Door tot het gaatje

Vandaag schakelen we weer eens de optie ‘snelweg vermijden’ in. Tenminste, na ongeveer een uur onderweg te zijn. De hele route in deze modus zou echt teveel tijd gaan kosten. Dus na eerst wat meters te hebben gemaakt, zetten we de knop om.

De geluidsschermen en eindeloze bosschages verruilen we voor vakwerkhuizen, boerderijen maar ook betonnen woonkazernes. We rijden door dorpjes en gehuchten of door drukke steden. We zien oude vrouwtjes krom gebogen over een rollator, fitness-girls in strakke outfits of dames gehuld in vormeloze gewaden met hoofddoeken. Heren in pak of skeeterboys in wijde kleding. Wat zo’n 75% van deze mêlee van typen met elkaar gemeen heeft is dat ze met een mobiele telefoon in de hand lopen.

Dat we weer binnendoor rijden schept ook andere mogelijkheden. In Gernsheim vinden we een Bäckerei waar we koffie met wat lekkers scoren. Terwijl we zitten te genieten van al dat lekkers, zie ik buiten een oudere dame aan komen lopen. Aan haar gezichtsuitdrukking te zien heeft ze het zwaar. Dat lijkt te kloppen want kort daarna zie ik haar verdwijnen in de toilet. De geluiden achter de deur sterken alleen nog maar dat vermoeden.

Nadat de dame in kwestie, duidelijk opgelucht, het pand weer verlaat, zien we een heer de toilet ingaan. Weer dat geluid, als hij bovendien nog eens heel lang wegblijft vrezen we het ergste. Moeten we de mannen met pestlucht naar binnen sturen? Maar dan zwaait de deur open, én alsof er niets aan de hand is schuifelt de man weg.

Enigszins bevreesd voor wat ik ga aantreffen, besluit ik toch de toiletruimte te betreden. Voorzichtig stap ik in het voorportaal. Bij het openen van de tweede deur wordt me ineens duidelijk wat er aan de hand is. De deur maakt een geluid als een flatteuze transseksueel op naaldhakken op een grindpad. Geen wonder dat het leek alsof …. Na deze boodschap gaan we weer verder.

Na Wiesbaden verandert het landschap weer, het wordt heuvelachtig met verreikende vergezichten waar groepen bomen het perspectief tekenen. Terwijl glooiende goud gele akkers lange lijnen in het oneindige trekken. De oren ploppen open en dicht als we de pieken en dalen aaneenrijgen en het dennenbos ons omarmt om daarna ons weer een prachtig uitzicht te gunnen.

We passeren Miehlen, en zien al snel de bordjes Gaststätte am Hauserbach. We komen op een nostalgisch aandoende camping, met een restaurant en worden vriendelijk ontvangen door de eigenaar. Nadat hij de voorzieningen heeft laten zien, toont hij ons een aantal plaatsen waaruit we een keuze kunnen maken. Op wat vaste bewoners en een handvol kampeerders na is het er heerlijk rustig. Ver weg genoeg van alle verkeersgeluiden is het hier heerlijk rustig. We zitten midden in het bos en de vele vogels hier laten zich uitbundig horen. We hebben weer een klein juweeltje gevonden.

We maken, nadat we ons geïnstalleerd hebben nog een ommetje en komen terecht in Pohl. Een gehuchtje vlak in de buurt. We komen hier terecht omdat we een bordje ‘Kastell Pohl’ zien. Het bordje verderop had het overigens weer over ‘Limeskastell’ en uiteindelijk staan we bij ‘Limeskastell Pohl’, een reproductie van een Romeinse wacht-/grenstoren. Dáár hadden we iets meer van verwacht.

Hoewel we langzaamaan het startpunt naderen van deze fantastische reis. Het startpunt dat helaas ook het eindpunt is. Dit drukt overigens niet de stemming. De laatste dagen of niet, we gaan gewoon door met genieten, door tot het gaatje.