Cava d'Ispica

Het is 6:30u als de vele glazen koud water hun werk hebben gedaan en nu klaar staan om naar elders te vertrekken. Via de toilet ga ik, gewapend met computer en boek, naar buiten. Ook de zon is al op en ik zoek een plekje op het terras in de zon en vlij me vergenoegzaamt neer op het ligbed. Eerst kijk ik nog even of er al reacties zijn op Waarbenjij.nu en dan pak ik m’n boek en ga heerlijk liggen lezen. Met m’n gezicht in de ochtendzon is het er prima toeven. Kiki, het hondje van Mario, komt even bij me buurten. Ik haal haar even aan, ze vindt het wel prima zo en ze gaat aan mijn voeten, met haar rug tegen de waterput liggen. Samen genieten we van de ochtendrust en het heerlijke zonnetje.

De plannen voor vandaag zijn om de Area Archeologica di Cava d’IIspica te bezoeken. De Etna gaat het deze vakantie niet worden. Niet iedereen beschikt over de juiste kledij en/of schoenen om dit te doen. Bij de jeugd gaat uiterlijk nog altijd boven functie. Mijn wandelschoenen blijven dus deze vakantie werkloos staan. Alleen tijdens de heen- en de terugreis zal ik ze dragen. Ze zijn immers te lomp (=functie) om in de koffer mee te zeulen. Inmiddels is Petra ook wakker en gaan we even op zoek naar wat brood voor een lekker vers ontbijt.

We vinden lekkere verse croissant gevuld met room en met chocola. Voor de jongelui die met chocola, voor de baas zelf met room en voor Petra een ‘naturel’. Hoewel we van plan waren om lekker buiten te ontbijten, gaan we toch binnen maar aan tafel. De zon maakt inmiddels al overuren en er is te weinig schaduw. Helaas vallen de broodjes bij de jongelui niet in de smaak. De vulling smaakt te weinig naar chocola, de consistentie is niet helemaal goed. Het lijkt alsof ze liever een gewone boterham met hagelslag liever hebben! Nou die kunnen ze de rest van het jaar nog meer dan genoeg krijgen. Peet en ik laten ons in ieder geval niet het smakelijke croissantje ontnemen. Al bleek wel dat de ‘naturel’ van Peet niet zo naturel bleek. Er zat een soort marmelade in.

Rond 11:00u rijden we door het hek van “ons” terrein en gaan op weg naar de Area Archielogica di Cava d’Ispica. We zijn ongeveer een uur onderweg en het is gelukt om de exacte locatie van Google Maps over te nemen op de TomTom. We parkeren de auto en Anne, Popco en ik gaan op pad. Peet en Pris zoeken een plekje, want Pris heeft last van d’r knieën en wil even niet lopen.

Niet helemaal zeker van de juiste richting, zowel de bordjes als ons Italiaans zorgen niet voor een duidelijk beeld. Maar via een, zeker naar Siciliaanse begrippen, keuring geplaveid pad komen we bij de Mulino ad Acqua. Een bijzondere watermolen die niet een vertikaal waterrad heeft maar een horizontaal. Het water wordt zo’n 11 meter boven het rad in een soort trechter gevoerd en valt vervolgens om het wiel dat daardoor, uiteraard, gaat draaien. Door deze constructie is het mogelijk om zelfs met een relatief kleine hoeveelheid water te draaien. Een bijzonder bezoek aan een bijzondere molen.

Daarna gaan we richting de grotwoningen van Ispica. We komen langs het mini terrasje waar Peet en Pris zijn neergestreken en gaan naar de kassa van de Cava. Achter de balie staan twee dames die de kaartverkoop regelen. Door de taalbarrière duurt het even voordat we de kaartjes krijgen. Maar gewapend met de kaartjes lopen we richting de Area Archeologica. Maar voordat we goed en wel een meter zijn opgeschoten staat één van de dames al voor onze neus. Ze wil onze kaartjes zien, en maakt deze met een scheur ongeldig voor een eventueel volgend bezoek. Ondertussen glimlacht ze wat ongemakkelijk. Het is alsof ze wil zeggen: “Ik volg ook alleen maar orders op”.

Het bezoek aan de grotten is onverwacht toch heel bijzonder. Om geconfronteerd te worden met de primitieve omstandigheden en de massieve rotswand die torenhoog boven ons uit torent is heel bijzonder. Ook bijzonder is het om te zien dat vadertje tijd z’n stempel flink heeft achtergelaten. Door (water)-errosie is al flink wat van de oorspronkelijke rotswand verdwenen en is, op sommige plekken, daardoor al meer dan de helft van de rots verdwenen.
We vergezellen Pris en Peet op het terras om wat te eten en te drinken. De heren nemen een Focacce Modicane (een soort lasagne omhult met filodeeg) en de dames nemen een Panino del Contadino (Een geroosterd broodje met kaas en zongedroogde tomaatjes). Het smaakt ons allemaal prima. Daarna is het tijd om weer in de auto te stappen en terug te keren naar Mario. Heerlijk om weer even sissend te water te gaan in ons “eigen” zwembad. Daarna in ’n ligstoel in de zon opdrogen. Wat kan het leven toch slecht zijn.

Ondertussen zijn Petra en Prisca met Mario op pad om nog wat laatste boodschappen te doen. Ze gingen vragen waar de dichtstbijzijnde winkel was en bood direct aan om hen te brengen. Ze blijven ruim anderhalf uur weg. Niet alleen doen ze boodschappen ook laat hij ze wat van de stad zien, organiseert en passant nog een ijsproeverijtje bij vrienden, laat ze ’n brioche proeven (’n licht opgewarmd broodje met ijs) en maakt ’n soort noodstop midden op de weg bij een pizzeria om nog even gauw een soort broodje Calzone voor de dames te halen. Al met al een hilarisch uitstapje met een man die zo vreselijk z’n best doet om een meer dan uitstekende gastheer te zijn. We hebben ondertussen ook een uitnodiging te pakken om vanavond met hem (en wat vrienden) aan het strand te gaan eten. Na onderling overleg hebben we besloten om deze uitnodiging aan te gaan.

Om acht uur staan we, in ons paasbest (zoals dat op vakantie dan kan) klaar om te vertrekken. Uiteraard wordt het wat later, maar uiteindelijk zijn we onderweg. Met Popco en Anne bij Mario in de auto en wij erachter spoedden we ons naar ….. Ja, waarheen eigenlijk. Via allerlei achteraf weggetjes rijden we naar het strand van Syracuse. Daar parkeren we de auto’s gewoon om de plek van de motoren en scooters en lopen het strand even op. De strandtent daar, vrienden van Mario, serveren hoofdzakelijk vis. Dat is dus niet echt mijn ding. Daarom rijden we een paar honderd meter verder, waar de broer van dit etablissement ook een tentje heeft.

We parkeren de auto’s onder het afdak van wat en benzinestation moet zijn geweest en komen terecht onder een zelfgetimmerde veranda, afgezet met rieten matten en “gezellig” uitgelicht met halogeen bouwlampen. Een bijzondere entourage. Hoewel de menukaart, A4-tjes in plastic insteekhoezen op tafel komt en er al driftig wordt gebladerd (en vertaalt), maakt Mario en rap Italiaans duidelijk dat hij een soort proeverij wil van Siciliaanse specialiteiten.

Wat er dan gebeurd tart iedere beschrijving, schalen vol eten worden naar onze tafel gebracht. Waarbij Mario telkens roept: “Eat, this portion is only for three or our people”. Het lijkt ons sterk maar dapper vallen we aan. Eerst een proeverij van voorgerechten. Ik herken olijven (ze zijn warm), courgette, paddenstoelen, worst, een soort kaas, gerookte paprika, brochettes.

Bij deze laatste worden rode pepers geserveerd. Ik vraag Peet om ’n stuk met daarop wat pepers. Mario en de baas van het spul reageren verschrikt van de hoeveelheid pepers die erop het broodje gaan: “Is very hot”. En in afwachting van mijn reactie worden zelfs zij even stil. Maar als liefhebber van ‘spicy food’ vind ik het heerlijk.

Hierna krijgen we nog twee schalen pasta (spaghetti) één met vis en één zonder. Met name de dames beginnen al moeite te krijgen met het naar binnen werken van deze hoeveelheden. Al moet ik zeggen dat het allemaal veel minder vult dan je eigenlijk zou verwachten. Als eindelijk de schalen in redelijke mate zijn geleegd (niet helemaal hoor). Komen er nog meer schalen op tafel. Nu beginnen we aan het vlees voor de mannen en Anne en de vis voor Petra en Pris. Hoewel we ons best doen gaan de schalen echt niet leeg.

Maar nog is de koek niet op. Nu komen er glaasjes op tafel met fruit in een soort siroop afgetopt met slagroom en wat chocola. Dit is echt de nekslag. Dit zorgt ervoor dat het eten nu zo ongeveer ons boordje uitkomt. Maar nog is de orgie niet voorbij. Voor Mario en mij komt nog een glaasje op tafel met een soort Jägermeister en voor de rest een soort ijskoffie. Gelukkig wel in hele kleine glaasjes. Het smaakt een beetje naar Tiramisu. Nu is het echt klaar. Hoewel Mario ons nog wil meenemen naar een Gelatoria voor een ijsje, hebben we allemaal de pijp helemaal leeg en de buik vol. Het is ondertussen na twaalven en het is tijd om te gaan en uit te gaan buiken van deze heerlijke maaltijd. Want behalve veel, was het ook zeer smakelijk en reuze gezellig. Onnodig om te zeggen dat het snel stil werd in Casa Mario.