De Verstekeling

Al vroeg breekt onze laatste dag hier in St Pierre d’Albigny aan. Johan is als eerste wakker en verstoord ruw de nachtrust van Marleen door de stop uit het luchtbed te trekken. Daarna de rits open en een paar keer de deur/deuren van de auto laten ‘knallen’. Nu zijn wij ook wakker. Terwijl Petra en ik douchen zijn Johan en Marleen al op pad voor de broodjes. Er word rustig ontbeten en daarna wordt er op dezelfde wijze, rustig, opgebroken.

Na de knalfuif van ‘de druppelaar in de hemel’, compleet met vuurwerk vannacht is het nu weer droog. Natuurlijk kan dat niet gezegd worden van onze spullen. Bovendien zit alles onder, wat wij noemen, ‘Berkenmeuk’. Bij onze plek staan een aantal berken en die lossen enorme hoeveelheden zaden die je werkelijk overal terugvindt.

Om 9:30u zijn we zover om te vertrekken. Eerst nog even langs de Supermarché, de camper heeft dorst. TomTom heeft grote moeite met het herberekenen van de route vanaf hier. Voor de “binnendoor”-route moet hij heel wat rekenen. Johan z’n navigatie is wel sneller, maar heeft niet de mogelijkheid om snelwegen te vermijden. Tolwegen vermijden dat kan hij/zij wel. Het wordt dus een soort battle tussen de twee systemen.

De beoogde route loopt via Chambery, daarna richting Aix les Baines en vervolgens richting Annecy. Daar raken de systemen de weg een beetje kwijt, maar met een duwtje in de goede richting komen we ook hier weer uit. We navigeren nu op Bourg en Besse en willen na de tunnel de Chamoise een camping gaan zoeken. Maar eerst bezoeken we die goede ouwe Mac bij Seynod, voor een portie WiFi en een bak koffie. De verslagen van de afgelopen twee dagen konden daarmee weer worden ge-upload.

Met nu TomTom ‘in-the-lead’ gaan we op weg naar de tunnel de Chamoise. Maar omdat TomTom nog wel eens de neiging heeft ook de hele, hele kleine weggetjes te nemen, negeren we één keer een rechtsaf commando, een weggetje omhoog. Dit om te vermijden dat we misschien via een pas over de berg worden geleid in plaats van door de tunnel. Slechts achteraf kan worden geconstateerd dat deze route waarschijnlijk wel de juiste was en dat de route die ik koos ons helemaal om die bewuste berg heen deed rijden.

Dit was dan ook het punt om uit te gaan kijken naar een camping. Via de TomTom vond ik een drie sterrencamping: Vallée de l’Ain in Poncin direct aan het riviertje de Ain. Een niet onaardige camping zo leek het, met op het oog voldoende lege plekken. Hoog boven de camping uit torent de A40 uit. Het is nu 15:00.

Een nadere inspectie leert ons dat de camping wel een beetje vergane glorie uitademt. Het sanitair kan ermee door. De dame achter de receptie wil ons in de waan brengen dat het erg druk gaat worden en geeft ons, midden in een bijna leeg veld, het allerkleinste plekje. Ze vond ons zeker ‘zuunig’ omdat we gewoon met de camper en het tentje van Johan en Marleen op één plek wilde staan. Maar het is toch maar voor een nacht en de prijs is in ieder geval in orde.

Net als we de camper op de plek hebben staan. Dat wil zeggen na de tweede poging. Ik leidde Petra met de camper naar de verkeerde kant van het plekje. Zodat de deur en de luifel aan de buitenkant van het plekje, zeg maar over het plekje van de buren zou komen. Een soort kortstondige vlaag van verstandsverbijstering. Maar goed, net als de camper staat, blijkt dat we deze rit een verstekeling aan boord hebben gehad en dat deze ondertussen gevlogen is en ook hier ter plekke de regie over het weer overneemt: “De druppelaar in de hemel”.

Met een paar onweersklappen laat hij duidelijk horen dat hij er (weer) is en vervolgens begint het ritmisch getik op de luifel weer. Maar ondanks dat hebben we in de kortste keren ons kampement weer opgebouwd. In circa 15/20 minuten zitten we droog onder de luifel. Ondertussen “stippelt” het nog even door. Als het droog is lopen Petra en ik even naar het dorp en halen nog wat kleine boodschappen en plunderen de Bancomat.

Ondertussen klaart het op en neemt het blauw de zaak weer over. Met het zonnetje erbij ziet alles er ineens allemaal veel plezieriger uit. We besluiten zelfs om de speed badmintonrackets te voorschijn te halen. Johan en ik proberen de shuttle een beetje hoog te houden. Tot groot (leed) vermaak van de dames. Na onze beloning, een glas wijn, zien we plotsklaps dat onze buurvrouw de boom voor haar caravan begint te borstelen. Gebiologeerd door dit zonderlinge gedrag observeren we haar een tijdje. Want “je-weet-maar-nooit”!

En inderdaad, je weet maar nooit. Nu gaat ze met een kwastje de auto te lijf. Minuscule stofdeeltjes worden verwijderd en waar het kwastje geen soelaas biedt, blaast ze zachtjes, bijna teder, de stofdeeltjes weg. Vervolgens vindt ze ook nog wat losse, rondslingerende boomblaadjes. Deze worden ter hand genomen en naar hun soortgenootjes gebracht die samen, op een hoopje liggen wachten op meer gezelschap. Daarna krijgt ze bezoek van een mannelijke kampeerder, de zaken die ik daarbij bedacht heb zal ik niet aan dit verslag toevertrouwen, maar het bleef nog lang gezellig daar in die caravan.

Op de camping zou er wel Wifi zijn, ik kan dus het verslag uploaden en kijken of er reacties zijn op de voorgaande verslagen. Morgen gaan we weer, op dezelfde voet verder. We zien wel waar we dan uitkomen.