Vergeetachtig

Ook vandaag zijn we weer rond zevenen wakker. Maar nu hoeven we er niet meteen uit, vandaag hebben we geen wedstrijd, we gaan vandaag wandelen. De vijfde etappe van het Pieterpad, van Rolde naar Schoonloo, 18 kilometer door een gevarieerd landschap. Maar zover is het nog niet. Eerst nog een keer uitrekken, nog een keer omdraaien, gapen (we hoeven nog niet weg). Na een heerlijk warme douche, nu bijna alle andere hondsportliefhebbers zijn vertrokken is er des te meer warm water over voor ons, zetten we ons aan tafel voor het ontbijt. De tafel staat onder de luifel, het beloofd een heerlijke dag te worden want het zonnetje schijnt al volop.

Rond negen gaan we, voor de eerste keer op weg naar Rolde. Onderweg stoppen we nog even om de honden even uit te laten, we weten immers niet of, en zo ja hoeveel ze los mogen. Als we ze uit de auto willen laten blijkt dat we de hondenriemen vergeten zijn, hoe bedoel je vergeetachtig. Dus na het uitlaten rijden we weer terug naar de camping om de riemen op te halen en gaan we voor de tweede keer op pad naar Rolde. Dit keer halen we het wel.

In Rolde halen we eerst nog een halfje brood, dan hebben we morgenochtend ook nog wat te eten. Een krant was eigenlijk ook de bedoeling, maar die vergeten we! Na wat vijfen en zessen gaan we dan eindelijk om 10:00u van start. De tocht voert over het oude spoortracé van de lijn Assen-Stadskanaal. Met een beetje verbeelding kun je in het gehijg van Bart de stoomlocomotief nog horen die hier ooit gereden moet hebben. De spoordijk geeft je een prachtig inkijkje op het achterland en al snel komen we bij Angeren. Hier zoeken we de bebaande paden weer op en neemt het geluid van gemotoriseerd verkeer langzamerhand de overhand.

Nadat we de N33 onderdoor zijn gegaan, scherp rechtsaf een stukje langs diezelfde N33, komen we bij de Westerlanden aan. Ogenschijnlijk een landbouwgebied dat weer teruggegeven is aan de natuur. De Westerlanden worden bevolkt door een grote groep runderen (dat is een ander woord voor koeien, maar dan een ‘wilder’ soort). Ze vinden ons gezelschap uitermate interessant en lopen een heen eind met ons op. Tot onze grote verbazing trekken Bart en Troy zich niets aan van dit bonte gezelschap.

Nadat we afscheid hebben genomen van ons tijdelijke reisgezelschap blijkt dat we dit natuurgebied moeten oversteken. Hiervoor is een soort “sluis” gemaakt met schrikdraad en verschillende ‘overstapjes’ over deze schrikdraadhekken heen. Op één van de foto’s is zichtbaar welke bouwsels men hiervoor bedacht had. Bij de eerste heeft Petra Troy nog geholpen (Bart niet, die regelt het zelf wel) maar bij de volgende ging ook Troy, zij het wat aarzelend, zelfstandig over deze ‘hindernis’ heen.

Aan het eind van deze oversteek was een bankje, daar streken we even neer voor een krentenbol en om de honden wat water te geven. Wat water, niet te veel uiteraard. Maar daar dacht iemand klaarblijkelijk anders over. Want vlak nadat we onze krentenbol hadden verorbert begon het licht te spetteren. Het zekere voor het onzekere nemend, hebben we de waterdichte hoezen om onze rugzakken gedaan, de pet of capuchon opgezet en zijn we gaan lopen. Gelukkig bleef het op dat moment bij een paar spetters en al gauw konden pet en capuchon weer worden afgezet.

Onder begeleiding van de dondergod Thor trokken we verder het woud in. Gelukkig was het adagio: “Veel gedonder, weinig regen”. Verder ging de tocht en het adagio veranderde in: “Veel regen, weinig gedonder”. Toen bleek het nadeel van een vroeg-voorjaarsbos, er is nog te weinig begroeiing om enige beschutting van betekenis te bieden. Jammer genoeg waren we ook de paraplus vergeten, dus gingen we naarstig op zoek naar iets dat enige beschutting kon bieden. Die platte kar die bij het weiland stond was veel te laag om onder te schuilen en het lariksbos was te ondoordringbaar om beschutting te bieden. Wellicht nodeloos om nog op te schrijven, maar we werden dus drijfnat.

Gelukkig was de nattigheid van korte duur en de kleding ‘quick-dry’, zodat we alweer aan het opdrogen waren toen we bij Meindersveen aankwamen. Volgens de kaart was hier, iets buiten de route, een horeca-gelegenheid. Hoewel Petra wilde doorlopen, zette ik door om van de route af te wijken om iets te kunnen eten (alleen op een krentenbolletje kun je niet lopen). Helaas vertekende het kaartje de afstand nogal en moesten we een behoorlijk stuk langs de openbare weg naar, wat later bleek, een Roompot vakantieoord.

Daar was naast de snackcorner een, gelegenheid zullen we het maar noemen, om wat te eten. Niet helemaal duidelijk was of de tent nu wel of niet open was. Uiteindelijk bleek de zaak open, konden we er geen uitsmijter ham/kaas krijgen (de eieren waren op!?!) maar konden we wel een panini-menu krijgen. Een kop soep, wat drinken en een panini en dat voor E 9,95, niet duur toch? Wel duurde het allemaal wat lang voordat het warme water met gesneden groenten (ook wel groentensoep genoemd) op tafel stond. We hebben daar ongeveer een uur gezeten voordat ook de panini ter tafel verschenen was en verobert. Ondertussen was de hemel weer opengebroken, was het blauwe zwerk (zo heet dat geloof ik) weer zichtbaar en liep de temperatuur behoorlijk op.

Na het toiletbezoek, omstebeurt, in verband met de honden, trokken we weer het Drentsche land in. Niet terug via de drukke verkeersweg, maar we hoopten via een binnendoor route het Pieterpad weer op te pikken. Na een tijdje lopen, maar nog ter hoogte van de Roompot, wordt Petra verrast door een achteropkomende fietser. Als iemand met een slecht geweten slaakt ze ineens een kreet. Wanneer ik vraag wat er aan de hand is, vraagt zij of ik misschien de panini’s heb afgerekend. “Nee” antwoord ik, “Jij hebt toch de portemonnee”. Verschrikt slaat zij de hand voor d’r mond. “Ik ben vergeten af te rekenen”!!! Nog lang heeft ze zich afgevraagd of we dan toch niet terug moesten lopen om …

Ondanks een omleiding van het bospad dat we genomen hadden kwamen we toch weer vrij snel op de Pieterpadroute terecht en hebben we de tocht naar Schoonloo volbracht. Daar aangekomen hadden we nog zo’n 20 minuten voordat de bus kwam, niet gek dus. Binnen het kwartier waren we daarna terug in Rolde, hebben we daar de hele dag voor gelopen? Dat laatste moeten we maar weer snel vergeten.