Waanzinnig mooi

Op weg naar onze volgende bestemming duiken we weer de bergen in en genieten van de panorama’s die aan ons voorbij trekken. Vlak voor Zásada komen we op ‘n weggetje, dat die naam eigenlijk niet verdient. De gaten in de weg zijn zo groot daar kun je je schoonmoeder in kwijtraken. Werkelijk alles rammelt en stapvoets zwoegen we verder bergopwaarts en persen, en passant, de camper nog over ‘n heel smal bruggetje. De navi geeft aan nog 900 m, en dan linksaf. We doen ‘n schietgebedje en hopen dat we die ongeschonden halen én dat hier wél fatsoenlijk asfalt ligt. Gelukkig is beide het geval. 

Onze bestemming van vandaag is Mezni Louka, in de Sasksische Schweiz. We lopen vandaag van Mezni Louka naar Hrensko heen en weer. Heen lopen we via de Pravcicka Brána. Dit is ‘n rotsformatie die met zijn hoogte van 16 meter en breedte van 26 meter de grootste natuurlijke zandsteenbrug van Europa is. 

Terug gaan we door de Edmundova Soutèska (Edmundsklamm) de eerste 2 km doen lopend daarna ‘n stukje met ‘n boot door de kloof. 

Het is ‘n waanzinnige dag geworden. De wandeling naar de Pravcicka Brána gaat langs de rotsen omhoog. Hoewel we luttele honderden meters moeten klimmen is dit goed te doen omdat deze redelijk gelijkmatig verloopt. Bovendien is de omgeving overweldigend. Rechts van ons torent hoog de rots. Soms overhangend, soms loodrecht huizenhoog reikend naar de hemel. Links van ons de schier peilloze diepte die groeit en groeit naarmate we hoger komen. Als de begroeiing even wijkt worden we getrakteerd op waanzinnige uitzichten. Maar ook de rotsformatie rechts van ons is minstens net zo indrukwekkend. We voelen ons klein en nietig bij al dit “geweld”.

Dat gevoel wordt alleen maar versterkt als we bij de Pravcicka Brána aankomen. Hoog torent deze natuurlijke brug boven ons uit. Langs het restaurant gaan we hoger en hoger. Totdat we zelfs nog hoger staan dan de poort. Het uitzicht is adembenemend en zóó indrukwekkend, dat is niet in woorden uit te drukken. 

We dalen weer af richting Hrensko voor de wandeling terug via de Edmundova Soutèska (Edmundsklamm). Ook hier kom ik superlatieven tekort om te beschrijven wat we hier zien, ruiken en horen. Begeleid door het geluid van het stromende water, dat zich tussen de rotsen door wurmt lopen we door ‘n een onaards mooie, groene wereld terwijl we ons beschermd en geborgen wanen tegen de buitenwereld door granieten wanden aan weerszijden. 

De beleving wordt alleen nog maar beter als we daarna in ‘n bootje onze ontdekkingstocht vervolgen. We vallen van de ene in de andere verbazing, de schoonheid van de natuur hier is overweldigend. 

Kort nadat we de boot hebben verlaten zijn we weer ademloos. Maar nu letterlijk. Om de kloof te kunnen verlaten moeten we tegen de immens steile wand omhoog. Om de tien meter zigzaggend gaat het hoger en hoger. Buiten adem komen we boven aan, waar we meteen beloond worden. Pension Na Vyhlidce heeft hier ‘n terras. Er zijn geen woorden voor hoe goed een biertje kan smaken als je circa vier en een half uur onderweg bent geweest. In stilte genieten we van het koude drankje en laten alle indrukken van vanmiddag op ons inwerken. Dit was echt waanzinnig mooi. Het diner, onder andere goulash, is als ‘n godsgeschenk. Daarna is het nog slechts ‘n klein half uurtje naar de campers.