Een ander programma

Vanochtend zaten we voor de camper, heerlijk in het zonnetje, tafeltje tussen ons in, ons bakje yoghurt leeg te eten alsof we zó weggelopen waren uit een uitzending van “We zijn er bijna”. Mochi liep ondertussen, aan de lange lijn, wat heen en weer te schuimen. Af en toe een poging doend om ons haar speeltje weg te laten gooien. Er was rust en Hij? Hij zag dat het goed was. Een aantal dames wandelen voorbij en het klinkt: “Morgen!” of “ Mahlzeit”.

Waar wij in T-shirt en korte broek buiten zitten, lopen de dames in lange broek en een jas aan. Diegene die geen jas aan had komt, zelfs licht huiverend, terug voor een jas. Petra en ik kijken elkaar verbaasd aan en halen de schouders op. Hoewel een uitstapje naar Bad Doberan op het programma staat, blijven we nog even zitten en neem ik nog een koffie. Het is tenslotte vakantie.

Rond half elf tenslotte vertrekken we naar Bad Doberan. Fietsen doe je hier in Duitsland over het algemeen op gecombineerde fiets-/wandelpaden. Maar niet altijd, dan zie je een bordje met een fiets en de tekst ‘frei’. Als ik het zo uitleg lijkt het heel eenvoudig, maar in de praktijk ... Of je laveert tussen de sissende voetgangers door terwijl het de bedoeling was dat je op de weg fietste, of er wordt ongeduldig met het gas “gespeeld” als je abusievelijk op de weg fietst. Kortom genoeg om regelmatig, enigszins verward hier rond te fietsen. Shit, ik pas steeds beter in het profiel van deelnemer aan ‘We zijn er bijna’.

Als we heelhuids bij Bad Doberan aankomen, gaan we eerst op bezoek bij het Kloster Doberan. Hier zijn, zeg maar, veel originele details bewaard gebleven. Eerst bekijken we de Doberaner Münster. Een indrukwekkende kerk die prachtig uitgelicht wordt door de zon. We kunnen er ook naar binnen, maar het interieur wordt opgeknapt en staat helemaal volgebouwd met steigers. Dat slaan we dus over.

Bij het Torhaus kunnen we koffie drinken. Het is een piepklein winkeltje met een overeenkomstig formaat balie. Die wordt volledig bezet door een stel Duitse zemelaars. Keer op keer wijzigen ze hun bestelling, voegen iets toe, laten iets weg en elke keer moet de kassa worden gereset en moet alles opnieuw worden aangeslagen. Nu weet ik dat we vakantie hebben en dat we dus ook geen haast hebben, maar dit vond ik echt iets teveel van het goede. Eindelijk is alles naar het zin en kunnen ook wij onze koffie mit Küchen bestellen. Stukken taart waar je een heel gezin mee kan voeden.

Een ander hoogtepunt was een bezoek aan de overblijfselen van een Backhausmühle mit speicher (bakhuismolen met opslag). Wat over is gebleven zijn de kale bogen die de opslagruimte overeind moesten houden. Ze vormen een prachtig decor tegen de helblauwe lucht. Daarna lopen we het centrum in, zien we de stoomtrein passeren door de winkelstraat én eten we Bratwurst und pommes. Terug op het terrein van het Doberaner Kloster drinken we wat waarna we weer koers zetten naar de camper.

Gezeten voor de camper, in de zon, hebben we zicht op een rij houten garagedeuren. Vanochtend had ik daar al een ouwe baas zien rond scharrelen, hij kwam met een jonge BMW 100-serie (dat is een auto) naar buiten maar verder niets bijzonders. Maar nu kwam hij aan ploffen op een Avenger motorfiets, eentje van kort na de tweede Wereldoorlog. Het pothelmpje en z’n blauwe werkmansbroek met bretels maakte het plaatje compleet. Ik besloot me over mijn schroom heen te stappen, mijn Duits is behoorlijk roestig en nauwelijks adequaat om een beetje gesprek te voeren, en stap op de man af. Of ik een foto mocht maken, dat mocht zolang ik de foto’s maar niet op het internet zou zetten. Dus geen foto’s hiervan bij het verslag.

Wat volgde, behalve een wat moeizaam gesprek, had ik niet verwacht. Ik was duidelijk een liefhebber, zo constateerde hij en hij opende daarop de ietwat vergane deuren van zijn garage. In doeken gehuld stonden daar nog vier oude motoren in bouwjaar variërend van 1927 tot ca. 1971.Sommige tot in de puntjes gerestaureerd en andere periode-correct opgeknapt. Verder had hij nog drie fietsen met hulpmotor die in leeftijd zelfs nog veel verder teruggingen. Bij elke (motor-)fiets had hij een verhaal.

Net toen ik hem bedankte voor het feit dat ik even een kijkje mocht nemen in zijn ‘schatkamer’, wees hij me op een groot afdekt voorwerp. Dit was duidelijk géén motorfiets, de contouren van een auto waren duidelijk zichtbaar. Vol trots toonde hij een volledig gerestaureerde BMW 321. Een auto die in 1947 in Oost Duitsland was gebouwd maar al snel door de Russische bezetters was geconfisqueerd.

In Rusland had hij bijna 50 jaar als een soort landbouwvoertuig dienst gedaan. Met weinig eerbied waren hier “reparaties” aangebracht, zinken platen met spijkers vastgemaakt en dat soort zaken. Van het zware leven dat deze BMW moet hebben gehad was nu niets meer te zien. De auto toonde smetteloos en was in nieuwstaat terug gebracht. Stomverbaasd verliet ik daarna de garage. Wie had dat gedacht achter zulke deuren. Zo zat ik ineens in het programma ‘Verborgen verleden’ een heel ander programma dan waarin ik de dag was gestart.