Sommige dagen

Je hebt van die dagen dat dingen ineens anders lopen. Van die onverwachte wendingen die je niet ziet aankomen.

Zoals vanochtend, onze Ierse buurman, een groffe rossige man, iets teveel in de zon gezeten en met een humeur, zocht ineens contact. Onze eerste avond op deze plek kwam hij, met z’n gezin, aan met de auto bij hun camper (!), met veel gesmijt van deuren en bulderend tegen iedereen die in de weg liep ging hij meteen los, kortom onze eerste indruk was niet een heel positieve. De rest van de tijd deed hij en z’n vrouw hun uiterste best ieder contact te vermijden. Nu vinden wij dat prima, je hoeft en kunt niet met iedereen vrienden zijn en even niet over voetbal of het weer praten is ook prima.

Maar vanochtend was hij heel anders. Ik zat in de bijgedraaide passagierstoel half in de deuropening van de schuifdeur, dus net in beeld. Ineens zag ik in m’n ooghoek dat hij z’n hand opstak bij wijze van groet. Verbaasd deed ik hetzelfde. Tijdens het ontbijt, toen ik gewoon achterin de stoel zat, en dus net buiten beeld, zag Petra dat hij duidelijk contact zocht. Vreemd.

Toen ik Mo ging uitlaten, zag hij z‘n kans schoon. Hij zette zelfs een kort sprintje in om me in te halen (the Earth moved!). In rap Iers begon hij tegen mij te ratelen met een staccato waar een Italiaan jaloers op zou zijn. Wat ‘ie mij vertelde? Geen idee, iets met z’n auto, dat alle Italianen oplichters zijn, dat hij het dubbele moest betalen en dat ze dat in Ierland niet moesten flikken want dan “I burn You’re darm down’. Hij sloot af dat daarbovenop ook nog eens z’n Rolex gerepareerd moest worden. Ja, ja. Ik knikte meelevend, hopelijk telkens op het juiste moment en probeerde buiten de invloedssfeer van deze man te komen. Ik mompelde iets van: “take it easy” en “take care” en maakte me, met Mo, uit de voeten.

Juist op het moment dat we willen wegrijden herhaalt dit tafereel zich. Nogmaals komt er een heel relaas over onbetrouwbare Italianen, z’n “brand new Mercedes” en weet ik allemaal niet wat. Oh ja, en of we naar huis gingen. Gelukkig gaf Petra net op dat moment gas en lieten we onze heetgebakerde buurman zwart geblakerd achter.

Om het noordelijkste puntje van le Marche te bereiken hebben we, geheel tegen onze gewoonte in, vandaag weer gekozen om de optie ‘Snelweg vermijden’ uit te laten. Het eerste deel is ronduit saai, het vlakke land achter de Alpen is niet bepaald inspirerend. De enige opwinding komt van mede-weggebruikers.

Een paar honderd meter voor ons zien we een soort grijze mist. Is het stof, is het rook? Dichterbij gekomen bleek het rook van slippend autobanden te zijn. Op de tegemoetkomende rijbaan ligt een Landrover van de autostrada op z’n kant midden op de weg. Iets verder terug is hij frontaal op de betonnen rijbaanafscheiding geklapt. Onderdelen van z’n auto, waaronder een complete verlichtingsarmatuur vanaf z’n dak liggen bij ons op de rijbaan.

Terwijl we voorzichtig tussen de brokstukken door laveren, zien we de bestuurder rechtop in de gekantelde auto staan. Hij lijkt oké. Langs de rechter vangrail staan wat auto’s. Waarschijnlijk geraakt door brokstukken of figuurlijk geraakt. We zien een hevig geëmotioneerde dame uit haar auto stappen. Zelfs bij de parkeerplaats, waar we even stoppen voor een korte inspectie van onze banden, worden we aangeklampt door een jonge dame die waarschijnlijk net iets voor ons heeft gereden.

Als we de snelweg weer opdraaien valt het op dat er geen, nul-komma-nul verkeer ons achterop komt. Het is ineens héél rustig op de snelweg. Verder zuidwaarts gaan we. Langzaamaan wordt het glooiender, een groen golvend landschap getooid met cipressen toont zich aan ons. Dit is het Italië waarvoor we komen. Naarmate de reis vordert worden de glooiingen steeds “heftiger” totdat de natuur zich weer in z’n meest ruige vorm laat zien. Massieve bergmassieven tooien de wegbermen.

Met die ruige rotsen lijkt ook het weer te gaan veranderen. Donkere wolken pakken zich samen boven juist dat gebied waar de navi ons naar toe lijkt te leiden. Met nog een paar kilometer te gaan stuurt GoogleMaps ons een nauwelijks verharde “weg” in. In de mail die ik van de campingeigenaar kreeg stond iets over ‘vermijden’ en ‘modderige weg’. Maar de kwaliteit van GoogleTranslate haalt het nog niet bij die van GoogleMaps. Ik kon er in ieder geval geen chocola van maken. Wel gebruikte ik de meegestuurde coördinaten voor de navi.

Als een ware rallyrijder manoeuvreert Peet de camper over dit smalle pad omhoog en omlaag. Op het moment dat GoogleMaps aangeeft dat het nog 1,7 km tot de camping is, worden we geconfronteerd met een houten bord: ‘Verboden voor campers en caravans’. M’n gedachten gaan terug naar de mail. Ineens snap ik de mail.

We maken rechtsomkeert en maken een omweg om aan de andere kant van de camping te komen. Ook deze weg is uitdagend, maar zeker beter berijdbaar dan de vorige. Bij aankomst zien we een handgeschreven bord met ‘Camping’ erop. Peet grapt nog: ‘hier moeten we staan’. Waarop ik reageer: “Nee joh, dit is de parkeerplaats”. We rijden door en zien een superluxe appartementencomplex, mét zwembad, liggen. Maar dan blijkt, het ligt voor de hand, dat de “parkeerplaats” toch de camperplek is.

Inmiddels neemt de dreiging die spreekt uit de zware bewolking een vochtige vorm aan. Terwijl we uitvogelen hoe we zouden moeten staan begint het te spetteren. Nu op de plek valt pas op dat we hier een schitterend uitzicht hebben, de aanstaande regen werpt een verkeerd licht op de plek. Als we eenmaal staan en het lampje 230v brandt is het uit met het gespetter. Noodgedwongen brengen we de middag binnen door.