijke Italië dat wij kennen uit Toscane en bijvoorbeeld Umbrië. Sicilië is veel ruiger, droger en men kijkt minder om naar de omgeving. De berm van de wegen die we rijden zijn soms complete vuilnisbelten. Daarmee diskwalificeert Sicilië zich, wat ons betreft, niet. Maar het is daarom wel weer een hele andere ervaring.

Na een afwisselende rit, dan weer vlak en dan weer bergachtig komen we in Noto aan. Met behulp van Tom en Tom vinden we een parkeerplaats voor onze Mercedes en gaan we te voet verder. Eerst nog langs de drukke toegangsweg maar al snel buigen we af en gaan we richting het oude centrum. Prisca achterhaald dat Noto ook wel de ‘gouden’ stad wordt genoemd. De gebruikte steensoort heeft na jarenlange verwering een gouden glans gekregen.

De binnenstad is werkelijk prachtig de gele uitstraling, met een beetje fantasie is het goud te noemen, zorgt voor een bijzondere uitstraling van de barokke gebouwen. We slenteren door de sfeervolle straatjes, brengen een bezoek aan de Chiessa di Santa Chiara. Hier krijgen we op meerder niveau’s een kijkje over de stad. De gele gebouwen met die strak blauwe lucht erboven, een wonderschoon gezicht.

We gaan op zoek naar Café Sicillia. Hier zou het beste ijs, Gelatto, van Italië worden gemaakt. En dat niet alleen ze gebruiken ook hele bijzondere ingrediënten. Ik zal jullie de namen besparen, vooral ook omdat ik ze vergeten bent. We hebben hier heerlijk zitten smikkelen van hele bijzondere smaken ijs. Hier geen Fragola of Malaga, maar Ceder, Oro en dergelijke. Nog nagenietend lopen we verder door Noto, kopen in een héél klein supermarktje een paar flesjes water en maken rechtsomkeert als we het einde van de straat bereiken.

Ter hoogte van de Cathedraal strijken we neer op een terrasje dat er gezellig uitziet. Het terrasje wel, maar de bediening …. Een chagrijnige trien komt de bestelling opnemen. Geen woord over de grens spreekt ze, of wil ze spreken en dan blijkt dat het broodje dat ik wil bestellen dat die er niet meer eens. Maar wel in een andere variant. Doe die maar dan. Maar ze blijft me aankijken alsof ze nog meer verwacht. Ik kijk vriendelijk terug, ik weet niet wat ze verwacht en hoop op uitleg. Uiteindelijk laat ze in rap Italiaans weten dat ik moet aangeven wat ik verder in/op m’n broodje wil. Met mijn zeer beperkte kennis van Italiaans snap ik nauwelijks wat ze bedoelt. Maar ze is niet van plan enige nadere uitleg te geven.

De rest van de bestellingen wordt gelukkig wel probleemloos opgenomen en Prisca, Popco en Anne bestellen, naast hun broodje, een Long Island. Dat is een cocktail met Gin, Rum, Wodka en Cola. Maar als de glazen eenmaal op tafel staan blijkt er nauwelijks Cola in te zitten en zijn de cocktails dus behoorlijk straf. Dat gecombineerd met de warmte resulteerde in een hele gezellige boel daar op het terras. Ondertussen kwamen met tussenpozen de bestelde broodjes op tafel.

Maar na verloop van tijd bleek dat mijn broodje wel erg lang weg bleef. Gelukkig mocht dat de pret niet drukken en met name de dames lieten van zich horen. Duidelijk was nu wel dat mijn bestelling ergens ins blauen hinein was verschwunden. Maar ik had ook geen zin om nogmaals te gaan bestellen. Er was vast elders nog wel wat te krijgen.

Toen eindelijk de glazen leeg waren vroegen we om de rekening. Ook die leek de weg van mijn bestelling te gaan. Veel te lang moesten we hierop wachten en uiteindelijk werd deze gebracht. Petra was gebrand om te zien of mijn broodje mogelijk wel op de rekening stond. Toen ze een extra regel op de nota zag staan, dacht ze beet te hebben. Ze beet de dame toe: “Dat hebben we nooit gehad”. Hoewel ze in zekere zin wel gelijk had, er werd voor “Service” (=bediening) E 6,50 gerekend. Hoewel de bediening beroerd was, ging dit niet over het wel bestelde maar niet gekregen broodje. Door dit misverstand flipte de “dame” helemaal en werd echt onvriendelijk. Wel hebben we Petra uitgelegd wat die extra E 6,50 was. De laatste euro’s werden boos op tafel gegooid en zo vertrokken we.

Gelukkig maakte de “eenden-waggel” van de dames de wandeling terug naar de auto dat we weer schaterend van het lachen verder liepen. Wat de combinatie van een Long Island en flip/flop-slippers allemaal teweeg kan brengen. Onderweg naar ons vakantieverblijf nog een keer gestopt voor de boodschappen en een soort pizzapunt voor mij konden we terug. De dames werden achterin stiller en stiller.

Eenmaal ‘thuis’ eerst even afkoelen in ‘ons’ zwembad en daarna lekker opdrogen in de namiddagzon. Het was inmiddels na vijven. Onder het genot van een glaasje wijn de barbecue aangestoken, terwijl binnen de salade werd klaargemaakt. De restanten stokbrood werden in hopen gesneden en met olijfolie ingesmeerd en ook op de barbecue gelegd en zo werd een heerlijke maaltijd op tafel getoverd. Heerlijk op het terras, in de zon. Een mooi einde van weer een mooie dag. En dat kan zelfs een chagrijnige dame ons nog afnemen.