John M. Steel

Vandaag toch nog even starten met een terugblik op het einde van de dag van gisteren. Zoals geschreven in dat verslag werd Quartorze Juillet in Fougères afgesloten met een vuurwerkshow bij het kasteel. We hadden al bij de receptie nagevraagd hoe laat deze zou beginnen: “Half past ten” (zoals de Fransen zeggen) luidde het antwoord. Wat Peet meteen vertaalde met half tien. Ik kon op m’n kop gaan staan en beweren dat dit half elf was, helemaal geloven deed ze het nog steeds niet; “Misschien bedoelen ze wel …”. Toen de eerste campinggasten, rond negen uur de camping lopend verlieten was helemaal het hek van de dam. We zouden en moesten naar de stad want anders …..

Om 21:40u waren we op één van de slotmuren, de eerste “idioten” stonden eral, en zo kon het wachten beginnen. Er was nog sprake van een invallende duisternis of iets dergelijks en de tijd verstreek (langzaam). Na tig van standbeen te zijn gewisseld, ons verbaasd (of eigenlijk geïrriteerd) aan het kirrende, strelende en … stelletje was het eindelijk 22:30 (half past ten zoals de …). Maar het zonlicht weigerde de duisternis haar plekje over te laten nemen en dus besloten de mannen met de aansteeklonten dat de show nog niet kon beginnen.

Even na elven, m’n voeten waren ondertussen geheel gevoelloos geworden en m’n handen waren vast geworteld aan de slotmuur, of de verlichting in het kasteel en de omringende straten ging uit. De menigte op de volgepakte slotmuur hield hoorbaar de adem in. Wat volgde was een prachtige vuurwerkshow van circa twintig minuten. Waarbij de salvo prachtig weerklonken in de vallei van Fougères. De terugweg naar de camper ging in recordtijd en nadat we wat gedronken hebben was het snel stil in de camper.

De volgende ochtend, terwijl ik heerlijk onder de douche stond, hoorde ik een vreemd geluid: “Uhh, …, uhh, …, uhh”! Eerst dacht ik dat het gekreun bij de toiletten vandaan kwam. Misschien iemand die z’n rug zit te verlengen, die een bruine trui aan het breien is, kortom die z’n darmen (krampachtig) zit te legen. Maar het geluid bleef maar aanhouden, telkens met tussenpozen van ca. 10 sec.

Meer werd duidelijk toen ik de deur van het douchehokje, met een ferme zwaai, open deed en daarmee bijna de tenen vemorzelde van de camping-Tokkie. De mans zat op een stoel, had klaarblijkelijk net een douche genomen, nooit gedacht dat de man ooitwater van zo dichtbij zou zien, en zat nog steeds onophoudelijk te kreunen. Hij sprak nog de onvergetelijke woorden tegen mij, …… die ik helaas alweer vergeten ben. Maar ik verstond het toch niet, het was een soort van Frans maar dan een binnensmondse variant.

We hadden de man, een on-ogenlijk figuur, type zwerver, terwijl hij met z’n blote handen de vuilnis in de containers inspecteerden op bruikbare zaken. Gekleed in een trainingsbroek die hij waarschijnlijk naast z’n bed neerzette en een shirt waarvan niet duidelijk was wat ooit de oorspronkelijke kleur zou zijn geweest. Vandaar ook mijn verbazing hem hier uit de douches te zien komen. Als goede daad hebben we het brood dat we nog ongeopend weg hebben gegooid (het verse brood smaakte toch beter) niet IN de container gegooid, maar erop gelegd. Misschien heeft hij het ondertussen gevonden en kan hij lekker eten en daarna, via de natuurlijke weg, weer wegspoelen. Kan hij mooi de meters toiletpapier, die hem zag meenemen daar mooi weer voor gebruiken.

Vandaag verplaatsten we ons naar Saint-Mere-Eglise. Het dorp waar John M. Steel op 6 juni 1944 met z’n parachute aan de kerktoren bleef hangen tijdens de invasie van de geallieerde. We zijn al om 11:30 bij de poort van de, je raadt het nooit, Camping Municipal. Dit wordt een dingetje deze vakantie! We hebben dus tijd genoeg om het stadje in te gaan en de pop met parachute aan de kerk te zien hangen. Na een bezoekje aan het plaatselijke museum, dat zeker de moeite waard is zoeken we de camper weer op.

Onze aankomst bij Ste-Mere-Eglise werd gekenmerkt door zeer lichte regenval, maar de laatste honderd meter naar de camper ging het plots wat harder. Maar het leed bleek van korte , want inmiddels zit ik weer buiten in het zonnetje jullie kond te doen van onze belevenissen. Morgen starten we met de eerste etappe langs de Normandische (Invasie)-kust, opzoek naar wat geschiedenis.

P.S. John M. Steel heeft het voorval aan de kerk overleefd en werd met een schotwond aan z’n voet van de kerk gehaald nadat hij een goede imitatie had gedaan van een dode parachutist.

Route:
Eecousse – Avranches – A84 (ri Caen) – St Lô – N13 – Sainte-Mere-Eglise