Weer of geen weer

We mengen ons vanochtend weer in het strijdgewoel rond het centrum van Verona. Na de twee dagen ‘noodgedwongen rust’ is het weer een drukte van belang. Continu wisselen van rijbaan, een twijfelende GoogleMaps die notabene óp de kruising van gedachten veranderd en hordes scooters die als horzels om alles en iedereen heen zwermen. We zijn blij, dat is ook een primeur, als we de autostrada opdraaien.

Ja, we zijn echt van ons geloof afgevallen, alweer staat de optie ‘snelweg vermijden’ uit. We hebben voor deze vakantie gekozen om korte ‘boosts’ te doen. Ofwel zo’n drie uur rijden en rond, of vlak na de middag aankomen en dan ter plekke iets ondernemen. Want óf we zijn de hele dag onderweg, beleven dan wél meer van de route, maar hebben, éénmaal ter plekke geen tijd of puf om wat te doen. Gezien ook de af te leggen afstand en onze aversie tegen uren autorijden achter elkaar (tenminste deze vakantie), maakt de keuze een makkelijke. Bovendien, het is vakantie en dan moet je vooral doen wat je leuk lijkt.

Ondertussen zitten we al in de aanloop naar de Brennerpas. Tussen de hoge majestueuze bergen kronkelen we richting het noorden. Het blijft fascinerend om hier zo te rijden. Ook vandaag speelt het zonlicht met de contouren van de enorme reuzen links en rechts van ons. Her en der zien we dorpjes tegen de hellingen aangeplakt. Het model spoorbaan-gevoel komt weer boven of we miniatuurtjes zijn tussen de grote hoge bergen.

We hebben nog geen last van weekend-ers, dus voltooien we binnen no-time de Brennerpas. En komt de eindbestemming voor vandaag in zicht. We staan in Weer, niet dat we er weer staan, maar eigenlijk om het weer. Hier zou het het weekend zo’n 26-28 graden zijn. Terwijl in Trento, onze oorspronkelijke stop, zou het 30-30 graden zijn. Dus in Weer stoppen we voor het weekend en na het weekend gaan we Duitsland in. Op die manier vermijden we de weekenddrukte én maken een niet al te lange rit.

Bij Wattens verlaten we de snelweg. We zijn in eerste instantie te druk bezig met de aanwijzingen van GoogleMaps, dat we (te) laat opmerken dat het een leuk plaatsje lijkt te zijn. Meegesleurd in het drukke verkeer zijn we er ook alweer uit. Dat gaat zomaar niet! De eerste de beste rotonde gebruiken we om terug te keren. Nu we eindelijk een leuk stadje stadje hebben gevonden.

We zoeken een parkeerplaats, maar die zijn én dun gezaaid of toegewezen aan vergunninghouders. Het lijkt erop dat bezoekers aangewezen zijn op een parkeergarage. Daar hoeven we niet eens te kijken, met een benodigde doorrijhoogte van 2,60 m passen wij niet in de doorsnee parkeergarage.

Maar, in de blauwe zone (de parkeerschijf-zone) vinden we een plek. Helaas is daar de tijd gelimiteerd tot slechts dertig (30!) min. en tot overmaat van ramp zijn ook nog de meeste winkels gesloten (siësta). Min of meer op een draf ‘doen’ we het plaatsje, kopen brood en verslinden een ijsje en zijn vervolgens precies op tijd terug bij de camper.

Naar de camping is het nu nog luttele minuten. We melden ons bij de receptie, de pre-check-in, had ik al online gedaan dus al onze gegevens zijn al bekend. Het behoeft geen betoog dat we héél snel op onze plek stonden. We staan aan het einde van het laantje en kijken uit op het bos. Kortom, als je niet omkijkt is het net of we alleen staan. Geweldig.

Ook de temperatuur is weldadig. Het is hier ‘slechts’ 21 graden, we trekken een vest aan. Na de lunch trekken we ook de wandelschoenen aan én maken een ommetje. Achter onze plek kun je omhoog het bos in. We staan immers in de vallei. Daar vinden we een bordje met daarop ‘Rundwanderweg Archenwald 1h’ getooid met het icoon van een kinderwagen.

Mijn interpretatie hiervan was dat dit ein leichter Familienwanderung zou kunnen zijn. We besluiten het pad te volgen en na twee bochten zien we het pad steil omhoog kronkelen. Na twee dagen rust is het alsof we de Eiger aan het beklimmen zijn. Maar onze inspanningen worden beloond. We krijgen een prachtig uitzicht op de vallei beneden ons én het voert ons door het dorpje Weer. Prachtige traditionele houten huizen, prachtig verweert. Het ademt een heel authentieke sfeer uit.

Terug op de camping doen we ons een drankje op het terras cadeau. Ik een Weissen en Petra een wit wijntje. Dat wordt dus een klein karafje en na zo’n dag én zo’n wandeling is dat nét even teveel van het goede. Laat ik het zo zeggen, het werd erg rustig onder de luifel. Ondertussen zorgen de wat aangenamere temperaturen dat ook de camper weer lekker afkoelt. Het is weer is beter in Weer.