Dance of the machines

Gestoken in onze wandelschoenen steken we rond tienen ‘van wal’. We hebben een wandeling uit het foldertje gekozen van zo’n 10 kilometer. Jammer is wel dat ongeveer de eerste helft allemaal verhard is en tussen de landerijen door loopt. Het is er overigens een drukte van jewelste.

Het lijkt wel of alle boeren uit de omgeving allemaal tegelijk het mais of het gras van het land willen hebben. De tractoren rijden af en aan, en dan is zo’n asfaltweggetje van circa 3 meter niet heel breed. Al helemaal niet als ze ook nog eens elkaar moeten passeren. Indrukwekkende machines met banden zo gigantisch dat je er in zou kunnen wonen. We verkassen dus regelmatig, eerbiedwaardig naar de berm om deze mastodonten te laten passeren.

Verderop zijn we getuige van het rapen en laden van het gras. Het is net de Dance of the machines, in een soort trage wals ‘dansen’ de raper en de tractor met laadbak om elkaar heen. Er wordt constant voor gezorgd dat de laadarm telkens van voor naar achteren, zo gelijkmatig mogelijk, de bak vult. Een indrukwekkend schouwspel, waarbij het net is of de machines een eigen wil hebben.

Ergens aan de waterkant vinden we een bankje voor de koffie. Terwijl de natuur zich spiegelt in het water, vindt een roofvogel de drukte te veel. Met machtige slagen verlaat hij de boom vlak boven ons en verdwijnt in het blauw.

Na het asfalt en het mechanisch geweld verlaten we de gebaande paden en dompelen ons onder in het groen. Ook nu, ik weet ik val in herhaling, genieten we weer van het licht- en schaduwspel dat de zon en het bladerdek met elkaar spelen. We horen een specht hakken en het lukt dit keer om de specht ook te spotten in de boom. Ook nu gold weer dat de camera geen schijn van kans had tegenover het bladerdak. Weer geen foto dus. Maar daarom niet minder fascinerend.

Verderop in het bos wordt weer de stilte verscheurd. De wind, die de boomtoppen zachtjes laat schommelen, laat ook een stel dennen niet onberoerd. Deze dennen die elkaar als oude mannetjes lijken te ondersteunen, kreunen luidkeels als hun basten langs elkaar heen schuren, voortbewogen door de wind. Juist in tegenstelling met de stilte die er hing, klinkt dit gekraak behoorlijk onheilspellend.

Eenmaal terug bij de camper ziet Petra een Appje van ‘Tante’ Wilma, die eigenlijk een nicht is. Ze woont in Haarle, op een steenworp afstand van de camperplaats en vraagt of ze een bakkie kan komen doen. Uiteraard. Het boek gaat dus nog even aan de kant, maar dat is geen straf het wordt een heel gezellig samenzijn.

Voordat we Mo uitlaten bestellen we ons diner bij ‘de Droadnagel’, ook via een foldertje uit het informatie-schuurtje. Op een aangeniet papiertje staat dat bezorging mogelijk is vanaf 18:30u. Maar bijna onmiddellijk na de online bestelling wordt ik gebeld. Ze was bekend met het papiertje, maar eerder bezorgen was ook mogelijk. Het wordt 18:00u.

Stipt op tijd staat de fietsbezorger voor de deur, met een smakelijke maaltijd. Helaas bleek bij het uitpakken dat de beloofde salades er niet bij zaten. We besluiten het maar zo te laten. Maar even later stond ineens de bezorger weer voor de deur mét de salades. Eerlijk gezegd gaan die vaak ongegeten de kliko in, maar deze was erg lekker en hebben we dus helemaal opgegeten. Soms zit het mee.

Een doorleefde dag dus vandaag met veel verschillende indrukken, een onverwachte ontmoeting en “dansende” machines. Terwijl buiten nu de muggen de dans hebben overgenomen, sluiten we de deur en ik mijn verhaal voor vandaag.