Rustig spetterend

De weersvoorspellingen voor vandaag luiden: “Vanmorgen kans op een bui en in de middag breekt de zon door en loopt de temperatuur langzaam op”. We worden wakker, weliswaar onder een bewolkte hemel, maar het is op dat moment in ieder geval droog. In de tent van Johan en Marleen is het nog stil dus gaan Petra en ik, na te hebben gedoucht, lopend naar het dorp om brood te halen.

Het is een redelijke klim naar het dorp al is het niet ver (heen en terug inclusief het bezoek aan de Boulangerie kostte ons 30 min.). Maar het is een “gemene” helling en een echt kuitenbijtertje. Door de neerslag van de afgelopen dagen en de bewolking van vandaag is de luchtvochtigheid aan de hoge kant en de temperatuur is niet echt laag. Al snel is het vestje dat ik aan heb te warm. We scoren ons brood, kijken of er nog een krant te krijgen is. We vinden een Volkskrant van maandag (het is vandaag woensdag) en daar vragen ze dan E 3,15 voor. Die hebben we dus laten liggen.

Terug op de camping is Johan bezig met het dekken van de tafel, is het nog steeds droog en is het even wachten op Marleen die nog onder de douche vandaan moet komen. Gezamenlijk ontbijten we waarna Johan en Marleen besluiten te gaan fietsen naar het Chateau de Moulilans. Dit ligt op enige hoogte op een afstand van 3,5 km. Ondertussen gunt het wolkendek ons een schaarse blik op het blauw dat zij al dagenlang voor ons verstopt.

Aangezien wij niet over de conditie van Johan beschikken of een eBike zoals Marleen besluiten wij om niet mee te gaan. Vlak voordat ze willen vertrekken begin het licht te spetteren op de luifel, de blauwe vensters op de hemel zijn plotsklaps weer verdwenen. Ons voornemen om eventueel te voet de expeditie naar het chateau de volbrengen begint al net zo te vervagen als de hemelsblauwe kleur. Als het spetteren stopt, of “stippelen” zoals Marleen dat noemt, vertrekken ze. Johan in vol fietsornaat, compleet met helm en al en, met een rokend bandenspoor, voorhem uit Marleen in haar gewone kloffie.

Wij vertrouwen de lucht nog niet en krijgen helaas gelijk. Meerdere malen wordt de druppelaar in de hemel open gezet en krijgen we een soort vochtige deken over ons heen. We besluiten de wandeling te laten voor wat het is. Op het moment dat ik dat bericht via SMS doorgeef aan Marleen maakt het “stippelen” plaats voor echte regen. Ik geef dat dus door aan onze fietsers zodat zij de bui ergens op een droog plekje kunnen uitzitten. Maar bijna nog voordat het bericht verzonden is rijden twee niet-droge fietsers de camping op.

De klim naar het chateau bleek een behoorlijk pittige en beduidend langer dan de gedachte 3,5 km. De klim bleek zelfs zo pittig dat Marleen enkele bochten voor de “finish” afhaakte terwijl Johan, de Bikkel, Noppe wel de rit uitreed. De terugweg ging, met uitzondering van de klim halverwege, een stuk makkelijker en snelheden van ruim 50 km/u werden geklokt, gelukkig nog wel ruime binnen de geldende maximum snelheid.

Ondertussen is het tijd voor de lunch. We eten stokbrood, een flute, met allerhande ‘meuk’ erop. Als niet-kaasliefhebber had ik een soort vleessalade meegenomen. De aanblik van het geopende bakje doet me bepaald niet meteen watertanden. Het ziet eruit als tweedehands eten, spul dat al een keer gegeten is en ook de smaak is niet ‘daverend’. Ondertussen heeft Marleen één of ander fluoriserend roze goedje dat je op het brood smeert. Ook dat ziet er erg dubieus uit, maar volgens Marleen smaakt het wel erg lekker.

Na de lunch, die door de druppelaar in de hemel ritmisch werd begeleid, besluiten Johan en Marleen een ritje met de auto te maken. Een ritje via de Col de Frêne (950m) naar Aix-les-Bains en onderweg de boodschappen doen. Petra en ik besluiten ook de rust van vanochtend ook gedurende de middag te continueren en blijven op de camping. Er wordt gelezen, wat gedut, maar helaas ook regelmatig geluisterd naar de ritmesectie van de druppelaar in de hemel. Het wil maar niet droog worden.

Om niet helemaal wortel te schieten in onze stoelen besluiten we, als de ritmesectie even stil is, om een potje Speed Badminton te spelen. Dat is een soort badminton, met een iets kleinere en zwaardere shuttle en rackets die lijken op squashrackets. Het is sneller dan ‘gewoon’ badminton en kan ook bij (lichte) wind worden gespeeld. Als Johan en Marleen terugkeren van hun rit gaan we aan de slag met het avondeten en sluiten we de dag af, zoals gewoonlijk, met een potje hartenjagen.