Maken jullie weleens wat mee?

Vandaag is de dag van vertrek. Eerst nog een cursus doen op de zaak. Van alle boventallige medewerkers wordt verwacht dat ze hierop inschrijven, niet dat de cursus verplicht is. Nee dat weer niet?!? Eerlijk gezegd boeit de workshop me maar matig, hij moet me helpen m’n focus te krijgen op de tweede helft van mijn carrière (te laat dus, dat weet ik al). Niet helemaal “okselfris” begin ik aan de cursus. De grondhouding is niet echt positief. Daardoor kost de cursus me extra veel energie en moet ik oppassen dat ik niet verval in “oud-gedrag” (kont tegen de krib en hakken in het zand).

Het laat zich raden dat ik moe en met een heerlijk zeurende koppijn, in een open cabriolet door een regenbui naar huis rij. Dat ritje doet me dus ook niet echt goed, met de capuchon op achter het stuur.

Eenmaal thuis kan ik draad niet vinden en loop als een kip zonder kop rond en de klok tikt gestaag door richting 17:30u, het geplande moment van vertrek. Ik verval weer in “oud-gedrag” en raak meer en meer gestrest omdat ik die deadline wil halen. Volgslagen onzin natuurlijk, maar het doel is op vanavond nog zo’n 250 km te rijden. Ons doel is camping Eisenbachtal in Girod, pal langs de A5 ongeveer op de hoogte van Koblenz (voor de meeschrijvers onder ons).Maar goed, we vertrekken dan om 17:56u (waar maak je je druk om) en gaan onder een wisselend wolkenlandschap door op weg.

Die afwisseling van witte wolken, felle opklaringen en grijs/zwarte wolken blijven we ook in Duitsland met ons mee zeulen. Af en toe is het wegdek drijfnat, maar echt in de regen rijden gebeurt maar twee keer. Ook qua drukte valt het mee de eerste 125 km gaan zonder veel problemen, al heeft TomTom één keer ons een nieuwe route aangeboden om vertraging te voorkomen.

Tot het moment dat Marleen belt gaat het goed, ik zie hier overigens geen oorzakelijk verband hoor. Tijdens het telefoongesprek neemt de verkeersintensiteit toe wat dus resulteert in een file. Plotseling worden we, op hoge snelheid via de vluchtstrook ingehaald door een wat oudere personenauto gevolgd door een burgerpolitieauto met licht en geluidsignalen. Onze gedachte was dat er verderop een ongeluk was gebeurd en dat de plaatselijke huisarts met z’n ouwe autotje naar plek des onheils werd gedirigeerd.

Maar de werkelijkheid bleek anders. Een paar kilometer verderop zagen we politieauto’s, personenauto’s en vrachtwagens schijnbaar kriskras over weg bewegen in het voortkruipende verkeer. Nog steeds gingen we ervan uit dat het hier wel om een ongeluk zou gaan. Dichterbij gekomen bleek alles heel anders te zijn. De file waar we in verzeild waren geraakt was ‘kunstmatig’ door de Polizei gecreëerd en de “huisarts” bleek een snoodaard te zijn, op de vlucht voor diezelfde Polizei. De groene auto stond klemgereden langs de vangrail, één van de inzittende lag op de grond achter de auto en de ander stond geboeid (met handboeien dus) naast de auto. Dit alles omringd door een zwerm politieauto’s.

Dit voorval achter ons latend spoeden wij ons weer richting het zuiden om rond negen uur aan te komen bij ons geplande einddoel. Een eenvoudige camping, met zogenaamde roll-on, roll-off plaatsen die bovendien nog eens helemaal waterpas waren. Dus camper neerzetten, stekkers aansluiten en staan. De eerste 250 km zitten erop. Nodeloos om te zeggen dat we er bijtijds in lagen en op de vraag: “Maken jullie weleens iets mee?”. Luidt het antwoord: “Nee, wij maken nooit iets mee”.