Grijs

Gisteravond begon het wat te spetteren, we brachten dus de avond door in de camper. Maar dat was op zich geen probleem, het windje maakte het wat minder aangenaam buiten. Bijkomend voordeel was wel dat we daarmee “buiten-bereik” kwamen van onze overburen. Een Nederlands stel dat circa een uur na ons arriveerde op de camping. Zij waren op doorreis naar Bretagne, op weg naar een naturistencamping aldaar. Nu ben ik van nature een beelddenker, en ik moet zeggen het beeld dat ik daarbij kreeg …., brrrrr.

Maar goed toen ze eenmaal doorhadden dat wij ook Nederlanders waren was de spreekwoordelijke boot aan. Te pas en, vooral, te onpas werden we gedeeld in hun conversatie. En eerlijk gezegd vond ik die niet zo heel erg boeiend.

Maar goed, dat was gisteravond en vanochtend spetterde het nog steeds. We hebben dus binnen ontbeten, de boel opgeruimd en de camper gestart. We reden al om 9:15 uur van de camping af. Richting Le Tréport gaat het vandaag, vanaf ons startpunt net even voorbij Dieppe. Na ons bezoek aan Le Havre hebben we besloten om Dieppe aan ons voorbij te laten gaan en willen we op de hoogste krijtrotsen van Europa, zelfs hoger dan the white cliffs of Dover, een plekje zoeken.

De route gaat eerst via de D940 naar Fécamp en vanaf daar, via onze nieuwe vriend, de D925, via Cany-Barville, St-Valery-en-Caux richting Dieppe. Even voorbij centre ville Diepe, in een voorstadje van Dieppe, Neuville-les-Dieppe doen we boodschappen. Het regent ondertussen nog steeds, het landschap gaat gehuld in een grijze deken en dat doet de omgeving geen goed. Kort na Dieppe, zo’n 25-tal kilometers verder komen we aan bij Le Tréport.

Bij Le Tréport, vlakbij de Funicolare, een kabeltreintje vanaf de top van de klif naar het dorp is er een camperplaats. Feitelijk zijn het er twee, één op grasland en één verhard. Wij vinden een plaatsje op de verharde camperplaats en ik vervoeg me bij het clubje camperaars die verzameld staan bij de zogenaamde “servicezuil” waar je je ticket voor de overnachting kunt kopen. Een ticket kost slechts E6,00 en je kunt aan de zuil met muntgeld of een pas betalen.

En dan komt het, je moet natuurlijk wel lezen wat er op het schermpje van deze veredelde parkeerautomaat staat. De dame en heren, een mix van Duits, Frans en Hollands, snapte maar niet wat er moest gebeuren. Gewoon blind meteen je betaalkaart in het apparaat rammen, je pincode intoetsen en dan verbaasd staan kijken dat er niets uitkomt.

De plaatselijke sterke arm, juist bezig met een controle of alle campers voorzien waren van een biljet, hielpen de eerste drie “klanten” door het proces. Na nog een paar andere camperaars was het mijn beurt en tot mijn stomme verbazing stonden alle stappen duidelijk uitgelegd in het scherm. Zelfs hoe je van taal kon wisselen, als Frans niet je beste kant was. Tja niet alleen in de IT-wereld zijn velen te beroerd om de gebruikshandleiding te lezen en gaan we eerst domweg op knoppen zitten drukken om dan vervolgens het maar niet willen snappen dat het niet werkt.

Maar goed, om 12:15 had ik ook mijn ticket, had Petra de sterke arm afgewimpeld met een groots gebaar, dat ik nog achter in de rij stond voor een ticket. Op het moment dat ik het ticket uit de zuil haalde, brak ineens de bewolking en kwam het zonnetje door. Zo het dan toch nog goed komen?

We begonnen met een wandeling bovenlangs de klif, maar al snel hield het wandelpad op en moesten we over de doorgaande weg lopen. De afstand van de weg naar de rand van de klif was dermate groot dat we deze niet eens konden zien. Na enige tijd lopen was wel duidelijk dat daar geen verandering in zou komen. Waar wel verandering in dreigde te komen was het weer. Het begon weer zachtjes te regenen en aangezien we de wind pal tegen hadden was het het handigst om maar gewoon om te draaien en terug te lopen.

Vlak voorbij de Funicolare kun je met een hele lange trap afdalen naar het dorp. Die afdaling hebben we gedaan en beneden hebben we even in het dorpje rondgelopen. Het gespetter van de regen had inmiddels plaats gemaakt voor een hardnekkige mist. Het zorgde in ieder geval wel voor een bijzonder beeld. Terug naar boven hebben we de Funicolare genomen en zo zijn we weer terug gekeerd naar de camper.

Daar hebben we ons tegoed gedaan aan het restant baguette, met zo’n gedroogd frans worstje erbij en een lekker wit wijntje. Daarna vonden we het tijd om maar even de oogjes te sluiten en nu is het, terwijl ik dit verslag schrijf rond 16:00. Buiten is de mist weer opgetrokken en lijkt het wat op te klaren. Buiten is het ook een komen en gaan van campers. Klaarblijkelijk is dit een nogal populaire camperplaats, wat ondanks dat beide camperplaatsen vol zijn, komen er nog regelmatig camper kijken of er misschien …..

Morgen trekken we verder, richting en duur moeten we nog vaststellen. Onder het motto: “Hoe de wind waait, waait m’n vestje” gaan we morgen wel bepalen waar we heen gaan. Daarover later meer in dit feuilleton.