Maar ik wist beter

Wat gisteren bij aankomst nog charmant en authentiek leek op deze camping, was vandaag ineens niet meer van deze tijd. Alsof de regen van vannacht ook het roze filter heeft weggespoeld. Je moeten scheren met je ellebogen tegen je lijf, of de knieën opgetrokken in de wc omdat er zo weinig ruimte is, waar je je eigen toiletpapier moet meenemen en waar de keukenkraan eigenlijk te groot is voor het wasbakje waarop hij gemonteerd is. Maar ook het geluid van de voortrazende auto’s op de N35 of het feit dat het bos, uitlopers van de Sallandse heuvelrug onbereikbaar achter een metershoog hek ligt, geeft ons niet echt een tevreden gevoel. Je snapt het al we gaan weer op pad.

Het is ‘Aan/uit’-weer, terwijl de zon zich spiegelt in het natte wegdek, stapelt het grijs zich weer op in de lucht, in schril contrast met het helle blauw. Maar voorlopig rijden we nog in de zon. Terwijl de buienradar waarschuwt voor regen in de plaatsen die we net zijn gepasseerd. Hopelijk blijven we de buien telkens een stap voor.

Tot Lochem, daar stoppen we voor koffie en worden we, eigen schuld, ingehaald door de buien. Het zijn korte maar hevige buien, maar we hebben weer een uiterst sfeervol tentje gevonden met heerlijke, hete koffie en uitstekend huisgemaakte taart en zitten de eerste bui hier uit.

Iets verderop zitten twee dames aan de koffie. Op nét iets te luide toon converseren zij met elkaar (dit woord is niet zonder reden gekozen). Het gaat over citytrips en vrij reizen met de trein. Één van de dames heeft nog wat dagen vrij reizen tegoed. Ze denkt erover (ze denkt trouwens wel erg hardop) om een dagje Amsterdam te gaan doen. Lekker shoppen op de P.C., aha vandaar het volume. Net op het moment dat de eigenaresse in gesprek is met andere klanten en haar medewerkster een tweede bak koffie voor ons maakt, willen ze afrekenen. Als wij de koffie geserveerd hebben gekregen, krijgen de dames, eindelijk, de aandacht. “ Willen de dames afrekenen?” Het antwoord:”Ja, maar de eigenaresse was zó gezellig in gesprek”. Ondanks dat ze probeert het als een luchtig grapje te laten klinken, druipt het venijn eraf. Dát zou ik eens op de P.C. proberen.

Net als wij afgerekend hebben en één voet buiten de deur zetten gaan de hemelsluizen open. We wachten nog maar even, het is waarschijnlijk zo weer droog. Inderdaad komen we, net op tijd, droog aan in de camper. In een soort mini vliegende storm zetten we koers naar Vorden. In de wind zwiepende takken proberen ons de doorgang te versperren, maar we halen ongeschonden én in het zonnetje Vorde.

Nauwelijks hebben we de camper achtergelaten op de parkeerplaats achter de AH of Peet bedenkt dat ze iets is vergeten. Ik loop terug om het te halen en, terwijl ik alweer terugloop naar haar, gaat m’n mobiel. Het is Petra, waar ik blijf? Alsof ik eerst zou gaan winkelen in bijvoorbeeld een jeans zaak.

We lunchen heerlijk in het Meestershuis. Ook zo’n sfeervol tentje, waar het altijd gezellig druk is. In 2016 kwamen we hier voor het eerst en raakte in gesprek met de eigenaar. Hij vertelde dat hij uit de financiële wereld kwam en nu eens iets heel anders wilde. Dat was op het moment dat ik besloten had de bank te verlaten om de sprong in het diepe te wagen om als Technisch schrijver proberen werk te vinden. Het werd een alleraardigst gesprek dar altijd in mijn hoofd is blijven hangen. Dát, en het feit dat je er lekker kunt eten, maken dat we er regelmatig komen.

Voldaan en met een lekker gevoel, het was immers weer een geslaagde dag, reden we naar Eerbeek. Camping de Brummel is onze laatste halte deze vakantie. We hebben hier al een keer een weekend gestaan. Je loopt hier direct vanaf de camping, zelfs zonder hek, zo het bos in. Volgens mij is dat een uitloper van de Loenermark. Dat doen we dan ook meteen nadat we de camper neergezet hebben en maken een lekkere wandeling door het bos.

Bij terugkomst zien we dat de buren naast ons en tegenover ons ook ter plekke zijn. Even verwacht ik dat Martine van Os uit de bosjes vandaan komt met de cameraploeg in haar kielzog. Het zou zo een scène kunnen zijn uit ‘We zijn er bijna’. Het ene stel heeft identieke strooie hoedjes op en het andere stel heeft identieke fluorescerende fietshelmen. Het is te koddig.

Eigenlijk zou ik hier het verslag beëindigen, maar ik ging nog even douchen. Terwijl ik me stond af te drogen kwam er een ouder echtpaar binnen. Ze gingen ook douchen. Niets aan de hand zou je zeggen. Maar de geluiden, het gesprek alles duidt erop dat ze samen, in één douchehokje … Het is niet altijd handig dat je beelddenker bent.

Daarna zie ik ze, met gepaste tussen pauze tussen beide, terugkomen. Beide zijn ze gehuld in niets meer dan een donkerblauwe badjas. Maar ik wist beter. Ik had een soort behind the scènes gehad van deze aflevering. Maar waar was nou toch die Martine van Os?