Indrukwekkend

Dat het een bijzondere dag zou worden, dat had ik wel verwacht. Maar uiteindelijk moet ik toegeven dat het indrukwekkender was dan verwacht. Onze tour langs de landingsplaatsen van de geallieerden ging vandaag pas echt van start. Onze eerste halteplaats: Pointe du Hoc. De plaats waar 225 Rangers zich een 30 meter hoge klif omhoog vochten in de hoop om de daar verwachte geschutstukken onklaar te maken.

We reden weg onder een lichte bewolking, maar circa een kilometer voor Pointe du Hoc brak de bewolking en liet het zonnetje zich zien. De temperatuur liep meteen flink op. Maar even plotseling als de zon doorbrak, zo plotseling kwam de zee-mist opzetten. Een hardnekkige mist die een groot deel van de middag zich zou handhaven.

Hoewel het jammer was dat hiermee de kans op prachtige vergezichten was vergeven, voegde het wel iets toe aan de sfeer van deze plekken. Vanuit het bezoekerscentrum was een rondwandeling mogelijk, circa 50 min, die leidde langs de overblijfselen van de geschutskoepels en, uiteraard, de rand van de klif.

Dwalend door een pokdalig landschap, zwaar gehavend door de zware bombardementen loop je langs de restanten van bunkers, met muren tot wel twee meter dik. Vernield als ware het lego huisjes. Het moet hier flink tekeer zijn gegaan, want welk geweld heb je nodig om zulke muren te slechten? Ook de aanblik van de klif is zondermeer indrukwekkend. Hoe moedig moet je zijn om zo’n 30 meter loodrecht omhoog te klimmen terwijl je zwaar onder vuur ligt? En dat alles gehuld in de grijze jas die de natuur vandaag aanheeft. Heel bijzonder.

Maar we trekken verder, we komen bij Vierville sur mere langs Omaha Beach en zetten de camper even neer. Hier staat een standbeeld van een soldaat die een gewonde kameraad voortsleept uit de frontlinie vandaan. Ik kon het niet weerstaan om hier een foto van te maken, er is weinig verbeeldingskracht nodig om hier iets bij te voelen.

Verder was hier weinig te zien. We scoren een Pizza pour emporter en eten die in de camper, die we langs de boulevard hebben geparkeerd op. Terwijl de mistflarden nog steeds landinwaarts trekken, als ware het de geallieerde die ons komen bevrijden van de verzengende zon, genieten we een kort moment van onze warme pizza.

We rijden verder, nu gaat het richting Colleville Sur Mere. Ook hier is weer een museum, om niet overvoert te raken gaan we hier niet naar binnen, maar maken een rondje rond het museum. Ik schiet wat plaatjes, o.a. van de tanks die opgesteld staan en we zetten koers naar Normandy American Cemetery and Memorial.

Nog steeds in de mist nemen we eerst het pad naar het strand, het deel van Omaha Beach waar de geallieerde het het zwaarst hebben gehad. Via een geasfalteerd voetpad, met hier en daar een trappetje loop tussen de bosschages door richting het strand. Zo vanaf het plateau naar beneden, naar het strand is het prima te doen. Maar de andere kant op is wel een ander verhaal. Zeker als je dat met volle bepakking onder zwaar vijandig vuur moet doen. Ook op het strand weer die mist, hoe jammer het ook is, het voegt ook iets toe aan het plaatje.

De ere-begraafplaats zelf, tja wat moet je daar van opschrijven. Laat ik het houden bij de aantallen, 68 ha grond, verdeeld in tien vakken met daarop 9387 kruizen. Daar valt je mond bij open, daar lopen de rillingen van over je rug. Alles gehuld in zee-mist.

Wat ons ook opviel was de drukte, veel, heel veel mensen hebben de behoefte om deze plek te bezoeken. Doorgaans heerst er een serene rust, slechts af en toe onderbroken door een giechel van een schoolmeisje. Alle naties lijken vertegenwoordigt, Fransen, Engelsen, Amerikanen, Italianen, maar ook Nederlanders en zelfs Duitsers. Stil en ingetogen, in gedachte hopend dat er ooit een tijd komt dat er nooit meer oorlog zal zijn, lopen we naar de camping.

Met het starten van de diesel zijn we weer terug bij de realiteit, we gaan op zoek naar een camping. De camping die we bij voorbaat hadden gevonden blijkt een camping met een zwembad en dito prijs. We rijden door en vinden verderop een bijzonder vriendelijke camping voor minder dan de helft van de prijs. Camping L ‘Hypo’ Camp in Ste Honorine des Pertes. We reserveren een plaats, de vakantie gaat weer verder. Dat vinden de weergoden ook en als we op zoek gaan naar een plekje breekt de zon door en zit ik heerlijk in het zonnetje dit verslag te schrijven.

Onder de luifel, dat wel, want de zon is behoorlijk heet. De WiFi-antenne met router is weer geïnstalleerd, zo maken we van één account gewoon een gedeeld account voor de twee iPhones, de Ipad en de MacBook en kan ik jullie weer op de hoogte brengen van onze belevenissen.