Soms zit het mee …

We klauteren uit het dal waarin Büren ligt en krijgen op de hoogvlakte, tussen de eindeloze velden, nog ‘n laatste blik op de stad. De zon doet alweer vreselijk z’n best om er ‘n mooie dag van te maken. Een half uurtje zijn we onderweg naar de Externsteine. Al hebben we onderweg wat last van ‘stöckende Verkehr’ omdat een klein wild zwijntje telkens de driebaansweg oversteekt. Een vrachtwagenchauffeur weet het beestje op te pakken en zet het achter de vangrail. Dat blijkt slechts een tijdelijke oplossing. Twee auto’s later loopt ‘ie alweer op de weg. Stapvoets gaat het verkeer er omheen. In gedachte houdt iedereen de vingers gekruist.

Daarna bezoeken we de Externsteine, gelegen in het Teutoburgerwoud. De Externsteine is een 40 meter hoge rotsformatie waarvan de drie rechtse “torens” zijn voorzien van trappen. Maar eerst de parkeerplaats op. De ticketautomaat is duidelijk bedoeld voor personenauto’s, in de camper zit je veel te hoog en dus moet ik uitstappen en voor Petra het ticket uit de automaat halen. Gelukkig zijn de vakken groot genoeg en kunnen we makkelijk parkeren.

Om de beurt gaan we de Externsteine op, de trappen zijn niet geschikt voor Troy, vandaar. Het uitzicht is fantastisch. Jammer dat dit zich zo moeilijk op foto laat vastleggen. Na de beklimming maken we een wandeling door het stille, hoge, verse groenige groen en luisteren naar het concert van de natuur en het gekraak van onze voetstappen.

Na een bak koffie en weer een mooie rit door het heuvelachtige landschap zijn we aangekomen bij de Wohnmobilplatz Am Bad Meinberger Badehaus, in Horn-Bad Meinberger. Eerst maar eens de schoonwatertank bijgevuld. Terwijl wij “aan-de-slang” staan arriveert er ‘n ouder echtpaar. Eerst planten ze de camper pontificaal midden op het pad, en het terrein wordt minutieus bekeken. Wij hebben “ons” plekje al gespot, dus nog voordat zij weer terug bij de camper zijn staan wij al, met rokende banden”, op de gewenste plek. Nog voordat wij de camper op de blokken waterpas hebben staan, het elektra hebben aangesloten én de stoelen buiten hebben gezet, hebben de ouwelui de camper al op vier (4!) verschillende plekken gehad. De gemoederen raken langzamerhand steeds verhitter en het ouwe baasje (zij heeft niet alleen de broek aan, ze heeft ook het stuur in handen). Maar uiteindelijk vinden ze een plekje, het zijn er slechts 20 hier, die haar goedkeuring weg kan dragen. Hij, hij zucht alleen en rolt het snoet uit voor de elektra. Tja, hoe moeilijk kan je het zelf maken.

Als we ons bij de receptie gemeld hebben, zien we de oude baas ook richting de balie sloffen. Ze heeft ‘m dus ook opgedragen de “Anmeldung” te doen. Als we echter, na ‘n sanitaire stop, terugkomen op het veld zijn ze nergens meer te bekennen. Vreemd. Maar met ‘n glaasje wijn en wat nootjes genieten we heerlijk van het zonnetje, dat héél af en toe, kiekeboe speelt met de wolkjes. Later lopen we nog even naar het centrum van Bad Meinberger en trakteren onszelf op een ijsje. Soms zit het mee …