Zo ruikt het ook

De dag start frisjes, de zon krijgt weinig vat op de wolken, terwijl de wind telkens zorgt voor nieuwe aanvoer ervan. We gaan vandaag weer een halte verder. Camping de Molenhoek in Haarle is de volgende bestemming. Het eerste deel van de route is weer fantastisch. Er is veel variatie in het landschap. De lintbebouwing plaats voor een hele sliert sfeervolle buurtschappen en dorpjes, afgewisseld met een soort coulissenlandschap. Bijna als vanzelf rollen de kilometers onder de wielen door terwijl van het ene ‘veen’ naar het andere ‘veen’ rijden.

In Rolde drinken we koffie in de theetuin. We hebben er pruimentaart en pompoentaart bij. Japie, de Corgi van één van de twee zussen die dit runnen, kijkt over het hekje mee. Hij is vast benieuwd hoe het ons smaakt. Bij de bakker halen we brood. Lekker Nederlands brood, niet dat compacte, roggebrood-achtige brood uit Duitsland. Dan wil Petra nog even cash geld pinnen en verdwijnt weer. Ik wacht in de camper, en wacht, en wacht. Zou de geldautomaat hier in muntgeld uitbetalen, of zo? Net op dat moment zie ik Petra in een jeanszaak binnengaan. Lekker, die gaat gewoon shoppen terwijl ik hier wacht. Die scène ken ik (nog) niet uit ‘We zijn er bijna’.

Ergens voorbij Herenveen wisselt het landschap weer. Het is nu meer agrarisch. Dat betekent minder afwisseling en nauwelijks pittoreske dorpjes. Daarom maken we een kleine omweg en duiken Ommen in voor de lunch. Maar eigenlijk heeft Petra haar zinnen gezet op patat. We laten ons zakken in de stoelen van ‘Het Paviljoen’ met zicht op de Vecht.

Terwijl we wachten op de lunchkaart bestellen we vast wat drinken. Als het drinken én de lunchkaart zijn gearriveerd zien we tot onze teleurstelling dat er eigenlijk niets naar ons zin te vinden is op de kaart. We wilden niet weer een broodje dit of dat óf alweer een mosterdsoep. Tja, en dan komt die vraag: “Heeft u iets kunnen vinden op de kaart?”Het lachende gezicht van de eigenaar veranderde als bij toverslag toen ons antwoord negatief bleek.

Verbazing, maar toch ook iets van boosheid, waren de emoties die van z’n gezicht afdropen. De man was overduidelijk teleurgesteld. Natuurlijk voelt dit aan als verliezen en goed verliezen is dan ook een kunst. Een kunst die deze man nog niet erg goed beheerste. Keer op keer, telkens als hij langskwam, ging hij z’n waar aanprijzen. Sneller dan eigenlijk de bedoeling was dronk ik m’n biertje op om van dit opdringerige mannetje af te zijn. Bij een doodnormale snackbar hebben we vervolgens patat met een frikandel gegeten, gezeten aan een picknicktafel terwijl we mee kunnen genieten van de wereldproblemen van de schooljeugd aldaar aanwezig. Het kan verkeren.

Achterin de middag komen we aan in Haarle. De ontvangst is allerhartelijkst. De gastvrouw is de dochter van en neemt dus de honneurs waar. Het is er wel een van het type: ‘gooi er een kwartiertje in …’. Ze ratelt aan één stuk door. Dat ze andere onderwerpen dan de camping niet schuwt blijkt wel dat we inmiddels weten dat haar oudste dochter aan angststoornissen leidt, dat haar jongste dochter vooral veel keet en dat zij zelf een ernstig auto-ongeluk heeft gehad en … .

‘Tuut, tuut, tuut.’ Volgens mij hoor ik in mijn brein de ingesprektoon, of is het gewoon overbelasting. We vinden in ieder geval een leuk plekje, maar niet voordat we de “woonkamer” van de camping hebben gezien. Deze lijkt wel te zijn ingericht door dezelfde interieur ontwerper als degene die de kroeg in Spijkerboor heeft in gericht. Veel ouwe meuk en, eerlijk gezegd, zo ruikt het ook.