Op de Brink

Na een regenachtige avond (en nacht) luister je onwillekeurig ‘s ochtends na het ontwaken stilletjes of je het ritmisch getik van de regen kunt horen. Vanochtend was daarmee niet anders, wat heerlijk om niet het getik te hoeven horen.

We starten zoals je een Paasvakantie moet starten: langzaamaan en mét een medium zacht (of is het medium hard?) gekookt eitje en een plak Paasstol. Daarna halen we de fietsen tevoorschijn en rijden aan de rand van Ansen zo het Nationaal park Dwingelerveld in.

Hier zetten we de fietsen neer en te voet blubberen we door het bos. Mo deert het allemaal niets, die schiet van links naar rechts met d’r neus op de grond voorbij. Zo af en toe kijkt ze om, om te zien of wij ook nog steeds dezelfde route lopen. Ze geniet met volle teugen en al snel lijkt het of ze ook haar laarsjes aan heeft.

Als we de fietsen weer terugvinden gaat het richting Ruinen. Bij de doorkomst gisteren zag het er erg gezellig uit. Aan de Brink zien we een fraai restaurant, dat moet vroeger de herberg zijn geweest. Het interieur ademt die sfeer in ieder geval wel uit.

We bestellen koffie, Peet een cappuccino en ik één met een Drents kruidenbitter, een soort Drentscher kaffie (een Irish Coffee, maar dan anders).We besluiten om ook de lunch hier te gebruiken. Ook het brood heeft een hoog ‘herberg’-gehalte, dikke sneeën ambachtelijk brood. Het smaakt allemaal prima in deze heerlijke ambiance.

Na de lunch ronden we de Brink en duiken ter afsluiting nog even een winkeltje, annex atelier in. Het voelt aan als de ruimte waar ik, jaren terug alweer, tekenles had in Doesburg. Er ontstaat dan ook al snel een leuk gesprek met de kunstenares/eigenaresse. Kortom een heel inspirerend bezoek. Straks als ik thuis ben toch maar weer eens m’n tekenspullen afstoffen.

Dan wordt het weer tijd om terug te fietsen naar de camping, de boerencamping. Want wat zelfs de gastvrije ontvangst van gisteren niet kan verbloemen is dat het wel redelijk basaal is allemaal. Schoon, dat wel, maar wel wat gedateerd. Zo is bijvoorbeeld de toilet unit ondergebracht in de schuur. Sommige van de deuren klemmen een beetje en eerlijk gezegd kunnen ze ook hier en daar wel een likje verf gebruiken. Het is de plek waar de geur van kuilvoer alle andere geuren moet maskeren. De bus Airwick die er staat is dus eigenlijk overbodig.

De rest van de middag, tja het wordt misschien wat saai, maar die brengen we lezend en schrijvend door. Buiten wordt het grijsfilter steeds minder actief en ook qua temperatuur is het prima te doen. Dat belooft wat voor morgen.