Wie is hier niet snugger?

We blijven nog even in Annerveenschekanaal. Bij de sanitairgebouwtje vonden tussen de massa’s folders ook een aantal fietsroutes. Één daarvan gaan we vandaag rijden. We starten in een typisch Gronings/Drents landschap. Het enige hoogtepunt in het landschap wordt gevormd door de windmolens.

In Veendam pikken we een terrasje voor koffie met wat lekkers. Daarna hup weer op de fiets en door. Hoewel het leek dat de zon een dagje vrij had, laat zij zich nu steeds vaker en nadrukkelijker zien. We doorkruisen down-town Veendam en via Wildervank komen we terecht in het Borgerswold.

Het Borgerswold is een prachtig recreatiegebied met graslanden, bos en veel water. De fiets- en wandelpaden slingeren zich hier doorheen. Het is een lust voor het oog. We komen zelfs langs een waterskibaan. Het schijnt zelfs de op één na grootste waterskibaan van Nederland te zijn.

Daarna vervolgen we onze fietstocht langs talloze kanalen en door verschillende, typisch voor deze streek, lintdorpen. Prachtig herstelde boerenhoeven worden afgewisseld door de huizen waar de tand des tijds duidelijk zijn grip op heeft.

We zijn op zoek naar een plek om te lunchen. Vinden we eindelijk een locatie, zit ‘ie dicht. Maar elk nadeel heeft z’n voordeel. Hadden we hier geluncht dan hadden we nooit in café ‘t Keerpunt in Spijkerboor terecht gekomen. En zelfs hier waren we bijna doorgefietst. Het zag er zo donker uit binnen. Maar de twee fietsen en de dame en heer die verscholen achter de struiken op het terras zaten deden ons anders besluiten.

De inrichting van het terras, de diverse (uithang)borden, de gevel, de hele entourage ademt een sfeer uit alsof de tijd hier heeft stilgestaan. We nemen plaats op het terras en een niet al te snugger uitziende jongeman verwelkomt ons. Maar ook hier gold maar weer eens ‘never judge a book by it’s cover’, zoals de Fransen zo mooi zeggen. We vragen en krijgen de menukaart.

Er staan maar liefst drie (3!) lunchgerechten op de kaart. We kunnen kiezen uit een tosti ham-kaas, een broodje Carpaccio of een broodje eiersalade met bieslook. We kiezen allebei de laatste. Petra bestelde een bitter lemon en ik wijs op een bord naast me met daarop Kloosterbier.

Helaas dat wordt al jaren niet meer verkocht. Daarom haalt hij de bierkaart. Op het moment dat hij deze wil overhandigen, vertelt hij dat ze net deze week een eigen bier, alleen hier verkopen. Een Spiekerboor, een fruitig tripel biertje. De bierkaart pak ik niet meer aan. Dat gaat ‘m worden. Hij verdwijnt om de bestelling op tafel te krijgen.

Ondertussen horen we blues muziek uit de deuropening naar buiten sijpelen. Ik hoor ondermeer Gerry Moore voorbijkomen. Nieuwsgierig geworden werp ik een blik naar binnen. Het is of ik in een tijdmachine ben gestapt. Hier heeft de tijd stilgestaan. De linkerkant van de zaak wordt gedomineerd door een enorm biljart. Géén pooltafel, maar een echt old school biljart. Rechts staan er de tafeltjes, allemaal voorzien van ‘grootmoeders’ kleedjes en in de hoek staat de jukebox. Een echte bruine kroeg, geen wonder dat we dachten dat alles gesloten was. De verlichting is spaarzaam.

Al snel staat de bestelling op tafel. Hier geen tierelantijnen, what-you-see-is-what-you-het. Het broodje eiersalade bieslook is een afbakbroodje van de Aldi met daarop een eiersalade die ook weleens bij de Aldi vandaan zou kunnen komen, met wat verse bieslook eroverheen. Er ligt ook nog een zwart servet op het bord en dat is het. We kijken elkaar verbijsterd aan. Hiervoor wordt €4,50 in rekening gebracht. Eigenlijk kunnen we alleen maar glimlachen. Zo dom was ‘ie dus echt niet. Overigens smaakte het biertje uitstekend.

Terwijl wij zolang mogelijk proberen te genieten van ons broodje, je wilt toch waar voor je geld, komen er twee dames aan het tafeltje naast ons zitten. Nog voordat ze goed en wel zitten zijn we al in gesprek. Dit is hoe het hoort op een terras van zo’n dorpscafé. Als Mochi haar rugzak verlaat en zich laat zien, verandert het onderwerp in ‘honden’. Ik weet nu dat ze een kooiker hondje heeft, dat ze een oud hondje ter adoptie in huis krijgt. Tja, daar in dat bruine café in Spijkerboor.

Rond drie uur zijn we terug bij ons plekje aan de vijver en genieten we van de zon en van de mechanische dans tussen de uienrooimachine en de tractor met de laadbak op de akker tegenover onze plek. Schijnbaar geluidloos, de wind staat de goede kant op, draaien zij om elkaar heen, terwijl de rooimachine z’n buik voltrekt met uien en die vervolgens uitspuwt in de bak, een fascinerende gezicht. Bijna net zo fascinerend als de rekening die we gepresenteerd kregen in het dorpscafé, €16,00 voor twee afbakbroodjes met eiersalade, een biertje én een bitter lemon. Wie is hier niet snugger?