Reusachtige witte reuzen

Na een koude nacht, dat wil zeggen onder het dekbed was het heerlijk behaaglijk, maar delen van het lichaam die daar onderuit staken bevroren onmiddellijk. Maar slapen met de kachel aan is toch ook niets. Bovendien, als je niet buitenboord steekt is het ook niet koud, behalve als je naar de WC moet. Is het tijd voor een nieuwe dag.

We moeten ons nog melden bij de campingbaas, hij was gisteravond niet aanwezig en via z’n mobiele telefoon gekoppeld aan de huisintercom had hij ons op een plaats gedirigeerd. We maken, in vloeibaar Nederlands, kennis met de man. Een alleraardigste man, vertellen van onze plannen en doneren de nodige pecunia als tegenprestatie voor ons verblijf daar. Even voor negenen rijden we de camping af, ons doel voor vandaag is om de resterende, ruim 900 km naar Levanto in tweeën te splitsen, zodat ons morgen nog slechts zo’n 450 km rest.

Al heel snel zitten we weer op de A5 en die volgen we kilometerslang, en ze vliegen onder de wielen door. TomTom meldt nog wel twee keer zenuwachtig dat hij een nieuwe route heeft gevonden om de verkeersdrukte verderop heen, maar van die drukte zelf merken we weinig.

Kort na elven laven wij de campers dorst naar diesel en nemen zelf ook een bakkie troost. We zijn kort voor het knooppunt Baden Baden, de vaart zit er goed in. Langzamerhand verdwijnt de bewolking en de zon krijgt meer en meer vat op ons, de vakantiestemming begint te groeien. Het wolkendek in de verte lijkt ernstiger dan het lijkt, eenmaal eronder zitten er grote gaten in waardoor de zon vrij spel heeft.

We komen in de buurt van Bazel en aan de horizon doemen de eerste bergen al op, een majestueus gezicht. We stoppen nog één keer om een tolvignet te kopen en gaan richting de Zwitserse grens. Daar stokt, héééél kort onze adem even. Juist op het moment dat Peet de camper over de grens wilt sturen stapt een man in een fluoricerend oranje vestje de weg op. Niet dat we iets te verbergen hebben, maar toch. Het verkeer wordt even staande gehouden om een Zwitserse dame in een VW-busje in de gelegenheid te stellen de rijbaan over te steken. Daarna wordt de weg weer aan ons overgelaten en kunnen we, opgelucht ademhalend, verder.

Na de industrie rond Bazel kunnen we ons vergapen aan al het moois dat Zwitserland ons te bieden heeft. Tussen reusachtige reuzen met witte koppen en schitterende spiegels door meren gevormd, hier hardnekkig See genoemd, vervolgen we onze weg. De bergketen vlak voor onze neus blijkt, dichterbij gekomen, geen massief te zijn, maar een serie bergen waar we tussendoor geloodst worden.

Bij Luzern krijgt de navigatie het een beetje moeilijk. Door een reeks van tunnels werd Tom bijna van Tom gescheiden en werd het lastig voor de beide heren om ons adequaat bij te staan. Maar wij hadden ons doel helder voor ogen en we lieten ons niet van het juiste pad afleiden.

We hadden ons voorlopige einddoel, het doel voor vandaag, gesteld op een camping bij Flüelen. Deze had ik gevonden tussen de camping in de TomTom. Dit plaatsje ligt aan de Urner See. Maar aangekomen op deze plek was er geen camping, maar wel een vriendelijke dame die ons twee alternatieven aanwees. Één aan de rand van het meer (See) aan de andere kant van het dorp en één in Altdorf. Maar ze wist niet zeker of deze open zouden zijn. Eerst reden we naar de camping aan het meer, de vlag “Open” wapperde al vrolijk aan de weg, maar het weggetje naar de camping was akelig smal. Met de camper hier overheen rijden zou veel gelijkenis vertonen met tandpasta uit een tube knijpen. Dat hebben we dus maar niet gedaan.

Ook de camping in Altdorf was open en na een vriendelijk ontvangst kregen we een plek pal in de zon. De camper werd zo gepositioneerd dat we morgen weer zo weg kunnen rijden en, belangrijker nog, we kunnen voor de camper zitten in het zonnetje en uit de wind. En het uitzicht: we worden omringd door reusachtige witten reuzen met prachtige witten koppen.