Op het nippertje

Vandaag, heel vroeg, vertrekken we met het vliegtuig naar Sicilië. Een primeur want we zijn nog nooit, met z’n allen, per vliegtuig op vakantie gegaan. Voor Prisca en mij is het de tweede keer dat we vliegen en voor Popco zelfs de eerste keer. Ik had dus alles zo goed mogelijk voorbereid. Vanaf de vliegtickets (online ingecheckt), het parkeren van de auto (op een plek vlak bij het vliegveld met een shuttle-verbinding), een huurauto met eigen risicoverzekering en een huisje met een eigen zwembad via AirBnB. Alle bescheiden waren uitgedraaid en netjes in een mapje gedaan. Alles prima in orde.

Er leek dus geen vuiltje aan de lucht toen vanochtend om 03:00u (!) de wekker ging. Na het aankleden, de honden nog even kort uitlaten en de koffers inladen gingen we op weg. Dit keer met Popco z’n auto. Dat is immers de enige auto die vijf personen kan vervoeren. Rond 05:00u arriveren we bij ParkPerfect om de auto achter te laten en we worden netjes door één van de medewerkers in een busje naar het vliegveld gebracht.

We stappen een immense vertrekhal in en gaan op de borden op zoek naar onze vlucht. De eerste snelle scan van het bord levert niets op. Maar als ook de tweede en de derde scan niets oplevert bekruipt mij een angstig gevoel. Zeker met de opmerking van Anne in het hoofd: “Zijn Weeze en vliegveld Düsseldorf eigenlijk wel dezelfde?”. We zien een informatiebalie en, nadat de man achter de balie naar ons gevoel veel te lang bezig is geweest met de reiziger voor ons, kunnen we onze vraag stellen.

Inderdaad, Anne had gelijk, er zijn twee vliegvelden: “Weeze” en “Airport Düsseldorf”. Ergens in de voorbereidingen heb ik een fout gemaakt en daarom staan we nu op het verkeerde vliegveld. Gezien het feit dat hij een kant-en-klare routebeschrijving klaar heeft liggen die begint met: “Wir bedauern, dass Sie am Flughafen Düsseldorf nicht richtig sind”. Ben ik niet de enige die zo vreselijk de mist in is gegaan.

De man achter de balie weet ook te vertellen dat het ongeveer een uur kost om op Weeze te komen. En dat is ongeveer de tijd die ons nu nog rest. Ik bel meteen de parkeerservice, leg uit wat er is gebeurd en of ze ons kunnen ophalen. Van het ene been op het andere been huppend, staan we bijna trappelend van ongeduld te wachten op die vermaledijde bus. Terloops vraag ik een taxichauffeur wat een ritje naar Weeze kost. Na het antwoord laat ik dit alternatief maar gauw los, E 180,--. Maar gelukkig is daar het busje al. De man achter het stuur doet echt z’n best om ons terwille te zijn, hij negeert zelfs een paar rode stoplichten en brengt ons terug naar de auto.

Snel wordt TomTom gevraagd hoe we moeten rijden en de te verwachten aankomsttijd wordt geprojecteerd op het scherm: 06:38, en de gate sluit om 06:25. Waar het kan laat Popco het gaspedaal diep zakken, de motor gromt en de teller wijst de 170 km/u aan. Maar dat vindt Peet toch net iets teveel, met ’n steady 150 km/u lopen we langzaam op het schema in. Uiteindelijk zetten we om 6:28 de auto op de parkeerplaats.

Met de koffers dansend achter ons aan hollen we een nagenoeg lege vertrekhal in. Nagenoeg, want er staan nog een viertal mensen bij de incheckbalie. We krijgen hoop. De dame zegt nog, geheel overbodig, “Jullie zijn laat!”. Tergend lang duurt de bagagecheck van de vier voor ons, maar ook bij ons lijkt het maar niet op te schieten. Het valt ook niet mee om je cijferslot van je koffer los te maken als je haast heb en natuurlijk gaan je veters in de knoop als je je schoenen uit wilt trekken. Maar we komen zonder al te veel problemen door de controle en zien …….

Tot onze opluchting dat de gate nog niet gesloten is. We zijn wel de hekkensluiters en proppen ons met koffers en al in de klaarstaande bus. De Boeing 737-800 staat al klaar voor ons en we kunnen mee. Pfoee, wat een opluchting. Met een diepe, diepe zucht laten we ons in de stoelen vallen en ondergaan de tweeënhalf uur durende vlucht.

Op Comiso besluiten we eerst een kop koffie te drinken voordat we de huurauto gaan regelen. Terwijl wij rustig aan de koffie zitten, ziet Prisca ineens iemand staan met een bordje “Lans” voor z’n buik. Die was dus van het verhuurbedrijf. Dus eventjes gemeld dat we aan de koffie zaten en dat we er zo aan zouden komen. Samen hebben we de Mercedes A-klasse in ontvangst genomen en hebben we de TomTom ingesteld op Solarino.

Omdat de locatie van het huisje aangegeven is via een kaartje van Google Maps heb ik wat moeten gokken met de exacte locatie van het huis op de TomTom. We moesten dus even zoeken, maar op het moment dat ik de telefoon ter hand nam om Mario, onze ‘huisbaas’, te bellen bleek dat we exact voor het hek van ons verblijf stonden. Het hek zwaaide open en wat zich toen openbaarde tart iedere beschrijving.

Een werkelijk wonderschoon huisje, een soort gastenverblijf, met een pannendak en een soort afgesloten vide met zowel boven als beneden een slaapkamer met badkamer en een bedbank op het open gedeelte van de vide. Een grote tafel met wel tien stoelen en aan de kopse kanten een bankje domineert de echt Italiaans ingerichte woonkamer/keuken. In alles is voorzien, gaspitten maar ook een houtgestookte pizza oven en ditto bakplaat en een american size koelkast. Maar piece de recistance is wel het privé zwembad achter het huisje.

Bovendien toont Mario zich een echter gastheer, laat alles zien toont zich bereid om mee te gaan naar de winkels en wil nog veel meer doen voor ons. Maar wij wilde eerst de baguettes die we onderweg gekocht hebben opeten en daarna gewoon even onderuit. Maar daar wilde Mario niets van horen. Druk gesticulerend, zoals alleen Italianen dat kunnen en in gebrekkig Engels (tenminste het is niet helemaal adequaat genoeg om alles wat hij wil zeggen in het Engels kwijt te kunnen) laat hij weten dat hij pasta gaat maken. Voordat ik iets kon zeggen was hij al vertrokken.

Op het moment dat wij allemaal in “ons” zwembad lagen bij te komen kwam hij al weer terug van boodschappen doen en verdween hij in z’n eigen huis. Terwijl wij lagen op te drogen in de zon kwam hij even later met een enorme pan tagliatelle op de proppen. Samen met Popco dekte hij de tafel en gezessen, Mario schoof ook aan, gingen we aan tafel. Onder het genot van heerlijke pasta, al vond Mario de saus wat te dik geworden, nam Mario ons programma eens onder de loep. Al snel kwam hij tot de conclusie dat vier dagen veel te weinig was. Bovendien raadde hij de Etna af, omdat het daar op de top nogal koud zou zijn. Het was al met al een gezellige, maar o zo drukke maaltijd.

Stiekum vond, volgens mij, niemand het erg toen hij zei dat het nu echt tijd werd voor z’n siësta. Dat gevoel hadden we allemaal allang, het vroege opstaan begon nu z’n tol te eisen. De rest van de middag hebben we dan ook wisselend in en uit de zon, met de ogen open of de ogen dicht, in of naast het zwembad door gebracht. Wat een “vreselijk” oord zijn we beland.

Die avond zijn we nog naar Syracuse geweest een alleraardigst stadje aan de kust. Op het schiereiand Ortygia ligt het oude centrum. We zetten de auto op een parkeerplaats die we, dankzij Mario, hebben gevonden en lopen langs de waterkant naar de kop van het schiereiland. Op één van de terrasjes die we tegenkomen strijken we neer en eten pizza, garnalen of salade Caprese. Een mooie afsluiting van een hele rare dag.

Mensen vragen ons weleens: “Maken jullie wel eens wat mee?”. Nee, wij maken eigenlijk nooit iets mee.